Ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται και δημιουργούν, θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα γοητευτικό, μα ακανθώδες θεραπευτικό ταξίδι γεμάτο αντικρουόμενα συναισθήματα. Ο λόγος για τους Youth Valley, που συστήθηκαν στο ευρύ κοινό προ ολίγων ημερών μέσα από την κυκλοφορία του πρώτου, ομότιτλου EP τους, Youth Valley, αλλά και του ιδιαίτερα καλαίσθητου, ρομαντικού μουσικού βίντεο για το κομμάτι-hit “Young Sad Lovers”. Με τις indie/shoegaze συνθέσεις τους να «γραπώνονται» από τα μύχια και την εσωτερική πάλη της ψυχής, προσφέροντας μία πνοή ανανέωσης στην εγχώρια εναλλακτική σκηνή, ο Joseph (κιθάρα-φωνή) και ο Dean (drums), μιλούν στο Rockin’Athens για την ιστορία που ξεδιπλώνεται μέσα από κάθε track τους, αλλά και για τη δική τους «Κοιλάδα της νιότης», στην οποία τα όνειρα ευδοκιμούν, ακόμη και μέσα στο μουντό, αβέβαιο σκηνικό μίας πανδημίας.
Youth Valley λοιπόν! Πώς θα συστηνόσασταν με μερικές λέξεις σε όσους δεν έχουν έρθει ακόμη σε επαφή με την ύπαρξή σας;
Δυο άνθρωποι αποφασίζουν να γυρίσουν για λίγο πίσω στον χρόνο να βρουν το παιδί που υπήρξαν, να γίνουν γονείς του εαυτού τους – γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει – και με αυτό τον τρόπο να το αγκαλιάσουν και να το φέρουν μαζί στο τώρα, γεμάτο και καλοδεχούμενο. Το παιδί θα κάνει το αντίστοιχο στον ενήλικα φυσικά από εδώ και μπρος. Θελήσαμε να μοιραστούμε αυτό το ταξίδι με εσένα, εσάς, εμάς. Εμείς το έχουμε ανάγκη για να μάθουμε ξανά να ζούμε, γιατί να είμαστε οι μόνοι και να μην υπάρχουν κι άλλοι; Αποφασίσαμε να μοιραστούμε μουσικά αυτό το ταξίδι – όνειρο, με την ελπίδα να θεραπευτούμε μέσω αυτού, αλλά και να επικοινωνήσουμε αμοιβαία με όποιον νιώθει την ίδια ανάγκη.
Μιλήστε μου για τις βασικές επιρροές σας ως μπάντα και την απόφασή σας να γίνετε «πομποί» του indie / shoegaze ήχου.
Θα μιλήσω για ‘μένα (Joseph), αν και ξέρω πως το ίδιο ισχύει και για τον Dean. Ακούμε σχεδόν τα πάντα απο μουσικές. Ό,τι γλυκαίνει τα αυτιά μας. Προσωπικά, κατά 99% ακούω ξενόγλωσση μουσική. Τα τελευταία χρόνια, και νομίζω πως πράγματι είναι και οι επιρροές που προσφέρουμε στο «τραπέζι» των Youth Valley, ο καθένας μας έχει ακούσει πάρα πολυ από: The Smiths, The Sound, The Cure, DIIV, Jeff Buckley, Japan, Slowdive. Έχουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τα 80’s – αρχές 90’s, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν παρακολουθούμε μεταγενέστερες και μάλιστα αρκετά καινούργιες μπάντες όπως π.χ. τους Fontaines D.C. Τέλος, τον τελευταίο καιρό ευχαριστιόμαστε να ακούμε και κάποιες μπάντες από την ελληνική σκηνή, όπου παρατηρούμε πως υπάρχει μια αναγέννηση, κάτι σιγοβράζει και είναι πολύ ελπιδοφόρο αυτό. Σε σχέση με τον ήχο μας, τα πράγματα ήρθαν και έδεσαν με τα ακούσματά μας. Εμείς κάναμε αυτό που κάναμε, by feel και όταν ήρθε η ώρα, θέσαμε το θέμα της ταυτότητας. Πολλές φορές, χρειάζεται και ένα έμπιστο κι έμπειρο τρίτο «αυτί», για να ενώσει τα κοινά σημεία – connecting the thread to find the path- . Έτσι, καλέσαμε τον φίλο και συνεργάτη μας πλέον, Alex Μπόλπαση, ο οποίος μας ξεκαθάρισε το τοπίο, λέγοντάς μας τι ακούει ο ίδιος και ποια είναι τα προτερήματά μας. Ξεκινώντας παρέα λοιπόν μέσα στο στούντιο, καταλήξαμε να οραματιζόμαστε από κοινού, αυτό που πλέον ακούτε κι εσείς στο EP μας, για το οποίο είμαστε και πολύ περήφανοι. Ευχαριστούμε Άλεξ!
