Αντικειμενικά το 2020 ήταν μια σκατοχρονιά για πάνω από έναν λόγους. Μουσικά η πανδημία δημιούργησε δυσχερείς συνθήκες για την κυκλοφορία δίσκων καθώς και τα εργοστάσια παραγωγής των φυσικών παραγγελιών είχαν σημαντικές καθυστερήσεις αλλά και οι μπάντες δεν μπορέσαν να βγουν στον δρόμο για να υποστηρίξουν τη δουλειά τους. Φυσικά αυτό δεν εμπόδισε σπουδαίους δίσκους να κυκλοφορήσουν σε ένα μεγάλο φάσμα ειδών. Τους αγαπημένους μου θα τους παρουσιάσω συνοπτικά παρακάτω.
Αρχικά στα doom, heavy psych μονοπάτια και πιο συγκεκριμένα στα παραδοσιακά pentagramικά σκανδιναβικά ξεχώρισαν δύο κυκλοφορίες, οι Sleepwulf και οι Kryptograf με τα ομώνυμά τους album. Σε πιο παραδοσιακό doom κινήθηκαν οι Cardinals Folly με το Defying the Righteous Way, οι Τασμανοί The Wizar’d με το Subterranean Exile αλλά και οι Purification οι οποίοι χτύπησαν φέτος δύο φορές με το γεμάτο 90’s αναφορές Perfect Doctrine αλλά και ανήμερα τα Χριστούγεννα με το Dwell In The House Of The Lord Forever.
Σημαντική περσινή κυκλοφορία στον ήχο ήταν επίσης η επιστροφή των Tyrant με το Hereafter και τα φωνητικά του σπουδαίου Rob Lowe ενώ σπουδαία ήταν και τα φωνητικά στο EP των Cruthu, Arthu Crutha. Σε πιο ψυχεδελικά σατανικές και ξεσαλωμένες κατευθύνσεις το φετινό Ball – Like You Are…I Once Was…Like I Am – You Will Never Be αν και λίγο κατώτερο από το ντεμπούτο τους.
Στον heavy ήχο, για μένα η πιο προωθητική περσινή κυκλοφορία ήταν το Dealers of Divinity των White Magician τραβώντας τον ήχο στον 70’s βάλτο και σε 80’s πηγάδι, δημιουργώντας ένα πραγματικό διαμαντάκι. Επίσης η ζεστασιά του πρώτου ολοκληρωμένου δίσκου των Freeways – True Bearings. Σε πιο αλάνικους δρόμους πήγε ο δίσκος των Hitter – Hard Enough, το Good Mourning των Goners αλλά και ο τρίτος δίσκος των RIP – Dead End ενώ μια προσθήκη τη τελευταίας στιγμής που άξιζε πραγματικά ήταν ο δίσκος των Αυστραλών Butterfly, Doorways of Time.
Τέλος σε πιο μπερδεμένα κοκτέιλ επιρροών να αναφέρω τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Henrik Palm, Poverty Metal, τον δεύτερο δίσκο της Maggot Heart – Mercy Machine το γοτθικό Sculpture της Shaam Larein αλλά και την επιστροφή της Farida Lemouchi με τους υπόλοιπους Devil’s Blood ως Mollasses. Ωραίο ήταν και το φετινό τεμάχιο των Aktor με τον τίτλο Placebo όπως και η εντυπωσιακή μίξη riffs και πλήκτρων στο 2020 των Zombi.
Τελειώνοντας, μπορεί το 2020 να μη μας έδωσε ΤΟΝ δίσκο αλλά έδωσε μεγάλη ποικιλία καλών και ποιοτικών παραγωγών (χωρίς να μπω καθόλου σε ακραίο μέταλ γιατί θα γράψω άλλα τόσα). Αν κάτι μάθαμε φέτος είναι να μην ξαναχάσουμε live ποτέ!