Γνωστό -λίγο έως πολύ- πως ο Γιώργος Καρανικόλας είναι ένα ανήσυχο πνεύμα, που δεν στέκεται μόνο στους Last Drive. Μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο των Omega Ray (διαβάστε την κριτική εδώ) ο Καρανικόλας βγάζει από τον πάγο τους BLML (Blackmail) με τους οποίους κυκλοφορεί τον τρίτο δίσκο Maze.
Ηχητικά, η μπάντα συνεχίζει στις ίδιες πειραματικές διαθέσεις και τον χαρακτηριστικό ήχο των προηγούμενων δίσκων, ξεκινώντας από την ψυχεδέλεια και καταλήγοντας στον post-punk ήχο, με το μπάσο να γίνεται πολλές φορές η ραχοκοκαλιά των ρυθμών, κάνοντας αρκετά αισθητή την παρουσία του. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό του δίσκου είναι τα ευκολομνημόνευτα refrain σαν αυτά των Falling to Pieces και του εισαγωγικού track Plasma Rocket που σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα του δίσκου.
Στην πορεία της ακρόασης ο δίσκος αποκτάει περισσότερο ενδιαφέρον με το groove των Haze και Demolition Day, το αργόσυρτο Trigger & Pain και το Coast to Coast που κατά την προσωπική μου άποψη δεν θα ακουγόταν ξένο σε κάποιον δίσκο των Soundgarden μιας και οι κιθάρες του αποπνέουν λίγη από την σκοτεινή βαρύτητα των θρύλων του Seattle. Το πιο μελωδικό (καλά μη φανταστείτε) Fix Me είναι μια ήρεμη ανάπαυλα μέσα στον δίσκο, ενώ η διασκευή στο Iscariot των T-Rex κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένη και προσαρμοσμένη στο ύφος της μπάντας.
Έστω κι αν άργησε, ο νέος δίσκος των BLML δικαιολόγησε την αναμονή. Ένας εμπνευσμένος δίσκος, φτιαγμένος από διαφορετικές επιρροές και διαθέσεις που δένουν άψογα μεταξύ τους και που δείχνει πως ο εγκέφαλος της μπάντας έχει πολλές ιδέες μέσα του και ξέρει να τις αξιοποιεί.