Το ολόφρεσκο EP σας, Youth Valley, έρχεται να φέρει μία πνοή ανανέωσης στην εγχώρια μουσική σκηνή. Πείτε μου μερικά λόγια για τα τρία tracks του, καθώς και για τους ανθρώπους που συνέβαλαν στη δημιουργία του.
Ευχαριστούμε για τα όμορφα λόγια, μακάρι πράγματι να έχουμε συνεισφέρει σε κάτι τέτοιο! Λοιπόν:
Untouched: Αυτό το κομμάτι έχει τεράστια ιστορία, άλλα δεν θα μπούμε στις λεπτομέρειες αυτής, γιατί αγγίζει και πολλές ευαίσθητες χορδές ανθρώπων που δεν είναι πια μαζί μας. Μιλάει για την εσωτερική θλίψη, ένα ασυνείδητο βασανιστήριο, περνάει από όλες τις μορφές έντασης, δηλαδή από μια απλή νεύρωση ή την ήπια κατάθλιψη και φτάνει μέχρι την αρχή της ψύχωσης και αυτοτιμωρίας. Το πιο σημαντικό που θίγεται κυρίως μέσα από το ρεφρέν, είναι η άγνοια των πασχόντων οι οποίοι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν, αλλά δεν γνωρίζουν ή γνωρίζουν, μα δεν αποδέχονται ότι πάσχουν, με αποτέλεσμα να υποκύπτουν στον φαύλο κύκλο της ρουτίνας μιας ζωής που κάθε στιγμή γυρνά γύρω από αυτό. Η μουσική είναι δυναμική και γρήγορη κυρίως αποδίδοντας δύο εικόνες. Α) Έναν Δον Κιχώτη που καλπάζει προς αόρατους εχθρούς ενώ οι δαίμονες έρχονται από μέσα του κι εκείνος μέσα στην τυφλή του ελπίδα για ηρωισμό, σχεδόν πεθαίνει πολεμώντας. Β) Έναν άνθρωπο ο οποίος τρέχει μονίμως σε κατάσταση πανικού στο όνειρό του, για να ξεφύγει από κάποιον που τον κυνηγάει. Όμως, καθώς το όνειρο είναι η πύλη στο ασυνείδητο, το τρέξιμο και η αγωνία δεν τελειώνουν ποτέ, όπως ο φαύλος κύκλος της ρουτίνας μιας σύγχρονης ζωής, που αναφέραμε πιο πάνω.
Father Forgets: Ο τίτλος είναι «δανεισμένος» από ένα κείμενο του W. Livingston Larned, το οποίο ουσιαστικά είναι η απολογία ενός πατέρα προς τον ανήλικο γιο του. Είναι ένα σπαρακτικό κείμενο, εγώ το διάβασα στο κεφάλαιο ενός βιβλίου που πραγματεύεται τις σχέσεις τον ανθρώπων σε εργασιακό και φιλικό τομέα και ακαριαία, δάκρυσα. Στο τραγούδι μας, ο πατέρας δεν έχει απολογηθεί ποτέ ή ας πούμε πως η γραπτή απολογία δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του γιου και ο τελευταίος μιλά για την σχέση τους. Η μουσική είναι κάπως ειρωνική, σιγοβράζει μέχρι που στο τέλος έχει μια κλιμάκωση θυμού μέχρι που ξαφνικά αλλάζει και γίνεται πιο συναισθηματική και ελπιδοφόρα, ενώ οι στίχοι είναι η πλήρως ρεαλιστική περιγραφή των σκέψεων που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο μυαλό του παιδιού κατα την διάρκεια μιας προβληματικής ανατροφής. Ελπίζουμε για όλους μας, πως η αναφορά τους είναι μεν ενα “reality check”, αλλά αποτελεί και την συνειδητοποίηση πριν την αλλαγή. Μπορεί αυτό να έρθει μετά από μία έκρηξη συναισθημάτων, όπως συμβαίνει στην μουσική ροή του τραγουδιού; Ίσως αυτός να είναι και ο μόνος τρόπος.
