Ένας χρόνος είχε περάσει σχεδόν, από τη τελευταία φορά που είχα νέα από τους BuzzDealers. Είχα την τύχη να μοιραστώ μαζί τους τη σκηνή και να μοιραστούμε τις ανησυχίες μας όταν ξεκινούσαμε στην Αθήνα με τη μπάντα μου, κάπου το φθινόπωρο του 2018. Στο ενδιάμεσο, οι ζωές όλων προχωρούσαν και αναρωτιόμουν σε τι φάση να βρίσκονται όταν έσκασε πριν λίγο καιρό στο feed της αρχικής μου στο Facebook το πρώτο single τους από το ντεμπούτο τους. Αμέσως ήξερα τι σήμαινε αυτό. Περισσότερα τραγούδια ήταν στον δρόμο τους και άδραξα την ευκαιρία να κανονίσω μια συνέντευξη με τον τραγουδιστή τους, τον Ζαννή.
Καλωσορίσατε πίσω. Ανυπομονούσα να μάθω νέα σας γιατί ήξερα ότι είχατε στα σκαριά τον δίσκο σας. Λοιπόν Ζαννή απάντα μου στη πρώτη απορία μου, που χαθήκατε όλο αυτό το διάστημα ;
Δεν χαθήκαμε, αλλά δουλεύαμε τον δίσκο και δώσαμε την προσοχή μας εκεί. Παράλληλα εγώ με τον Τόλη ήμασταν στο στρατό, αλλά στις εξόδους παίρναμε το χρόνο πάντα για να ολοκληρώσουμε τον δίσκο. Ξέρεις έβγαινα έπαιρνα φωνές, κοιτούσαμε τα τραγούδια και ό,τι σχετικό με τον δίσκο με κάθε ευκαιρία. Εγώ βγήκα τον Νοέμβριο και ο Τόλης πριν ένα μήνα περίπου και από τότε δεν έχουμε σταματήσει να τρέχουμε για να τελειώσουμε τις μίξεις και τα μάστερ η αλήθεια είναι.
Πως ήταν η εμπειρία; Να γράψετε, να οργανώσετε τις ηχογραφήσεις και τι γεύση σας άφησε; Το ρωτάω γιατί ξέρω ότι δουλέψατε πολύ σκληρά για το αποτέλεσμα που θα ακούσουμε.
Για μας ήταν μια μεγάλη διαδικασία. Δεν ήταν ο κλασικός τρόπος που μπαίνει και ηχογραφεί μια μπάντα. Σκέψου ότι γράψαμε τα τύμπανα τον Ιούνιο του ’18 και επίσης κιθάρες εκείνο το καλοκαίρι. Μετά επειδή έκατσε ο στρατός στη μέση και είχαμε χρόνο με τα τραγούδια προέκυπταν κάποια leads εδώ κάποιες φωνές εκεί για τις όποιες πήραμε τον χρόνο μας. Γενικά με όλη τη διαδικασία είχαμε την ηρεμία του να το φτιάξουμε, να διαλέξουμε ήχους και να αφιερώσουμε τον χρόνο που χρειάζονταν το αποτέλεσμα που θέλαμε. Ο Άλεξ ο Μπόλπασης επίσης ο παραγωγός μας ήταν σουπερ βοηθητικός για εμάς και έχει βάλει το δικό του άγγιγμα στο αποτέλεσμα.
