Τους Every Time I Die τους πρωτοάκουσα το 2004, κάτι μήνες μετά τη κυκλοφορία του Hot Damn! του δεύτερου τους άλμπουμ. Hardcore punk μπολιασμένο με southern rock και metalcore, σε συνδυασμό με ψυχωτικά ‒ but to the point ‒ screamo φωνητικά. Αν οι Refused και οι Pantera έφκιαναν κάνα κουτσούβελο, ο καρπός της ανίερης αυτής σύζευξης θα ήταν οι Every Time I Die.
Από το Μπάφαλο της Νέας Υόρκης οι ETID ξεκίνησαν να παίζουν το 1998 ταράζοντας τα νερά με τις εκρηκτικές live εμφανίσεις τους.
Έχοντας τον Keith Buckley να ουρλιάζει, προσάπτοντας με τον καιρό περισσότερες catchy μελωδίες (ας όψεται η εμπλοκή του με το υπεργκρούπ The Damned Things, με μέλη από Anthrax και Fall Out Boy), γράφοντας σαρκαστικούς στίχους (πρώην δάσκαλος, έχει γράψει και δυο βιβλία ο άνθρωπος), και πλαισιωμένος από τον αδερφό του Jordan (καλύτερος κιθαρίστας για το 2017 στα Alternative Press Music Awards) και τον ανεκδιήγητο Andy Williams στις κιθάρες, με τέτοιο πυρήνα δύσκολα χάνεσαι στον συρφετό.
Αγνοώντας τις ίντριγκες γύρω από την διάλυση τους, ας πάρουμε τα 9 άλμπουμ τους με τη σειρά:
• Last Night In Town (2001): Πρώιμο, ώμο metalcore και αρκετά math, σε παραγωγή Adam Dutkiewicz από Killswitch Engage. Γροθιά στο πρόσωπο, όπως απεικονίζεται και στο original εξώφυλλο.
• Hot Damn! (2003): Τσαμπουκάς και rock ‘n’ roll αλητεία. Κομμάτια όπως το “I Been Gone A Long Time” το επιβεβαιώνουν. Ξεχωρίζει το “In The Event That Everything Should Go Terribly Wrong” για την αντιδιαμετρικά αντίθετη του διάθεση σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο.
• Gutter Phenomenon (2005): Εδώ οι ETID φτιάχνουν χαρακτήρα. Εδραιώνουν την southern rock riff-ολογία τους, όπου μπασταρδεμένη με το mathcore εξελίσσεται πλέον σε σχολή. Και μόνο που ξεκινάει ο δίσκος με το “Apocalypse Now And Then” κάθεσαι στο θρανίο.
• The Big Dirty (2007): Σε παραγωγή Steve Evetts, το άλμπουμ αυτό θεωρείται το ιδανικό snapshot των ETID και το “Rebel Without Applause” ή το “Imitation Is The Sincerest Form Of Battery” υπερασπίζουν αυτή την άποψη.
• New Junk Aesthetic (2009): Ενώ το “Wanderlust” λειτουργεί άψογα ως breakthrough track του δίσκου, κομμάτια όπως το “The Sweet Life” μας υπενθυμίζουν τους λόγους που αγαπήσαμε αυτή τη μπάντα. Το αγωνιώδες “Turtles All The Way Down” από την άλλη, υποδεικνύει νέες συνθετικές οδούς.
• Ex Lives (2012): Ο πιο σκληρός δίσκος των ETID με καταιγιστικά μεταλλικά chugs στις κιθάρες, γρήγορα tempo, και μια γενικότερη οργή να στάζει από κάθε track. Ένα κι ένα τα κομμάτια, με μια ιδιαίτερη προτίμηση στο “Business Casualty”.
• From Parts Unknown (2014): Σε παραγωγή Kurt Ballou από Converge. Αντισυμβατικός δίσκος, ως προς τις τυπικές μουσικές φόρμες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ανατριχιαστικό “Moor”.
• Low Teens (2016): Ώριμος δίσκος με all-around υλικό από τα διαφορετικά στυλ των ETID που έχουν παίξει κατά καιρούς. Επιθετικότητα, μελωδικά περάσματα, και οι γνώριμες πλέον υπαρξιακές ανησυχίες του Keith Buckley. Προσωπικό favourite: το αρκετά post-hardcore “Religion Of Speed”.
• Radical (2021): Ίσως ο καλύτερος τους δίσκος. Δουλεμένες συνθέσεις με αυτοπεποίθηση, με το επικό και ετερόκλητο closing track “We Go Together” να κλέβει την παράσταση.
Οι ETID έπραξαν το δικό τους, προσωπικό “rock and roll takeover”, και δεν περιμένουν τίποτα λιγότερο από εμάς. Μια νυχτερινή βόλτα με ματοβαμμένα knuckles στο παραμορφωμένο τους ηχητικό αφήγημα αρκεί.