Λίγα λόγια για το “Power Up”:
- Θα ικανοποιήσει τους οπαδούς της μπάντας; Σίγουρα.
- Θα ικανοποιήσει κάποιον ο οποίος δεν είναι ήδη fan? Δύσκολα.
- Θα περάσεις καλά αν ακούσεις κάποιο από τα κομμάτια σε ένα bar; Ναι.
- Θα βάλεις να τα ακούσεις από μόνος σου στο σπίτι; Δύσκολα.
- Δεν έχουν αντίπαλο στο να γράφουν τόσο απλά και καλά rock riffs.
- Παγιδεύονται όμως σε αυτό και δυστυχώς υπάρχουν πολλά fillers.
- Ο Brian Johnson ακούγεται τουλάχιστον 30 χρόνια νεότερος.
- Τo rhythm section με τον άσωτο Phil Rudd και την επιστροφή του Cliff Williams λειτουργεί εκνευριστικά καλά παίζοντας εκνευριστικά απλά πράγματα.
- Δεν υπάρχουν AC/DC χωρίς τον Malcolm Young. Aυτό είναι ξεκάθαρο και φαίνεται και απ’ το ότι έχει συνθετική συμμετοχή και στα 12 κομμάτια του δίσκου, παρότι μας έχει αφήσει εδώ και 3 χρόνια.
- Ο Αngus δεν πέφτει από το κλασικό του standard, όπως δεν έπεσε ποτέ.
- Φοβερή παραγωγή (προφανώς), και άψογα δεύτερα φωνητικά όπως μόνο αυτοί μπορούν.
- Δεν ακούγεται καθόλου forced, ούτε “κουρασμένος” δίσκος. Αν σου έλεγαν ότι γράφτηκε/βγήκε 20 χρόνια πριν, θα το πίστευες.
- Για την ακρίβεια, είναι αρκετά καλύτερο album από τις τελευταίες τους κυκλοφορίες.
- Είναι άλλο ένα ίδιο AC/DC album; Ναι. Είναι αυτό κακό όμως;
- Υπήρχε αλήθεια κάποιος που περίμενε “κάτι διαφορετικό” από μια μπάντα που έχει κρατήσει τον ίδιο χαρακτήρα και μοτίβο εδώ και 50 σχεδόν χρόνια?
- Αν είναι ο τελευταίος δίσκος της μπάντας, είναι άξιος για κύκνειο άσμα; Ναι.
Ο αντίπαλος των AC/DC είναι ο εαυτός τους. Σε μια καριέρα με τόσα classics, πολύ δύσκολα ένα “απλά καλό” album θα κάνει cut through the noise και θα προτιμηθεί από παλιούς και νέους οπαδούς για περισσότερα από λίγα casual ακούσματα. Από μας σε λίγα χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται, όμως εφόσον αυτή η μπάντα με μέσο όρο ηλικίας τα 70 θέλει ακόμα να παίξει και να δημιουργήσει (και το κάνει καλά), δεν μπορεί να τους το στερήσει κανείς. Τουλάχιστον, αφού αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν κάτι νέο, σεβάστηκαν το παρελθόν τους και δεν μας σέρβιραν μια νερόβραστη και γερασμένη εκδοχή τους.