Βρεθήκαμε στο Κύτταρο για το πέμπτο κατά σειρά Music Highway Festival, που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο. Φέτος είδαμε για πρώτη φορά τους Τhe Underdogs, Birthday Kicks, Mr. Highway Band και Thee Holy Strangers να μοιράζονται τη σκηνή σε ένα φεστιβάλ που τα τελευταία χρόνια μας προσφέρει ποιοτική, αγγλόφωνη μουσική.
Ανταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Πρώτοι άνοιξαν τη βραδιά οι The Underdogs, ένα συγκρότημα που δεν είχα ακούσει ξανά, ούτε ήξερα τι να περιμένω. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως με κέρδισαν από την αρχή, κάτι που δεν συνηθίζεται. Ο ήχος τους ψυχεδελικός, σε blues rock κατεύθυνση, με αρκετά indie στοιχεία, με τους ίδιους να είναι φιλικοί απεναντί μας και ομιλητικοί όσο έπρεπε. Παρουσίασαν κυρίως κομμάτια από τον πρώτο δίσκο που ετοιμάζουν, με τίτλο “Paths”. Αυτό που με κέρδισε περισσότερο σε αυτή τη μπάντα πέρα από τον ήχο τους, ήταν ο Κώστας στα drums, που αποδείχτηκε να έχει πολύ ωραία φωνή και με έκανε να αναρωτιέμαι, αν πρέπει να αναλάβει εξολοκλήρου το φωνητικό κομμάτι, χωρίς να θέλω να αδικήσω τον Δημήτρη, που πέρα από κιθάρα, τραγουδάει κιόλας.
Έτσι έκαναν το τέλειο ζέσταμα για τους υπόλοιπους, δίνοντας τη σκυτάλη στους Birthday Kicks, που κρίνοντας από το όνομα μόνο, άλλα περίμενα και άλλα άκουσα. Η τριάδα από την Λάρισα, με αρκετό κοινό από κάτω να τους ακολουθεί, κι ας είναι μία νέα μπάντα, δεν άργησε να μας δείξει ότι είναι λάτρεις του fuzz ήχου, της rock ‘n’ roll και της stoner κουλτούρας. Δεμένοι μεταξύ τους και έχοντας βγάλει πρόσφατα το πρώτο τους album “Black Echo Trap”, ξεκίνησαν να μας παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Ωστόσο, ενώ πρόσφεραν όλη την βαρύτητα που περιμένεις από ένα τέτοιο σχήμα, γεμάτοι όρεξη και ενέργεια, προσωπικά βαρέθηκα λίγο. Όχι πως έκαναν κάτι λάθος ή πως δεν είναι καλοί σε αυτό που κάνουν, αλλά αυτή η έλλειψη δημιουργικότητας πλέον με κουράζει.
Με την ώρα να έχει περάσει και τον χώρο να έχει τον περισσότερο κόσμο της βραδιάς, ανέβηκαν στην σκηνή οι Mr. Highway Band. Οι οικοδεσπότες του φεστιβάλ κατάφεραν να ανεβάσουν την ένταση, όπως ακριβώς το περιμέναμε, παίζοντάς μας κομμάτια από τη νέα δισκογραφική δουλειά που ετοιμάζουν, καθώς και από προηγούμενες κυκλοφορίες. Ο ήχος τους κυμαίνεται στα όρια των americana, hardrock, southern και blues, ένας συνδυασμός ιδιαίτερος και ξεχωριστός. Ξεκίνησαν το set τους δυναμικά, με την φυσαρμόνικα του Γρηγόρη Ψαλτάκου να ηχεί σε όλο το μαγαζί μέχρι που ξεκίνησε να μας τραγουδάει και να μας καθηλώνει με τη φωνή του. Οι κιθάρες από την άλλη, στα καλύτερα τους, το μπάσο να δίνει τον ρυθμό και με τον Δημήτρη Τσάρνο στα τύμπανα, να παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο, μας διασκέδασαν κάνοντας τον κόσμο να χορεύει και να τραγουδάει μαζί τους. Προφανώς, δεν γίνεται να μην αναφέρω τον Γιάννη Αφένδρα (Mr. Highway), που εναλλάσοντας την ακουστική με την ηλεκτρική κιθάρα, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό, προσφέροντας τις καλύτερες μελωδίες.