Young Sad Lovers: Μια ωδή στον παιδικό έρωτα και την μεταμόρφωσή του, συνήθως σε κάτι λιγότερο αγνό, αλλά μερικές εξαιρετικές φορές, σε κάτι αιώνιο που δεν νικιέται, παρά μόνο αλλάζει μορφές, από πάθος, σε σεβασμό, σε ρίξη, σε φιλία, σε εκτίμηση σε συντροφιά ζωής, σε μια σχέση πιο στηρικτική και πιο σημαντική ίσως κι από εξ αίματος συγγένεια, γιατί όχι. Όπως και τα προηγούμενα κομμάτια, δεν μιλάει πάντα για ευχάριστα πράγματα, νοσταλγεί αρκετά, και παραπονιέται (why are others better than them?) σχεδόν θρηνεί ανα στιγμές ψάχνοντας την αθωότητα (where are you?I missed you, my other), μα η μουσική δυναμική και ζωντανή, ταξιδεύει την αφήγηση λίγο πιο ανάλαφρα πάνω από τον καταπονημένο κόσμο και τις πληγωμένες καρδιές, ίσως θέλοντας να τους δείξει πως τελικά όλα θα είναι καλά, αν αφήσουν τις αγάπες να βρουν τις ταυτότητές τους από μόνες τους.
Σχετικά με τους δημιουργούς, σε όλα τα κομμάτια η μουσική είναι γραμμένη απο τους Youth Valley (Dean Jola, Joseph Powell) και τον Γιώργο Πιαδίτη και οι στίχοι είναι γραμμένοι απο τον Joseph.
Το (εθιστικό) single του EP, “Young Sad Lovers”, μας γνωστοποιήθηκε μέσα από ένα απίστευτα καλαίσθητο, νεανικό και ρομαντικό music video, ενώ για πολλούς αποτελεί ήδη “hit”, ερχόμενο να βάλει ένα πολύτιμο λιθαράκι στον μουσικό χάρτη της χώρας. Τι πιστεύετε πως συνέβαλε στην τόσο άμεση και εγκάρδια υποδοχή του;
Dean: Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση κρύβει μέσα της κυρίως ένα όνομα: Αλεξάνδρα Διονά. Γνωρίζαμε εξαρχής τις δουλειές της Αλεξάνδρας και θαυμάζαμε τη δημιουργικότητα και τη φαντασία της. Ήμασταν σχεδόν σίγουροι πως η συνεργασία μαζί της θα αποτελούσε ένα δυνατό και επιτυχημένο ξεκίνημα. Οι ιδέες στα χρώματα, οι συμβολισμοί μεταξύ εικόνων και στίχων, τα υπέροχα εσωτερικά και κυρίως εξωτερικά πλάνα κατάφεραν να «ντύσουν» το “Young Sad Lovers” δίνοντας ακριβώς αυτόν τον αέρα της νιότης και του ρομαντισμού με έναν, αν θες, πιο αγνό και πιο αθώο τρόπο σε αντίθεση με τη νόρμα της εποχής, όπου τα περισσότερα μουσικά βίντεο – και όχι μόνο- προβάλλονται σκοπίμως με έναν πιο χύμα και συνεπώς κάποιες φορές οριακά χυδαίο τρόπο. Τέλος, το υλικό που «έδεσε» τη συνταγή ήταν το δίδυμο Γεωργίας – Δημήτρη! Τα παιδιά ανέπτυξαν μια τρομερή χημεία από την πρώτη κιόλας στιγμή των γυρισμάτων, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και δούλεψαν με όρεξη, διάθεση και επαγγελματισμό.