Πώς ήταν το να δουλεύετε με παραγωγό;
Όπως σου είπα αρκετά βοηθητικό. Ο Άλεξ για μας ήταν το πέμπτο μέλος της μπάντας ξεκάθαρα. Πήγαμε με έτοιμες τις συνθέσεις που ήταν τα αγαπημένα κομμάτια της περιόδου ’16-’18. Αυτά που γουστάραμε και ξεχώριζαν. Ουσιαστικά πως δουλεύει η παραγωγή. Για μας ήταν το άτομο που ήταν υπεύθυνο για τον ήχο ήξερε πως να αποδώσει αυτό που θέλαμε καλύτερα και τον εμπιστευτήκαμε τυφλά. ‘Ήξερε με τι πετάλι και ενισχυτή πρέπει να ηχογραφηθεί τι. Αυτό και επίσης ο Άλεξ έδωσε ιδέες χωρίς να αλλάξει τα τραγούδια για συγκεκριμένα σημεία εδώ κι εκεί πως θα δούλευαν καλύτερα, ασχολήθηκε με το συγκρότημα και έρχονταν σε πρόβες μας, δύο μήνες πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε και φυσικά έβαλε και το δικό του χέρι στις μίξεις σε συνεννόηση με μας. Ήταν ξεκάθαρα το πέμπτο μέλος για τον δίσκο.
Γενικά ένας δίσκος είναι μια δουλειά με κοινά χαρακτηριστικά και μια συγκεκριμένη αισθητική και ο δικό σας το έχει αυτό. Τι σημαίνει λοιπόν για εσάς ο δίσκος και τι μήνυμα θέλετε να περάσετε με αυτόν;
Συναισθηματικά είναι κάτι απίστευτο για μας η ολοκλήρωση του δίσκου και η μεγαλύτερη συγκίνηση θα έρθει όταν θα έχουμε τα CD στα χέρια μας μέσα στη βδομάδα και το βινύλιο αργότερα. Για μας είναι η αρχή για κάτι αυτός ο δίσκος. Για αυτό ψάχναμε και ένα όμορφο τίτλο που να το αποδίδει αυτό όσο καλύτερα μπορούσαμε. Εξ ου και ο τίτλος “Blooming”, γιατί ο δίσκος είναι κάτι που ωρίμασε μέσα από μια διαδικασία μέσα στους BuzzDealers μέχρι να φτάσει στο σημείο να δώσει το άνθος του. Δεν είναι ένας δίσκος concept ούτε πολιτικού περιεχομένου σε καμία περίπτωση, αλλά ένα ανθολόγιο των πραγμάτων που θέλαμε να μοιραστούμε για την εμπειρία του να παίζουμε εμείς μουσική, την αίσθηση της , τις επιλογές που καλούμαστε να πάρουμε στη ζωή όπως για παράδειγμα στο “Pretty Maze”. Έχει πράγματα προσωπικά μέσα, μιλά σε κάποια σημεία για τον έρωτα, το rock n’ roll αλλά όλα έχουν σαν συνισταμένη το φίλτρο των BuzzDealers.
Θέλει γενικά πάρα πολύ κόπο και αγάπη για να γίνει το όραμα πραγματικότητα και εσείς τα έχετε δώσει αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε φάει πάρα μα πάρα πολύ δρόμο και κούραση για να το φέρουμε σε πέρας αλλά αγαπάμε αυτό που κάνουμε όσο δεν πάει. Ξέρεις το αστείο ωστόσο είναι οτι όταν μια μπάντα βγάζει τον πρώτο της δίσκο σκέφτεται στο καπάκι τον επόμενο. Ήδη συζητάμε μεταξύ μας πόσες ιδέες έχει ο καθένας και λέμε με το που τελειώσουμε τα live να βάλουμε κάτω τα επόμενα, Κάτι το οποίο είναι άρρωστο άμα το σκεφτείς.
Είναι η ανάγκη για δημιουργία που σε βάζει σε αυτό το κύκλο. Το άτομο που δημιουργεί θέλει να ξαναγυρίσει στη δημιουργία άσχετα εάν το συναίσθημα της σκηνής είναι μοναδικό.
Καλά δεν το συζητάω για μένα το live είναι το καλύτερο. Kαι οι τέσσερις νομίζω συμφωνούμε στο ότι χίλιες φορές live παρά studio.
Ξέρεις τι παρατήρησα ότι παρόλο που έχετε σαν βάση τα blues; Ακούω μέσα και soul και psychedelic και ενώ βλέπω τις επιρροές δεν τις ακούω, ακούω εσάς. Και μου αρέσει αρκετά αυτό.
