Το πλούσια καλλλιεργημένο, ρομαντικά μελωδικό, μουσικό πεδίο, που εύκολα διεγείρει τις αναμνήσεις, όσο και τις αισθήσεις, διαχύνεται μέσα από τον ρυθμό της ενορχήστρωσης και την συναισθηματική αποφόρτιση που εμπνέει η φωνή του Ben Schneider. Μεταξύ indie, alternative pop και σύγχρονης folk στην εκτέλεση, μία μεγάλη αγκαλιά. Το εγχείρημα αυτό, έχει χαρακτήρα κινηματογραφικό. Η φυσαρμόνικα και το θέρεμιν, επιδοτούν την εναέρια επικοινωνία της σύνδεσης και ενστερνίζονται τη γλύκα της ακουστικής κιθάρας. Ένας ταξιδιάρικος σκοπός, που αγιάζει τα μέσα.
Αν και οι συνθέσεις δεν είναι εξαιρετικά περίπλοκες, στοχεύουν στη χάρη του ανοίγματος της μουσικής ιδέας, δίχως extreme υπερβολές και αντιδράσεις, με βέβαιο αποτέλεσμα, την ευχάριστη κίνηση του κορμιού σου, μέχρι να το παρασύρουν να χορέψει ονειροπολώντας, χαμογελαστό και σύμφωνο. Ίσως λογικό και αναμενόμενο, από την στιγμή που όλο το concept, γεννήθηκε στην ομώνυμη λίμνη, που επισκεπτόταν από μικρός ο Ben και του χάριζε απλόχερα τους ήχους και τις μυρωδιές της. Έτσι, η εικόνα που δημιουργείται αυτομάτως, συγχέεται με αυτή του μοναχικού καβαλάρη, που τραγουδάει με την καρδιά του, σπάζοντας την σιγή της ανθρώπινης απουσίας. Με λίγα λόγια, κάνει καλό για την ψυχούλα μας.
“Mine Forever”, στα πρώτα δείγματα του δίσκου, σε πιάνει μονομιάς, στοργικά από το χέρι. Μιλάει για την χαμένη αγάπη και το προσωπικό ταξίδι της ανάκτησης. Κάτι που φαίνεται να τον απασχολεί, καθ’ όλη την διάρκεια του album. Τα λίγα γαλλικά τέλους, μέσω της γυναικείας έκφρασης, εξυμνούν, ”may you live until you die”. “Love Me Like You Used To”, η διάθεση με το μαντολίνο, “Meet Me In The City”, η πρόταση David Lynch-ική. Σε παρόμοιο ύφος η συνέχεια, με το western-ικό βαλς για τέμπο, να λειτουργεί ως μια ωδή στην ομορφιά και την καθαρότητα της φύσης, που κατέχει την δύναμη και την σοφία να γιατρεύει. Νιώθεις να σε φυσάει επίσης απαλά, δίνοντας σήμα στον πάτο της μοναχικής μελαγχολίας, ώστε να ξαναβρεί τη ζωή που αποζητά.
“I Lied” (with Allison Ponthier), καθώς αποδέχεται πως δεν τήρησε τον όρκο που έδωσε, μα τα δάκρυα πλέον, έχουν γεύση χαράς, λόγω της απελευθέρωσης. “At Sea”, εκεί όπου όλοι οι φόβοι, μπορούν ευκολότερα να ξεπεραστούν. Εκεί μας καλεί, στο φινάλε-φινάλε, πάρτε τα μαγιό σας ή τη γύμνια σας και φύγαμε. Για την υποδοχή μας, προνόησε εξίσου. “Time’s Blur”, μία ορχηστρική δόνηση, αφιερωμένη στον θησαυρό των αναμνήσεών μας, που τελικά θολώνει ο χρόνος. Από τα καλύτερα concept της χρονιάς.