Joseph: Η εικόνα και ο ήχος συνεργάστηκαν, δεν προσπάθησαν ούτε να ανταγωνιστούν, ούτε να επεξηγήσουν το ένα το άλλο. Αλληλοσυμπληρώθηκαν και αλληλοενισχύθηκαν. Έτσι, η εικόνα της Αλεξάνδρας με τα υπέροχα happy-sad χρώματα και το κλείσιμο ματιού στα αγαπημένα 80s, έβαλε ανθρώπους στην διαδικασία να ερμηνεύσουν και να παρατηρήσουν μια μουσική και με τα μάτια. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, επειδή ζούμε στην εποχή που περισσότερο βλέπουμε παρά ακούμε, ωστόσο και η μουσική με την σειρά της έφερε το συναίσθημα στην εικόνα και χρωμάτισε την ιστορία που θα ήταν αδύνατον να την αφηγηθεί κάποιος με άλλον τρόπο μέσα σε 4μιση λεπτά. Δεδομένου ότι το κοινό της indie/ shoegaze μουσικής στην Ελλάδα είναι πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο, θα ήταν άδικο να μιλάμε μονάχα σε αυτό. Φτιάξαμε λοιπόν αυτό το καθολικό umph (σπρωξιά) που ήθελε μάλλον το κοινό που αναζητά κάτι νέο στην τέχνη, ώστε να το κάνει να κοιτάξει προς το μέρος μας και κατόπιν η μουσική και οι συμβολισμοί να κάνουν την δουλειά τους.
Πόσο σημαντική θέση κατέχει για ‘σας ο έρωτας στο επίπεδο της δημιουργίας και τι είναι αυτό που σας ελκύει στην «άρρηκτη» σχέση μεταξύ νεότητας και συναισθηματικού πόνου;
Ο Έρωτας για ανθρώπους είναι περισσότερο κάτι που παρατηρούμε παρά αισθανόμαστε. Και αυτό, όχι επειδή έχουμε στερέψει, αλλά επειδή πλέον πιστεύουμε σε κάτι πιο καθολικό, έναν έρωτα για ένα τοπίο, μια στιγμή, την μουσική, μια ταινία, οτιδήποτε προκαλεί ένα συναίσθημα ασφάλειας, ζεστασιάς και ικανοποίησης στην ψυχή. Α, και μην ξεχνάμε τον εαυτό. Όλο αυτό που συμβαίνει μέσα μας, δεν είναι έρωτας; Αυτή η σχέση αγάπης και μίσους που έχουμε με τον εαυτό μας. Είναι το πρώτο στάδιο μιας αγάπης που αν μεταμορφωθεί, ο άνθρωπος διαπρέπει. Από αυτή την άποψη λοιπόν, μέσω της δημιουργίας, προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τις πληγές που κουβαλάμε από πολύ πολύ νέοι και να μετατρέψουμε τον κάθε έρωτα σε μια αγάπη, πιο αγνή, αγάπη θεραπευτική, αγάπη-έμπνευση. Και αυτό μας φέρνει στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης σου, Λουίζα. Ό,τι πόνο νιώθουμε τώρα, στην ενήλικη ζωή, δεν είναι παρά η αντανάκλαση μιας ανάμνησης που μας έμαθε αυτό που ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο ως πόνο. Είναι γνωστό πως όλα αυτά εγκαθίστανται στο μυαλό ενός ανθρώπου μέχρι τα 7 του χρόνια. Οι νευρώσεις, τα απωθημένα, ο πόνος, δυστυχώς είναι εμπειρίες που βιώνονται στην πολύ νεαρή αυτή ηλικία και πολλές φορές και στην εφηβεία. Εκεί εντοπίζεται η ρίζα των τραυμάτων και του συναισθηματικού πόνου. Πολλοί λένε ότι κοντά στη ρίζα του προβλήματος, συνήθως βρίσκεται και η λύση. Εμείς θα το πούμε ένα πρώτο βήμα στην αποδοχή και μια συνθήκη συμβίωσης με τον εαυτό.
Παρατηρούμε μία ενδιαφέρουσα, “incognito” διάθεση, καθώς οι φυσιογνωμίες σας δεν έχουν «αποκαλυφθεί» ακόμη σ’ εμάς. Πώς καταλήξατε σε αυτή την ιδέα;
Θα δώσουμε μια αρκετά σύντομη απάντηση, για αλλαγή! Αρχικά αποφασίσαμε να μιλήσει πρώτα το έργο μας και τον συνεργατών μας αντί για εμάς, ως μορφές. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Το ρισκάραμε. Πέτυχε. Ο κόσμος απόρησε, μα δεν αγάπησε λιγότερο την δουλειά μας λόγω αυτού. Το κρατάμε λοιπόν ως έχει, μέχρι να νιώσουμε ότι η φυσική μας παρουσία αποτελεί πράγματι αναγκαιότητα. Άλλωστε δεν είναι ότι κρυβόμαστε ενεργά. Απλώς δεν είμαστε ιδιαίτερα loud προσωπικότητες ούτως ή άλλως.
