Το 2020 αποδείχτηκε μία πολύ δημιουργική χρονιά για τον Βαγγέλη Καρζή. Αρχές του έτους κυκλοφόρησε με τους Wolfheart έναν εξαιρετικό δίσκο (διαβάστε κριτική εδώ) και τώρα, μερικούς μήνες μετά, επιστρέφει με την προσωπική του μπάντα και μας παρουσιάζει άλλη μία δυναμική δουλειά, που θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τους λάτρεις του αμερικάνικου groove metal.
Το “Bare Knuckle”, όπως ονομάζεται το τρίτο album των Αθηναίων, μαρτυράει την εξέλιξη που έχουν κάνει οι Full House Brew Crew όλον αυτόν τον καιρό. Μπορεί να βαδίζει στα ίδια χνάρια με τους δύο προκατόχους του, και κυρίως του προπέρσινου “Me Against You”, αλλά στο σύνολό του ακούγεται ακόμα πιο βαρύ και με περισσότερες φρέσκιες ιδέες.
Αυτό που έχει καταφέρει το συγκρότημα είναι το album να συνδυάζει δύο διαφορετικούς χαρακτήρες. Από την μία διαθέτει έναν heavy χαρακτήρα σαν οδοστρωτήρα και από την άλλη είναι αρκετά radio friendly. Δύο στοιχεία που ομολογουμένως θέλει αρκετή δουλειά για να συνυπάρξουν αρμονικά. Οι Full House Brew Crew όμως βρήκαν την χρυσή τομή και τα κατάφεραν περίφημα. Με πιο απλά λόγια, μπόρεσαν να κάνουν αυτό που δεν κατάφεραν φέτος οι Five Finger Death Punch με το “F8”, δηλαδή έναν δίσκο που να ισορροπεί μεταξύ του heaviness και του catchiness.
Το απλό και hardcore-άδικο εξώφυλλο του “Bare Knuckle” αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτό που θα ακούσεις. Ασταμάτητο groove-άρισμα που ασυναίσθητα το ακολουθείς με το κεφάλι σου, τσαμπουκαλεμένα φωνητικά και riffs με τις σωστές δόσεις μελωδίας, μπασοτύμπανο στο κόκκινο και όλα αυτά παρέα με την κατάλληλη παραγωγή που προσδίδει τον απαραίτητο όγκο στον ήχο.
Τους FFDP δεν τους ανέφερα τυχαία λίγο παραπάνω, μιας και η μουσική τους βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτή των FHBC. Αυτό άλλωστε φαίνεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Το εναρκτήριο “Cult of Misery” φροντίζει να σε βάλει από νωρίς στο νόημα. Είναι επιθετικό και ταυτόχρονα μελωδικό, διαθέτει αρκετά πιασάρικο refrain και ένα όμορφο solo. Όλα εκείνα τα στοιχεία, δηλαδή, που θα συναντάς μέχρι να τελειώσει ο δίσκος. Στο ίδιο πνεύμα βρίσκεται και το “Unforgiving Land” που ακολουθεί, ένα τραγούδι που θα το ζήλευαν οι Adrenaline Mob.
Και καθώς το ένα άπερκατ διαδέχεται το άλλο, φτάνουμε στο “Buried Hope” που ρίχνει λίγο τους παλμούς και την ένταση. Πέραν του ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό τραγούδι με κολλητικό refrain, βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένο ακριβώς στην μέση του δίσκου, δίνοντας την “ευκαιρία” στον ακροατή να μαζέψει τα κομμάτια του και να ετοιμαστεί για την δεύτερη δόση σφυροκοπήματος που έρχεται στο άλλο μισό, με ισοπεδωτικές συνθέσεις όπως το “Black Flag” με τα φωνητικά αλά James Hetfield και το καταστροφικό “Nail In You”.
Συνοψίζοντας λοιπόν το “Bare Knuckle” είναι ένα καλογραμμένο και ολοκληρωμένο album. Χωρίς δεύτερη σκέψη, η καλύτερη δουλειά των Full House Brew Crew μέχρι στιγμής και ένα από τα highlights της εγχώριας σκηνής για την φετινή χρονιά.