Σχεδόν μια δεκαετία μετά, οι βετεράνοι του καλιφορνέζικου punk rock ήχου επέστρεψαν με τη νέα δισκογραφική τους δουλειά που ακούει στο όνομα Let The Bad Times Roll. Τι και αν μας άφησαν με ένα χλιαρό ”Days Go By”, τι και αν ο Dexter Holland απέκτησε το PhD του στη Μοριακή Βιολογία, οι Offspring δεν φαίνεται να θέλουν να μνημονεύονται μόνο για τις αλμπουμάρες που έβγαλαν την εποχή των ‘90s και ‘00ς και συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους έστω και 10 χρόνια μετά.
Ουσιαστικά, οι Offspring είναι για τους περισσότερους τα μαθητικά και φοιτητικά τους χρόνια, όταν η σκηνή αυτή ήταν στα πάνω της, οι punk rock συναυλίες και τα party μια καθημερινότητα για τους νέους που ξεκινούσαν τότε τη συλλογή τους από κασέτες και δίσκους. Ανήκοντας στη νεότερη γενιά των οπαδών τους, που τους γνώρισε αρκετά χρόνια αργότερα, μπορώ να πω πως με την ίδια ζέση περίμενα και εγώ το νέο album. Προφανώς και οι προσδοκίες πλέον δεν αγγίζουν το επίπεδο της «δισκάρας» και της «πρωτοτυπίας», αλλά περισσότερο το «είχε κάποια καλά τραγουδάκια», που στην ουσία αυτό συμβαίνει με το Let The Bad Times Roll.
Από τα 12 τραγούδια του album, ένα είναι η κλασική σύνθεση του In The Hall Of The Mountain King που πάει να θυμίσει το ‘’Intermission’’, λίγο μετά έχουμε μια επανεκτέλεση με πιάνο του καταπληκτικού Gone Away από το ”Ixnay on the Hombre”, ενώ βρίσκουμε και το Coming for You που είχε κυκλοφορήσει ως single το 2015. Στα υπόλοιπα κομμάτια υπάρχει ο χαρούμενος pop-punk ήχος που τους χαρακτηρίζει με τα γνωστά sing-along, όπως στο εναρκτήριο This Is Not Utopia (The roots, the roots, the roots of America/The roots, the roots, the roots of hysteria), ενώ αμέσως μετά έρχονται τα ‘’Whoas και Ohs’’ στο ομώνυμο Let The Bad Times Roll. Με ένα διαφορετικό και χορευτικό στυλάκι έρχονται στο We Never Have Sex Anymore, όπου ο Holland μοιράζεται μαζί μας ένα παράπονό του (We never have sex anymore/We never roll around on the floor like we did so long ago). Προσωπικά, τραγούδια όπως το The Opioid Diaries και το αμέσως επόμενο στη σειρά Hassan Chop – επιθετικά, γρήγορα και φουριόζικα punk κομμάτια – είναι τα καλύτερα του δίσκου. Η επιλογή του Lullaby για κλείσιμο, είναι λίγο πρόχειρη έως άχρηστη, καθώς απλά επαναλαμβάνεται το ρεφρέν του Let The Bad Times Roll.
Ένας δίσκος, λοιπόν, που για δέκα χρόνια in the making έχει διατηρήσει σε κάποιο βαθμό τη δυναμική της μπάντας και χωρίς να έχει κάποια συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση σε κάνει να περάσεις καλά. Σίγουρα αναμένεται να διχάσει τους πιστούς οπαδούς και σίγουρα με κάποιες αλλαγές θα ήταν λίγο καλύτερο και μεγαλύτερο σε διάρκεια. Στα δικά μου ηχεία πάντως, εικάζω πως θα ξαναπαιχτεί αρκετές φορές.