Πώς είναι να γεννάται ένα συγκρότημα και μία δουλειά μέσα στο ζοφερό σκηνικό μίας πανδημίας;
Joseph: Η σύνθεση αλλά και η ηχογράφηση του EP έλαβε χώρα πριν τον covid19. Το συγκρότημα μάλιστα είχε γεννηθεί αρκετά πιο πριν. Να κρατηθεί ενεργό ένα σχήμα όμως μέσα στην πανδημία, αυτό ήταν για γερά νεύρα, ειδικά όταν δεν είχαμε και ήδη υλικό έτοιμο προς διανομή, αλλά μας βρήκε στη μέση της μίξης όλο αυτό. Κάπως τα καταφέραμε, με αρκετή υπομονή και επιμονή, και η δουλειά μας τώρα, είναι κάτι που βρήκε τον δρόμο του απο μόνο του. Σαν παιδί που άνοιξε τα φτερά, κι εμείς όμως να πούμε ότι σαν γονείς δεν το καταπιέσαμε ποτέ και ούτε το στριμώξαμε σε κάποιο κουτί.
Dean: Συνεπώς, η δυσκολία που αντιμετωπίσαμε και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε έχει σχέση περισσότερο με το πόσο εύκολα ή δύσκολα θα στηρίξουμε/προωθήσουμε τη δουλειά μας, τις live εμφανίσεις, ακόμα και τις μεταξύ των μελών μας μουσικές συνευρέσεις. Το μουσικό βίντεο τώρα, αυτό πράγματι υλοποιήθηκε εν μέσω του covid19, και νιώθουμε πολύ χαρούμενοι που καταφέραμε να αποφύγουμε την παγίδα της αδράνειας και του εγκλεισμού. Παρόλα αυτά, προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε και τα όποια καλά της κατάστασης και να σκεπτόμαστε θετικά για το μέλλον.
Τι σας έχει λείψει περισσότερο από την προ-covid ζωή, τόσο σε καλλιτεχνικό, όσο σε προσωπικό επίπεδο;
Η αμεσότητα του να συναντιέσαι με φίλους και η ξεγνοιασιά του να μπορείς να πας για έναν καφέ, ή ένα ποτό ό,τι ώρα θελήσεις. Και μέσα στην καραντίνα, σίγουρα οι πρόβες και η ομαδική σύνθεση ή και το υπέροχο μουσικό αφηρημένο brainstorming, το “jamming”.
Ποιους δίσκους ή ποια κομμάτια έχετε «λιώσει» στην ακρόαση αυτή την περίοδο;
Dean: Προσωπικά, οι δυο δίσκοι που παίζουν περισσότερο αυτόν τον καιρό στο αυτοκίνητό μου είναι το In Rainbows (Radiohead) και το, πιο πρόσφατο, Deceiver (DIIV).
Joseph:
– The Sound – From the Lion’s Mouth
– DIIV – Is the is are
– David Bowie – 1. Outside
– Japan – Tin Drum
– David Sylvian – Gone to Earth
– Fountaines DC – Dogrel & Α Hero’s Death}
Οι εργαζόμενοι στον τομέα του πολιτισμού, έχουν πληγεί σημαντικά από τις προκλητικές αποφάσεις της κυβέρνησης, με τις οποίες τοποθετούνται λουκέτα στους χώρους θεαμάτων, αλλά και από τη μηδαμινή οικονομική στήριξή της προς όσους συνεχίζουν να μένουν άνεργοι. Πώς αισθάνεστε ως μουσικοί με αφορμή το συγκεκριμένο ζήτημα;
Πεισμωμένοι να δουλέψουμε πιο σκληρά. Αυτό που μας στεναχωρεί κάπως είναι οι προτιμήσεις του κόσμου στην ψυχαγωγία που συνήθως τον στρέφουν μακρυά από οποιαδήποτε εμβάθυνση και εξέλιξη, αλλά κυρίως κάνουν το μυαλό του ένα κομμάτι ζελέ με μαζοποιημένα ιδεώδη. Και ίσως είναι κι ένας από τους λόγους που τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιέγραψες. Δεν μας παίρνουν στα σοβαρά; Δεν θεωρούν ότι αποτελούμε (οι έλληνες νεοι δόκιμοι καλλιτέχνες) ένα πιθανό λιθαράκι στην βελτίωση του πολιτισμού; Για να μην αναφέρουμε ότι και στον καλλιτέχνικο χώρο υπάρχουν πολλά άτομα που εκμεταλλεύονται αυτό το «ζελέδιασμα» και προσπαθούν να επιβληθούν ως σημαντικοί. Υπάρχει μια μεγάλη σύγχυση. Τόσο από την μία μεριά της κυβέρνησης με όλα τα συμβάντα της πανδημίας, όσο και από την μεριά του κοινού αλλα και των πρεσβευτών της τέχνης ούτως η άλλως. Εμείς προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε μαζί με άλλους νέους δημιουργικούς, φιλότιμους ανθρώπους, μια καινούργια πρόταση αλληλοστήριξης και αλληλεγγύης, χωρίς συμφέροντα και με κοινό σκοπό την ανανέωση της αγάπης για την καλλιτεχνική δραστηριότητα, ως μέσο επικοινωνίας και έκφρασης και όχι ως αυτοπροβολής. Αλλά είναι ακόμη νωρίς. Ελπίζουμε σε αυτό πάντως, και αργά και σταθερά, χτίζουμε.
