Μια δεκαετία μετά το ντεμπούτο τους, οι Δανοί post-punkers Iceage υπογράφουν πλέον στη Mexican Summer, προσθέτουν και τον Casper Morilla Fernandez στην κιθάρα και κυκλοφορούν το Seek Shelter. Οι νεαροί που μας χάρισαν κάποια από τα πιο αξιοπρεπέστατα albums της post-punk μουσικής σκηνής, κοντεύουν πλέον τα τριάντα και φαίνεται πως ακολουθούν μια πιο ώριμη προσέγγιση με τον καιρό. Το πέμπτο κεφάλαιο της πορείας τους ανοίγει στα Namouche Studios στη Λισαβόνα, όπου αναγκάζονται να προστατευτούν από τα νερά που στάζουν την ώρα της ηχογράφησης, ενώ στη θέση του παραγωγού βρίσκεται ο Pete Kember των Spacemen 3.
Ήδη, λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε πως η «αναζήτηση καταφυγίου» ξεκινά από εκεί. Αναζητούμε ή φτιάχνουμε ένα χώρο για να προστατευτούμε από ό,τι μας απειλεί και μας φοβίζει, μία προστασία από τον έξω κόσμο και τις επικίνδυνες πτυχές του. Το πρώτο χέρι βοηθείας, που θα μας προσφέρει ένα αίσθημα ζεστασιάς στην ψυχή έρχεται με το ομότιτλο και εναρκτήριο κομμάτι. Με τη συνοδεία της gospel χορωδίας μας παρουσιάζουν ένα από τα πιο ανθρώπινα και προσιτά τραγούδια –αλλά και video clip- που έχουν βγάλει ποτέ, ρίχνοντας την πρώτη αχτίδα φωτός: Come lay here right beside me/They kick you when you’re up, they knock you when you’re down. Στο High & Hurt γυρνάμε στα γνωστά ρυθμικά λημέρια, χωρίς να διστάσουν να ενσωματώσουν στο ρεφρέν στίχο και μελωδία από τον ύμνο “Will The Circle Be Unbroken?”. Ρομαντικό και ατμοσφαιρικό ακολουθεί το Love Kills Slowly, λίγο πριν αλλάξουμε σκηνικό και διάθεση με το Vendetta. Το έγκλημα είναι ένα οφθαλμοφανές και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, τραγουδά ο Rønnenfelt υπό Primal Scream ρυθμούς που σε παρασύρουν σε sing along του ρεφρέν: Vendetta/Vendetta/I’ma gonna getcha.
Αγαπημένο μετά από 2-3 ακούσματα έγινε και το Gold City με την ήρεμη φυσαρμόνικα στο ξεκίνημα και το ροκ ανθεμικό ρεφρέν του, που σίγουρα σε ένα live όλοι θα θέλουν να τραγουδήσουν δυνατά. Το καλύτερο όμως το άφησαν για το τέλος, αν και ήταν το πρώτο single που μας έδωσαν. The Holding Hand και ο εθισμός με το συγκεκριμένο κομμάτι έχει φτάσει ταβάνι. Λυτρωτικό και απελευθερωτικό για το κλείσιμο του Seek Shelter, σαν να νιώθουμε το νερό της εξιλέωσης να πέφτει πάνω μας, λίγο πριν κλιμακωθεί αυτός ο κλειστοφοβικός ήχος που μας έχουν συνηθίσει και αφεθούμε στη χαοτική και εκστατική δύναμη της κιθάρας τους.
Οι πειραματισμοί με περισσότερη ψυχεδέλεια και η φαινομενικά μουσική ασυνέχεια, προσδίδουν στο Seek Shelter έναν ιδιαίτερα θελκτικό παλμό, ο οποίος μας κεντρίζει το ενδιαφέρον και για τις επόμενες κινήσεις του συγκροτήματος. Οι Iceage δεν απογοήτευσαν ούτε αυτή τη φορά.