Ευχαριστούμε ρε φίλε γιατί αυτό θέλαμε να πετύχουμε. Χαίρομαι ιδιαίτερα που αναφέρεις τη soul γιατί σαν τραγουδιστής έχω αρχίσει και εγώ να νιώθω πιο άνετα με τη μαύρη μουσική και να τραγουδάω τέτοια πράγματα και σε μερικά σημεία έχει περάσει στο δίσκο. Σίγουρα η βάση είναι τα blues, το rock n’ roll του ’60 αλλά ταυτόχρονα θέλαμε να κάνουμε κάτι στο τώρα. Δεν έχει νόημα να κάνεις κάτι σε φάση revival.
Η αλήθεια είναι αυτή και δίνω εύσημα για τον μαύρο χαρακτήρα σας γιατί υπάρχουν δυο τρόποι να προσεγγίσεις τα blues. Tον λευκό και τον μαύρο τρόπο. Ε εσείς είστε μαύροι.
Πως είναι το Black man in a white world που λέμε, ε εμείς είμαστε White men in a black world στο δικό μας κεφάλι.
Πως είναι η επιστροφή στα live ;
Είμαστε φουλ αγχωμένοι με τη καλή έννοια γιατί τώρα έχουμε και κάτι να δείξουμε. Ξέρεις ο δίσκος είναι και κάτι να δώσεις πίσω σε όλους αυτούς που σε ακολουθούν. Αλλά εγώ ανυπομονώ πάρα πολύ και για τα live εκτός Αθήνας. Υπάρχει μια πολύ ωραία σύνδεση με τον κόσμο που δεν την αλλάζω με τίποτα γιατί έρχονται σου μιλάνε και είτε είναι μεγάλος χώρος είτε μικρός κάτι πάντα κερδίζεις και μαθαίνεις να είσαι και πιο ευέλικτος γιατί πρέπει. Έχουμε παίξει και στη γωνία του bar και στο κέντρο της σκηνής.
Πιο σεκταριστική ανέκδοτη ιστορία από τον δρόμο;
Δεν είναι αστείο , μας έχει τύχει πριν φύγουμε για συναυλία στη Λιβαδειά Χριστούγεννα να έχουνε κλέψει τη κιθάρα του Άλεξ. Μισή ώρα πριν φύγουμε από Καλλιθέα μέρα μεσημέρι πήγε να πάρει καφέ και άνοιξαν το αμάξι και τη κλέψανε.
Αυτός είναι ίσως ο χειρότερος εφιάλτης κάθε κιθαρίστα.
Δεν είδε κανείς τίποτα. Aκραίο.
Θα μπορούσε να είναι τραγούδι “Nobody saw a thing”. Άσχετο, αλλά μίλα μου λίγο για αυτό το αριστουργηματικό artwork. Πως ήρθε στη ζωή;
Λοιπόν όλα τα εύσημα πρέπει να πάνε στον Βασίλη Δελλή, ο οποίος έχει κάνει εξαιρετικές δουλειές και το στυλ του είναι ακριβώς αυτό το στυλ κολάζ, δεν του δώσαμε καν μουσική να ακούσει του ανθρώπου. Του περιγράψαμε την αίσθηση και σιγά σιγά άρχισε να βάζει πραγματάκια. Εμείς γενικά τρελαινόμαστε με αυτά τα παλιά εξώφυλλα τα οποία έχουν σχέση με τα κομμάτια σου. Αυτό το έκαναν ας πούμε οι Beatles. Άμα δεις κάτω στην έρημο είναι τέσσερα ανθρωπάκια, τα οποία είμαστε εμείς, κάπου υπάρχει μια τρομπέτα που υπάρχει σε ένα από τα τραγούδια. Γενικά έχει πολλά Easter Eggs τα οποία έχουμε βάλει μέσα από την καλλιτεχνική ματιά του Βασίλη και είμαστε περήφανοι για αυτό. Ήταν τόσο σημαντικό όπως και το γράψιμο των κομματιών. Σίγουρα σου έχει τύχει και σένα να είσαι στα άδυτα του Youtube και να ακούσεις κάτι γιατί σου έμεινε στο μάτι το artwork.
