Το My Generation των The Who ήταν ένα τραγούδι που άφησε εποχή στη δεκαετία του ’60 με την αγριεμένη ερμηνεία του Roger Daltrey, τα δολοφονικά ακόρντα του Pete Townshend και τo ανελέητο drumming του Keith Moon. Πίσω απ’ολα αυτά όμως βρισκόταν ένας δολοφονικός οδοστρωτήρας που κατεύθεινε, ο John Entwistle, και ισορροπούσε το ηχητικό ντελίριο που δημιουργούσαν οι υπόλοιποι τρεις.
Ηταν η ήρεμη δύναμη της μπάντας, ήταν εκείνος που βρισκόταν πιο μπροστά απ’όλους τους υπόλοιπους και διατηρούσε την επαφή με το κοινό. Ήταν επίσης αυτός που έδωσε το έναυσμα στον Lemmy να πιάσει το μπάσο με την ελπίδα να τον φτάσει (κάτι που όπως υποστήριξε ο ίδιος ο Lemmy δεν κατάφερε ποτέ), ενώ ήταν απο εκείνους τους μπασίστες που βοήθησε το συγκεκριμένο όργανο να βγεί απο την αφάνεια και να κερδίσει τη χαμένη του προσοχή, μιας και ο ήχος και το χαρακτηριστικό του παίξιμο δεν περνούσαν ποτέ απαρατήρητα.
Μπορεί να μην έκανε πράξη το “Hope Ι die before Ι get old” που έλεγε μαζί με τους Who στο My Generation, πρόλαβε όμως να ηχογραφήσει μια σειρά απο δίσκους τόσο με τους Who όσο και μόνος του και να ζήσει ένα ξέφρενο rock n’ roll lifestyle στο έπακρο. Εκτός των άλλων, ο Entwistle φημιζόταν για τις σπατάλες του πράγμα που τον άφηνε πολλές φορές απένταρο και που ανάγκαζε τους Who να κάνουν reunion shows για την οικονομική του στήριξη.
Ο μεγάλος αυτός μπασίστας έφυγε μια μέρα σαν κι αυτή το 2002 στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του στο Las Vegas από ανακοπή καρδιάς που προκλήθηκε από την κατανάλωση κοκαΐνης, λίγες μόλις ημέρες πριν την έναρξη της Αμερικάνικης περιοδείας των Who. Όσο δύσκολο κι αν ήταν για τα υπόλοιπα μέλη, η μπάντα συνέχισε χωρίς όμως την αίγλη του Entwistle μιας και απο τις συναυλίες τους πάντοτε θα λείπει εκείνο το θορυβώδες μπάσο που έκανε τον ήχο της μπάντας πιο αιχμηρό.