Η αλήθεια είναι ότι είχα αρκετό καιρό να γράψω κάποιο αφιέρωμα, αλλά βλέπετε τα τρεξίματα με νικούσαν. Σήμερα, όμως, βρήκα την ευκαιρία και είπα να την εκμεταλλευτώ. Με το 2018 να μας έχει αποχαιρετίσει εδώ και έναν μήνα περίπου, με την πλειοψηφία του κόσμου να το σιχτιρίζει, είπα να κάνω τον συνήγορο υπεράσπισης του και να αναφέρω εφτά λόγους, που το καθιστούν στο μυαλό μου ως μία καλή χρονιά. Να σημειώσω ότι οι λόγοι δεν μπήκαν με σειρά βαρύτητας ή προτίμησης, αλλά με την σειρά που μου ήρθαν στην κεφάλα.
***
- Rockwave 2018: Το καλοκαίρι που μας πέρασε, είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε ένα διήμερο, από μεριάς ονομάτων, αντάξιο των φεστιβάλ του εξωτερικού. Η πρώτη μέρα ήταν βγαλμένη από τα πιο τρελά όνειρα των παραδοσιακών χεβιμεταλάδων, με τους Accept, Saxon, Sabbaton (ναι και αυτούς) και φυσικά τους Judas Priest, να μας χαρίζουν μία αξέχαστη συναυλιακή μέρα. Η επόμενη μέρα ανήκε σε μία από αυτές τις μπάντες που μνημονεύει οποιοσδήποτε έχει ακούσει έστω μισή νότα στην ζωή του. Ο λόγος φυσικά για τους θρυλικούς Iron Maiden, στην ίσως καλύτερη εν Ελλάδι εμφάνιση τους (σίγουρα η καλύτερη από τις τρεις που τους έχω δει εγώ). Εγώ, βέβαια, εκτός των προαναφερθέντων κολοσσών, είχα σημαδέψει την συγκεκριμένη μέρα για έναν ακόμα λόγο, τους ιδιαίτερους μουσικά, Δανούς Volbeat. Οι συγκεκριμένοι στην παρθενική εμφάνιση στην χώρα μας, πέτυχαν κάτι που έχω δει από ελάχιστες μπάντες, έκαναν τους πιο «σκληρούς» να κοπανιούνται ασταμάτητα, ενώ τους πιο «light» να μην σταματούν να χορεύουν στον ρυθμό τους. Εν ολίγοις, δεν άφησαν κανέναν ασυγκίνητο, την στιγμή που η αγωνία του κοινού για την επερχόμενη εμφάνιση των Βρετανών μύθων του heavy metal κορυφωνόταν, not bad at all θα έλεγα.
- 1η Σημαντική εγχώρια κυκλοφορία: Patriarchs of Evil – Varathron. Μία από τις τρεις μπάντες, που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι ανήκει στην αρχική ανίερη τριάδα του ελληνικού black metal, του μοναδικού ήχου στο metal που μπορούμε να λέμε ότι έχουμε δική μας σχολή, επέστρεψε δισκογραφικά μετά από μία 4ετή απουσία. Μιλάμε για έναν δίσκο που αν κάνετε μία γύρα στο διαδίκτυο να διαβάσετε τις κριτικές που τον συνοδεύουν, η χειρότερη από αυτές γράφει διθυραμβικά σχόλια. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε, καθώς οι Varathron παρέδωσαν στο κοινό τους μία δουλειά, που ξεχειλίζει από ιδέες, εμπνεύσεις και ταλέντο, εκτελεσμένες αρτιότατα και ναι θα τολμήσω να το πω, με όλα αυτά να παίζουν τον ρόλο τους, ώστε να βγάλουν τον καλύτερο δίσκο της ένδοξης ιστορίας του.
- 2η Σημαντική εγχώρια κυκλοφορία: The Order – Lucifer’s Child. Αν οι Varathron είναι το ένδοξο παρελθόν της σκηνής μας, μα και το φλογερό παρόν, τότε οι Lucifer’s Child είναι αυτοί που θα κρατήσουν την δάδα του ελληνικού Black Metal, στο μέλλον. Ένα μέλλον που αν κρίνουμε από την 2η δουλειά τους, προμηνύεται τουλάχιστον λαμπρό. Ένα album αψεγάδιαστο, επιβλητικό και απείρως σκοτεινό που έρχεται να δώσει νέα ώθηση στην σκηνή μας, προσθέτοντας νέα στοιχεία στο επονομαζόμενο ελληνικό black metal.
- 1η Σημαντική διεθνής κυκλοφορία: Ghost – Prequelle. Βρίστε με όσο θέλετε, παραθέστε όσα επιχειρήματα θέλετε για να με πείσετε πόσο κακός δίσκος είναι, απλά κάπου αναρωτηθείτε το εξής: Έχετε κάτσει και έχετε ακούσει έναν δίσκο τόσες φορές για να του βρείτε τα ψεγάδια του; Μήπως τελικά μέσα σας τον ψιλογουστάρετε; Το λέω γιατί εμένα αν δεν μου αρέσει ένας δίσκος, δεν τον ακούω παραπάνω από δύο φορές. Μήπως τελικά του βρίσκετε κάτι ωραίο και γοητευτικό; Παραδεχτείτε το, η αλήθεια λυτρώνει πολλές φορές.
- 2η Σημαντική διεθνής κυκλοφορία: Judas Priest – Firepower. Δισκογραφική επιστροφή στην elite του heavy metal για τον Rob Halford και την παρέα του και λέω δισκογραφική, γιατί από άποψη status δεν είχαν φύγει ποτέ. Ένας δίσκος που αποτελείται από όλα εκείνα τα στοιχεία που τους καταξίωσαν και τους καθιέρωσαν στην περίοπτη θέση, στην οποία βρίσκονται εδώ και κάμποσες δεκαετίες. Προσέξτε όμως, δεν είναι μία από τα ίδια, αποτελεί την λογική μουσική μετεξέλιξη του ήχου τους, χωρίς να χάνει σε ποιότητα και φρέσκες ιδέες.
- 3η Σημαντική διεθνής κυκλοφορία: Behemoth – I Loved You at Your Darkest. H enfant gâté του διεθνούς black metal σκηνής επέστρεψε εμφατικά. Η ξέφρενη πορεία των Behemoth προς την κορυφή, που ξεκίνησε με το “Demigod” και απογειώθηκε με τα “Evangelion” και “Satanist”, συνεχίζεται και στο τελευταίο του πόνημα. Εδώ ακούμε τον χαρακτηριστικό ήχο των Πολωνών extreme metallers να κρατά όλα αυτά τα στοιχεία που τους απογείωσε, όμως δεν ακολουθεί την safe συνταγή. Καθώς ακούμε αρκετό πειραματισμό και όσο περισσότερες ακροάσεις του αφιερώσετε, τόσο περισσότερα νέα στοιχεία θα βρίσκετε. Εξαιρετικό album, που σε κάνει να ανυπομονείς για το επόμενο, ώστε να καταλάβουμε καλύτερα που θέλει να το πάει το πράγμα ο Nergal.
- Last but not least, που λένε και στο χωριό μου (άλλωστε η Μάνη φημίζεται για τα φροντιστήρια αγγλικών της), ο ερχομός μου στο Rockin’Athens, όπου μπορώ να κάνω το χόμπι μου, ακριβώς όπως θέλω.
