Οι Dropkick Murphys, οι αγαπημένοι Ιρλανδοί από τη Βοστώνη, συστάσεις δεν χρειάζονται. Όλοι λίγο πολύ τους ξέρουν, όλοι λίγο πολύ έχουν ακούσει τραγούδια τους, και κάποιοι πέρα από το ‘’Rose Tattoo’’ γνωρίζουν την πλούσια δισκογραφία τους που ξεκινά από τα τέλη των ‘90s και καταλήγει στο φετινό και δέκατο album με τίτλο Turn Up That Dial. Πλέον, όταν κάποιος αναφέρει το είδος του celtic punk μετά τους The Pogues σίγουρα έρχεται αυτόματα στο μυαλό του αυτή η μπάντα που αφηγείται, υπό τη συνοδεία bagpipes (των Highlands της Σκωτίας), φλάουτων, banjo και της παραδοσιακής ιρλανδικής φλογέρας, άλλοτε γνωστές αντιπολεμικές ιστορίες και άλλοτε χορευτικά γηπεδικά κομμάτια που κάνουν χαμό.
Στο Turn Up That Dial για ακόμη μία φορά τίτλος, περιεχόμενο και εξώφυλλο οριακά ταυτίζονται. Βάζουμε τα ηχεία στο τέρμα (βλέπε boombox στο cover) και πατάμε play: Παίζει πρώτο και καλύτερο το ομότιτλο, κλασικοί καλοί DM, κέλτικο πανκ που αποτίει φόρο τιμής στα singles που καθόρισαν και επηρέασαν τη μπάντα από νεαρή ηλικία, ‘’3 minutes of fury […] you were our sound, you were angry loud and raw”. Ραδιοκασετόφωνο σε cover, με ελάχιστη σκέψη παραπέμπει στη Μόνη Μπάντα Που Αξίζει – The Clash. Πάσα λοιπόν για το Mick Jones Nicked My Pudding, βασισμένο σε μία ιστορία που φημολογείται πως είναι αληθινή. Ο παραγωγός του album, Ted Hutt αναφέρει πως κάποια στιγμή στο παρελθόν στα Townhouse Studios ο θρυλικός κιθαρίστας Mick Jones του έκλεψε μια πουτίγκα από το ψυγείο. Και οι DM είπαν γιατί να μην το κάνουμε τραγούδι; Ε, και το έκαναν και σου κολλάει πολύ άσχημα: “Oi! Mick Jones nicked my pudding. Oi! Mick Jones leave my pudding alone”. Smash Shit Up, ένα ακόμη τραγούδι που ξεχωρίζει ακολουθώντας το χαρακτηριστικό ύφος του πανκ sing-along ρεφρέν και της επαναστατικής διάθεσης, ‘’I wanna be a rebel, I wanna smash shit up” και Chosen Few να ακολουθεί και να τα χώνει στο “Good ole’ USA’’ επιδιώκοντας μια συμβιβαστική λύση με κλειστά στόματα και όχι άλλα κουνήματα δαχτύλων. Αλλά είναι τελικά αυτό που χρειάζεται η χώρα; Όπως και να έχει, ο δίσκος ολοκληρώνεται με το αργό και το πιο συναισθηματικό κομμάτι τους, I Wish You Were Here ένα tribute στον πατέρα του Al Barr που έφυγε από τη ζωή.
Το αλήτικο κέλτικο Punk-rock είναι εμφανές στις δουλειές των Dropkick Murhys όσα χρόνια και αν περάσουν και γι’ αυτό οι fans συνεχίζουν να τους αγαπούν. Αυτό που κάνουν, μας αρέσει δεν μας αρέσει, το κάνουν καλά και τους δίνω ένα credit γι ‘αυτό. Ο νέος δίσκος θα δημιουργήσει μία έντονη επιθυμία για ένα live show που τόσο πολύ πονάμε και που σίγουρα θα αποτελούσαμε σταθμό στην περιοδεία τους.