Μπορεί τους τελευταίους μήνες τα όνειρα και τα μακρύπνοα σχέδια να έχουν «μουδιάσει», όμως, τι σχεδιάζουν οι Youth Valley απ’ εδώ και στο εξής;
Dean: Στην Κοιλάδα της νιότης τίποτα δεν υφίσταται μούδιασμα! Τα όνειρα, τα σχέδια και οι ιδέες δεν επηρεάζονται από εξωτερικούς παράγοντες!
Joseph: Σχεδιάζουμε διάφορα, όμως είμαστε συμβιβασμένοι με το γεγονός ότι δεν θα προχωρήσουν όλα, λόγω εποχών. Πάντοτε όμως, όπως είπε και ο Dean, υπάρχει τρόπος και θέληση για να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Θα θέλαμε να δώσουμε περισσότερο οπτικοακουστικό υλικό, τώρα που όλοι περνάμε αυτούς τους δύσκολους καιρούς χρειαζόμαστε ερεθίσματα και έμπνευση. Μετά, ίσως έρθει μια περιορισμένη κυκλοφορία του EP σε βινύλιο και γενικά κάποια πιο χειροπιαστά δημιουργήματα συνδεδεμένα με την μουσική μας. Και προς το καλοκαίρι ένα ακουστικό μικρό live βίντεο μαζι με ηχογραφήσεις για ένα νέο EP, θα ήταν υπέροχο. Αν όλα πάνε καλά φυσικά. Για να δούμε.
Youth Valley: Σε αυτό το σημείο σου έχουμε κι εμείς μία ερώτηση, προς όποιον διαβάσει την συνέντευξη αυτή, θέλουμε πολύ το feedback σας:
Πώς θα σας φαινόταν ένα backstage video από τα γυρίσματα του “Young Sad Lovers” αλλά και κάποιες στιγμές από πρόβες μας και γιατί όχι μια μίνι συνέντευξη/ αποσπάσματα συζήτησης, από εσένα προς εμάς Λουίζα, για ό,τι άλλο θα σας ενδιέφερε να μάθετε, αλλά και προς τους συντελεστές του συνολικού effort μας, όπως η Αλεξάνδρα Διονά, τα παιδιά που πρωταγωνιστούν, ο παραγωγός Άλεξ Μπόλπασης και άλλοι, σε ένα πολυμερές ή και ενιαίο documentary; Η αγαπημένη μας φίλη και backstage photographer & content creator Κωνσταντίνα Ρίζου έχει ήδη μαζέψει άπειρο υλικό και κάνει τα μαγικά της edit. Να την σταματήσουμε; Να την αφήσουμε να συνεχίσει; Πες μας/ πείτε μας παρακαλώ! – Ευχαριστούμε Κωνσταντίνα, αν το διαβάζεις!!! Kissy kiss!
Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά, ανυπομονώ να σας δω on stage, δηλώνω ήδη μεγάλη fan (και βρίσκω εξαιρετική την τελευταία πρότασή σας)!
Κι εμείς το ίδιο, σε ευχαριστούμε για το θερμό support και ήταν τιμή μας που μας ζητήθηκε να μιλήσουμε για την δουλειά μας. Και φυσικά, ευχαριστούμε για τις πλούσιες ερωτήσεις!
