«Τα παιδιά της Παλαιότητας» που δημιουργήθηκαν στην Κέρκυρα το 2013 κυκλοφόρησαν, νωρίτερα φέτος, τον δίσκο τους Ἐνθύμιον Νεανικῶν Συντροφιῶν (ο τίτλος, όπως κι όλα τα τραγούδια του album είναι στυλιζαρισμένος σε πολυτονικό). Αποτελεί την τρίτη τους δουλειά που ήρθε να ακολουθήσει το «Consortium in Amato».
Είναι μια ωδή στην Κέρκυρα, κι αποτελεί προϊόν «διαλογικής σχέσης», αφού ορμητήριο για την δημιουργία του ήταν τα διάφορα κείμενα, στον δημόσιο και στον ιδιωτικό λόγο για το νησί. Όπως αναφέρεται και στον πρόλογο του album, «είναι ο δίσκος της Κέρκυρας στην (δια)χρονία της», κι χαρακτηρίζεται, στο τέλος του προλόγου αυτού, από τον Π.Ε. Δημητριάδη (ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος) ως: «ο δίσκος της ζωής μου». Κάτι τέτοιο γίνεται εμφανές και στο τραγούδι «Τα αναμνηστικά» με το στίχο: «η ζωή μου φτιάχτηκε από κείμενα».
Μάλιστα, με αφορμή αυτόν τον στίχο έχει η εξής ερώτηση στο συγκρότημα: «Πώς χρησιμοποιείτε τη λογοτεχνία και την ποίηση στην παραγωγή της μουσικής σας;» Ο Π.Ε. Δημητριάδης, ανέφερε: «Νομίζω πως ο στίχος του Σεφέρη «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας» είναι η πληρέστατη απάντηση στο ερώτημα αυτό. Η καλλιτεχνική παραγωγή, όπως και η ζωή ολόκληρη, είναι μια αλυσίδα στη διαχρονία. Προσωπικά, έχω διαμορφωθεί, και εξακολουθώ να διαμορφώνομαι, από την επαφή μου με προϋπάρχοντα έργα άλλων [..]»
Μουσικά, είναι μια εξαιρετική δημιουργία· με ιδιαίτερο – πολύπλευρο στυλ που σίγουρα τραβά την προσοχή. Κινείται ανάμεσα σε διάφορα μουσικά είδη, παντρεύοντας τις εποχές και τα στυλ, και το αποτέλεσμα είναι ένας πολύ πλούσιος και σύγχρονος ήχος.
Όλες οι μελωδικές γραμμές έχουν μια διαφορετική ακολουθία από αυτήν που θα περίμενα προσωπικά, κι η κάθε επόμενη νότα είναι και μια έκπληξη. Μεταφέρει ένα συναίσθημα «χαρούμενης νοσταλγίας» κι είναι ένας δίσκος που, στα δικά μου αυτιά, έχει επιρροές από την jazz, την ελληνική σκηνή κι από «πιο κλασσικές» μουσικές με υπέροχες γραμμές από κοντραμπάσο, σαξόφωνο και μπουζούκι. Ενώ, φυσικά, δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν το ροκ ύφος, οι έντονες κιθάρες και το πιάνο.
Ξεχώρισα ιδιαίτερα μερικά απ’ τα κομμάτια του. Το «Σε ποιόν ανήκει η Κέρκυρα», που είναι και το πιο αγαπημένο μου, με ένα εξαιρετικό θέμα, με τον βαθύ «σινεματικό» ήχο του να δένει με το ηχόχρωμα του μπουζουκιού. «Τα Απέραντα Θέρη μου», που θυμίζει bossa, με δεύτερες φωνές από χορωδούς, μια πολύ ωραία αλυσίδα και μια καθηλωτική πτώση. Και το «Τα πληγωμένα Μηνύματα Αναθεωρημένα» για την ροή και τα φραζαρίσματά του, και για τα σημεία του που κυριαρχούν τα πνευστά και τα έγχορδα.
Σίγουρα ένας δίσκος που πρέπει να ακούσετε. Μην χάσετε το νέο τους βίντεο για τα «Τα αναμνηστικά».