Με περασμένη την ώρα κατά πολύ, ήρθε η ώρα του dream team που ακούει στο όνομα Thee Holy Strangers. Ο κόσμος δυστυχώς σε αυτό το σημείο είχε αποχωρίσει, αλλά όσοι μείναμε μέχρι τέλος, αναμφισβήτητα περάσαμε άψογα. Ανυπομονούσα τόσο καιρό να τους δω, αφού είχα ακούσει τα καλύτερα για αυτή την ομάδα μουσικών, που με αγάπη και μεράκι κάνουν αυτό που αγαπάνε. Με το που βλέπεις και τους επτά στην σκηνή, αναρωτιέσαι, πως μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να δένουν μεταξύ τους, με το που τους ακούς όμως, χάνεσαι στον ήχο τους και δεν σε απασχολεί τίποτα άλλο. Πραγματικά, δεν ξέρω που να αρχίσω και που να τελειώσω μαζί τους, όποτε ας ξεκινήσω από τα βασικά: Αποτελείται από μέλη σημαντικών συγκροτημάτων της Ελληνικής σκηνής (Last Drive, Nightstalker, Dustbowl, Make Believe) και τον Οκτώβριο ολοκλήρωσαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Ο ήχος τους συνδυάζει americana, soul, rhythm ‘n’ blues και gospel, με τόσο μοναδικό τρόπο που τους καθιστά ένα από τα πιο ισχυρά σχήματα της χώρας. Αρχικά, αντιμετώπισαν αρκετά θέματα στον ήχο και συγκεκριμένα με τα πετάλια του Άλεξ, αλλά με τον επαγγελματισμό τους δεν άφησαν περιθώρια για κενά. Καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις με μία μπάντα που δεν παίζει, αλλά πονάει για την μουσική, κάνοντάς μας να ταξιδέψουμε στα δικά τους μονοπάτια και να θαυμάσουμε τον κάθε έναν ξεχωριστά.
Ο Νίκος Φυσάκης, κάθε φορά, που τον βλέπω να παίζει με κάνει να σκέφτομαι πόσο καλός κιθαρίστας είναι, αφού με κερδίζει πάντα με τις μελωδίες του. Τα κορίτσια που τους πλαισιώνουν, η Τζένη Καπάδαη και η Φλώρα Ιωαννίδη, είναι από τις καλύτερες εγχώριες φωνές που συναντάς, αφού είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους και τόσο μοναδικές ταυτόχρονα. Εξάλλου, έχω δηλώσει ξανά την λατρεία μου για την φωνή της Τζένης και την απίστευτη χροιά της, που με κάνει να ανυπομονώ κάθε φορά να την ακούσω. Για τον Άλεξ Κ. τα λόγια είναι περιττά, τι να πεις για αυτόν τον ταλαντούχο άνθρωπο; Η δουλειά του αρκεί, δεν χρειάζεται να πω εγώ κάτι, απλώς απίστευτος! Ο John Hardy από την άλλη, έπιανε το pedal steel guitar, το άλλαζε με την κιθάρα του και ξαναγυρνούσε στο pedal steel, δίνοντας αυτό τον ιδιαίτερο ήχο που τους χαρακτηρίζει, κάνοντάς τους ξεχωριστούς. Δεμένοι, κεφάτοι και με ένα χαμόγελο όλη την ώρα, μας έκαναν να χάσουμε την επαφή με τον χρόνο, κλείνοντας το φεστιβάλ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και χορεύοντας με τους ρυθμούς της μουσικής τους.
Είς το επανιδείν λοιπόν, για το έκτο Music Highway Festival, για τους λάτρεις της μουσικής!
