“Στεναχωρημένη δείχνεις και ρωτάς όλοι οι αθώοι τι θ’ απογίνουν. Θα ‘πρεπε να ξέρεις, γρήγορα ή αργά, κι οι αθώοι ένοχοι θα γίνουν.“
Με το δεύτερο album να κυκλοφορεί μόλις δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο του “Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις”, το Παιδί Τραύμα κάνει το θαύμα. Ξεδιαλύνει την παρουσία του και πετυχαίνει την παραδοχή και κατανόηση των μουσικών του κινήτρων/συμπεριφοράς. “Μίλα γι’ αυτά που σε απασχολούν, απενοχοποίησε τα.”
Ένα καταπληκτικό μείγμα αστικής, ανεξάρτητης, εναλλακτικής, ωμής, electro-pop, χορευτικής διάθεσης, γεμάτο προσωπικές ιστορίες, underground στοχασμούς και εξομολογήσεις, συναισθηματικές ταυτίσεις και ασφαλώς, μεταδοτικά κοινωνικά μηνύματα. Με την συμμετοχή του “Κτίρια τη Νύχτα” στα όργανα και στην παραγωγή και της Sophie Lies στα γυναικεία φωνητικά, το αποτέλεσμα προσδιορίζεται μεταξύ ενός flow ανταλλαγής, ψυχικής ηρεμίας-προσδοκίας και (μετά εποχής/γενιάς Στέρεο Νόβα, Λένα Πλάτωνος, Παύλου Παυλίδη) αρρωστημένου-πονεμένου μυαλού.
Πανέξυπνοι στίχοι, ηχητικά οικείες, σαν από γλυκά κατάλοιπα, συνθέσεις και μία ενεργή pop/rock-disco ροή στο κάδρο. Αν και σε σημεία, παιδιαρίστικο θα βρεις το ύφος, θεωρώ πως ενεργεί ως το clue που βοηθά στην άμεση πρόσληψη και αφομοίωση του εγχειρήματος, αφού τα παιδικά μας βιώματα-εμπειρίες, σηματοδοτούν και την εξέλιξη-πορεία μας. Έτσι, πατά στα τραύματα από το παρελθόν και τα εκθέτει, επισημαίνοντας τα περίφημα κενά μνήμης (“Ακαταλαβίστικο”). Όσα ‘στραβά’ τον κυνηγούν ασυνείδητα σαν τύψεις, θα τα εντοπίσει, θα τα αποδεχτεί και θα τα αγκαλιάσει. Είμαστε “Πάτσι”. Μπορούμε πια «να αγαπιόμαστε άδειοι». Τρισδιάστατη η δύναμη της δημιουργίας, όπως και της ενδοσκόπησης και συγχώρεσης. Λυτρωτική σαν “Θεραπεία”. Πλέον ακόμα και τα ‘θέλω’ του, έχουν τεκμηριωμένες εξηγήσεις (“Στοπ”). Στο πλευρό του στέκομαι.
«1 2 3 5 5 6 7 8» 10 τραγούδια βασισμένα στα απόρρητα έγραφα μιας απολογίας, 3 δεκαετίες μετά, όπως αποκαλύπτει το Δελτίο Τύπου. «Η αληθινή ιστορία: Μέσα δεκαετίας 1990. Οι αρχές συλλαμβάνουν έναν παρανοϊκό εγκληματία, λίγο πριν ολοκληρώσει το έργο του. Οδηγείται στον ανακριτή. Αυτοαποκαλείται “Άνθρωπος Κακός” και σοκάρει τους πάντες με την απολογία του. Μια γυναίκα κλειδωμένη σ’ ένα δωμάτιο. Εκρηκτικά στους δημόσιους χώρους. Δηλητήρια στα υδραγωγεία. Έχει ένα φρικτό σχέδιο, να καταστρέψει τον κόσμο. Καταδικάζεται ομόφωνα σε ισόβια και η υπόθεσή του μένει αυστηρά απόρρητη, για λόγους καθησυχασμού της κοινής γνώμης».