Τι θα συμβούλευες μια καινούργια μπάντα με την εμπειρία που έχεις πλέον;
Δύσκολη ερώτηση. Γενικά δεν πιστεύω ότι είμαι το άτομο για να δώσει συμβουλές επιτυχίας. Ωστόσο πάντα το θέμα είναι να γράφεις τη δική σου μουσική και να δώσεις τη δική σου αίσθηση. Καλές οι διασκευές και εμείς το κάνουμε αλλά στο τέλος της ημέρας ο κόσμος θα έρθει να ακούσει εσένα. Δυστυχώς η ευτυχώς ζούμε στην εποχή των social και θέλει πολύ ψάξιμο πως να το τρέξεις. Η συμβουλή μου είναι να μη βάζουν εμπόδια στους εαυτούς τους αλλά να βρίσκουν λύσεις.
Εσείς έχετε σταθερό line up καθ’ όλη τη πορεία σας. Ποιο είναι το μυστικό στις διαπροσωπικές σχέσεις μιας μπάντας;
Πρέπει να είστε φίλοι καταρχάς. Υπάρχουν πολλές μπάντες που δεν είναι κολλητάρια αλλά τέσσερις πέντε μουσικάρες, συμβαίνει και αυτό. Ωστόσο είναι λεπτή ισορροπία. Πρέπει να έχεις αρκετό Εγώ ώστε να υποστηρίζεις τι θεωρείς σωστό. Για παράδειγμα μια καλή ιδέα που αξίζει και ξέρεις ότι γαμάει αλλά πρέπει να ξέρεις και να το ρίξεις. Η μπάντα είναι σαν να παντρεύεσαι άλλα τρία-τέσσερα άτομα και πρέπει να συζητάτε. Πάντα θα υπάρχουν δύσκολες περίοδοι και πρέπει να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον και να κρατάνε τους εαυτούς τους σε τσεκ.
Πρόσφατα οι Aerosmith πέρασαν από audition τον drummer τους και τον κόψανε. Το άκουσες;
Όχι αλλά βλέποντας το πως έχει αλλάξει η φάση στην Ελλάδα και μόνο από το ’12 που παρακολουθώ τη σκηνή, που μεγάλωσαν και οι χώροι και οι μπάντες, φαντάσου τι παίζει σε αυτά τα επίπεδα. Εμένα γενικά έχει φύγει εδώ και καιρό αυτός ο ρομαντισμός για τη μουσική βιομηχανία.
Είναι μια μπάντα μια επιχείρηση;
Κάποιες φορές ναι γιατί έχει και οικονομικά και deadlines και διαδικασίες για να προχωρήσει. Είναι σαν μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση που θες να τη φτάσεις κάπου. Το βάζεις στόχο εσύ αυτό το κάπου ή πάει μόνο του. Πρέπει ωστόσο να το αγαπάς γιατί οι δυσκολίες είναι πολλές για να νομίσει κανείς ότι χωρίς ρομαντισμό θα πάει μπροστά. Είναι μια επιχείρηση που ξεκινά από αγάπη και μετά πρέπει να συντηρηθεί.
Εγώ σε ευχαριστώ για αυτή την ενδιαφέρουσα και ζεστή συνέντευξη Ζαννή και τους BuzzDealers. Κάτι τελευταίο που θες να πεις εσύ;
Να ακούσει ο κόσμος το album με την ησυχία του και αν κάποιος ταυτιστεί η αγαπήσει έστω και ένα από τα κομμάτια αν όχι όλα, εμείς το θεωρούμε επιτυχία. Έγινε με πολύ κόπο και αγάπη. Σας περιμένουμε όλους στο six d.o.g.s τη Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου για να το γιορτάσουμε μαζί. See you there!
