Θυμάμαι κάποτε μια θεωρία συνωμοσίας που ήθελε τον Ψαραντώνη να κρύβεται στα βουνά και να επικοινωνεί με τους εξωγήινους μέσω της μουσικής του. Έστω κι αν οι πιθανότητες να ισχύει αυτή η θεωρία είναι μηδαμινές, το σίγουρο είναι πως ο Ψαραντώνης καταφέρνει σε κάθε του εμφάνιση να αγγίζει το απλό κοινό, όπως έγινε εκείνο το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου.
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Είναι εκείνο το μοναχικό και αγέρωχο βλέμμα, εκείνη η φωνή που αντηχεί μέσα από την γενειάδα, εκείνη η λύρα που σε αγγίζει από την πρώτη νότα. Εκείνο το σώμα που κουβαλάει μέσα του την ψυχή της Κρήτης. Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα που είδαν όσοι βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στην Αγγλικανική Εκκλησία. Έναν χώρο ιδανικό για το συγκεκριμένο live αφενός λόγω του τελετουργικού χαρακτήρα που έδινε και αφετέρου λόγω της πολύ καλής ακουστικής (επιπλέον εύσημα στον ηχολήπτη που έδειχνε να έχει το know how της κατάστασης).
Ακόμη και τώρα μετά απο πολλά χρόνια πορείας ο Ψαραντώνης παραμένει καθηλωτικός ακόμη και σ’εκείνες τις λίγες στιγμές που στέκεται ακίνητος αφήνοντας χώρο στους υπόλοιπους μουσικούς του και ιδιαίτερα στην κόρη του, την Νίκη Ξυλούρη, που όποτε πιάνει το μικρόφωνο επιβεβαιώνει αυτό που είναι ήδη γνωστό. Πως η οικογένεια Ξυλούρη είναι μία από τις πιο ταλαντούχες οικογένειες που έχει βγάλει η χώρα.
Κάπως έτσι ο Ψαραντώνης και οι μουσικοί του μάγεψαν το κοινό που παρευρέθηκε στην Αγγλικανική Εκκλησία για μία ώρα και κάτι. Η “Τίγρη” έλειπε από το setlist αυτό όμως ελαχίστη σημασία είχε. Ειδικά όταν ο “Δίας” ακούγεται σε μια ανατριχιαστική εκτέλεση μαζί με άλλες μελωδίες βγαλμένες από μια ολόκληρη μουσική κληρονομιά, την οποία ο Ψαραντώνης διαχειρίζεται επάξια και με σεβασμό.
