Αντί προλόγου οφείλω να εκμυστηρευτώ πως η δισκογραφική πορεία του Παύλου Παυλίδη μετά το “Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί” δεν μ’ ενθουσίασε ιδιαίτερα, σε σημείο να θεωρώ χλωμό να κυκλοφορήσει κάτι εφάμιλλο του συγκεκριμένου δίσκου αν όχι καλύτερο.
Ωστόσο, ο Παυλίδης δεν έχει χάσει το ιδιαίτερο στιχουργικό του ταλέντο, που στον νέο του δίσκο Το Μαύρο Κουτί δείχνει έναν καλλιτέχνη που ωριμότερος από ποτέ αναζητά την ομορφιά μέσα στην ζοφερή καθημερινότητα και την αποτυπώνει σε στίχους με εντονότερη από ποτέ την χρήση των ηλεκτρονικών ήχων, που άλλοτε δημιουργούν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα (“Τώρα που χάνεται το φως“, “Το Φάντασμα της Εθνικής Οδού“), άλλοτε χορευτική όπως σ’ εκείνο το σημείο όπου ο Παυλίδης εμπνέεται από ένα γυναικείο όνομα, όπως τότε με την Λόλα και την Μαίρη (”Άννα“), αλλά και το αποτέλεσμα μιας νυχτερινής βόλτας στην Αθήνα που γίνεται πηγή έμπνευσης (“Το παιδί με το πατίνι“).
Μέσα στον δίσκο ξαναζωντανεύει εκείνο το λιμάνι που κάποτε είχε πιάσει φωτιά βλέποντας τα αποκαϊδια της μνήμης, σ’ εκείνη την πόλη όπου ξεκίνησε ο δημιουργός της. Συνοδοιπόροι του Παυλίδη σε αυτήν τη διαδρομή είναι οι Hotel Alaska με τους Γιώργο Θεοδωρόπουλο (πλήκτρα), Δημήτρη Τσεκούρα (μπάσο), Θάνο Μιχαηλίδη (τύμπανα) και τον ταλαντούχο Φώτη Σιώτα σε βιολί και samples, όπου ο καθένας στο πόστο του γίνονται αναπόσπαστο μέρος του ηχητικού αποτελέσματος, ενώ το εξώφυλλο του Στέφανου Ρόκου είναι ένα ακόμη μεγάλο πλεονέκτημα του δίσκου.
Το Μαύρο Κουτί είναι ένας δίσκος γεμάτος έμπνευση και διάθεση για πειραματισμό και που αποφεύγει την παγίδα της μονοτονίας, χωρίς καθόλου περιττά σημεία ή αδύναμες συνθέσεις. Κάτι που μόνο εύκολο δεν είναι στις μέρες μας, ιδιαίτερα για έναν καλλιτέχνη με περίπου 4 δεκαετίες στην πλάτη του, όπου καλείται ν’ αποφύγει την παγίδα της επανάληψης του παρελθόντος.
