Καταφθάνοντας στο venue όπου θα εμφανίζονταν στην Αθήνα, λίγο πριν την επάνοδο τους στη σκηνή εξασφάλισα μια μικρή κουβέντα με τον ντράμερ του συγκροτήματος Mikko Siren, αναφορικά με την μέχρι τώρα πορεία τους, τις μελλοντικές φιλοδοξίες και το αναμενόμενο νέο άλμπουμ της μπάντας, που απ’ ότι με πληροφόρησε ένα ένα εγχείρημα διαποτισμένο έντονα από τον instrumental χαρακτήρα που ήδη έχουν υιοθετήσει σε αρκετές δουλειές τους.
Ο Mikko γλυκός και ευθύς, με αρκετά αυξημένη διάθεση για κουβέντα, σπάει αμέσως την όποια “άβολη” σιωπή δημιουργείται εξαρχής μεταξύ συνεντευκτή και συνεντευξιαζόμενου και με παροτρύνει να τον ρωτήσω πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα είχα προβλέψει. Η κουβέντα κυλά αβίαστα σαν να πίνουμε έναν καφέ στο δρόμο λίγο πριν φύγουμε για μια εξαντλητική μέρα δουλειάς.
Θέλω να μάθω αν έχει ποτέ σκεφτεί τον εαυτό του να κάνει κάτι άλλο πέραν του να παίζει μουσική. Η απάντηση κλείνει αμέσως και με απόλυτη σιγουριά προς το όχι.
Επειδή η μουσική είναι ο μόνος τομέας που ασχολούμαι από μικρός, δεν θεωρώ ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ ποτέ με κάτι άλλο. Μου αρέσει πολύ η ιστορία βέβαια, υπήρχε μια περίοδος της ζωής μου που είχα σκεφτεί πως θα μπορούσα να σπουδάσω ιστορία στο πανεπιστήμιο αλλά δεν είχα ποτέ το χρόνο για να διαβάσω. Αυτή η διαδικασία απαιτεί μελέτη κι εγώ πάντοτε βρισκόμουν σε κάποιο τουρ, αναμένοντας ενθουσιασμένος να παίξω.
Σαν μια νέα σχετικά ακροάτρια, του άλμπουμ τους που εμπεριέχει διασκευές των Metallica, το “Plays Metallica By Four Cellos”, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 1996, σε μια εποχή που αυτό που θεωρείτο high standard στη μουσική δε συμβαδίζει με το σήμερα και οι τάσεις του τότε ήταν αρκετά διαφορετικές, θέλω φυσικά να μάθω διά στόματος εκ του ένος απ’ τους δημιουργούς του, τις πρώτες αντιδράσεις και κριτικές που απέσπασε.
Ο ίδιος μου λέει πως οι κριτικές ήταν καλές, για την ακρίβεια υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός αμέσως μετά την κυκλοφορία του. “Ήταν κάτι καινοτόμο, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει μέχρι τότε, οπότε η πλειοψηφία του κοινού ήταν πολύ θετική.”
Ακούγοντας κάποιος τα κομμάτια που εμπεριέχονται στο καινούριο σας άλμπουμ που τιτλοφορείται ως “Cell-0”, τι εντύπωση θα είχε; Προσωπικά θα το περιέγραφα, ως ένα πόνημα ηχητικά πιο ώριμο και εξελιγμένο. Παρατηρώ μια έντονη επιστροφή στις ρίζες σας, όσον αφορά τον ήχο.
“Σε ευχαριστούμε πολύ. Αυτό ακριβώς θέλαμε να πετύχουμε. Γράφαμε αυτό το άλμπουμ για περισσότερο από δυόμισι χρόνια μέχρι να τελειοποιηθεί. Μας άρεσε που δημιουργήσαμε μουσική που δεν οριοθετείται από κάποια πλαίσια. Όταν προσθέτεις φωνητικά, πρέπει να το κάνεις πιο επίσημα και πιο προσανατολισμένα, κλείνεσαι σε φόρμες. Η instrumental, σου δίνει ελευθερία και σε απαλλάσσει από κανόνες. Έτσι λοιπόν κι εμείς θέλαμε να δημιουργήσουμε μελωδίες βασισμένες σε εμάς, στον απελευθερωμένο μας εαυτό, μακριά από φόρμες και κανόνες. Άλλωστε έχουμε σπουδάσει συμφωνική μουσική, οπότε αυτό το άλμπουμ καθορίζει και την κοινή μας ηχητική ταυτότητα ως μπάντα. Ίσως από οικονομικής άποψης στην παρούσα φάση να μην είναι και η πιο έξυπνη κίνηση να κυκλοφορήσεις ένα instrumental άλμπουμ χωρίς καθόλου singles, αλλά αυτό θέλαμε πραγματικά να δώσουμε στους φανς μας, που μας έχουν ξεχωρίσει γι’ αυτό, σαν δώρο. Είμαστε περήφανοι και πιστεύουμε πως θα πάει πολύ καλά.”
Έχουν κυκλοφορήσει ήδη δύο κομμάτια, απ΄τον καινούριο δίσκο, το “Ashes Of The Modern World” και το “Rise” με ένα ιδιαίτερο, artistic βίντεοκλιπ. Τον ρωτώ ποια είναι τα βασικά κριτήρια οπτικοποίησης ενός κομματιού για τους ίδιους. Μου μιλά για τη συνεργασία τους με την Καναδή video director Lisa Mann, που επί χρόνια εμπιστεύονται γι’ αυτό το σκοπό.
“Είναι η μόνη που μας βλέπει, όπως πραγματικά εμείς μας ακούμε, αν βγάζει καθόλου νόημα αυτό που λέω. Εμπνέεται από τη μουσική μας και εκείνη αντίστοιχα τροφοδοτεί τη φαντασία μας. Έχει ταξιδέψει μαζί μας, μας έχει δει όπως πραγματικά είμαστε. Τα μυαλά μας συνδέονται. Εκείνη δίνει τις ιδέες κι εμείς τις συμπληρώνουμε ή συμβαίνει και το αντίστροφο.”
Οι Apocalyptica, επίσης αποτελούν μερικές απ’ τις όμορφες εξαιρέσεις συγκροτημάτων που φιλία και επαγγελματισμός μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά μεταξύ τους. Ο Mikko μου διηγείται, πως μπήκε τελευταίος στη μπάντα, το 1999, ενώ ο Paavo, o Eicca και ο Perttu γνωρίζονται από το 1991, από μικρά παιδιά, καθώς πήγαιναν στο ίδιο σχολείο.
“Η φιλία είναι μια βάση, η οποία αν δεν υπήρχε, τα πράγματα δε θα δούλευαν το ίδιο. Αυτή είναι η βάση μας από τότε έως σήμερα στο να πετύχει το οτιδήποτε δημιουργούμε. Παρόλο που και οι τέσσερις μας πνευματικά αλλά και σαν προσωπικότητες είμαστε εντελώς διαφορετικοί, υπάρχουν κάποιες καταστάσεις και πράγματα που μας ενώνουν βαθιά. Σίγουρα υπάρχουν καυγάδες, αλλά όταν εμπιστεύεσαι κάποιον μπορείς πολύ πιο εύκολα να μοιραστείς και να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Εφόσον είμαστε τόσο κοντά μπορούμε να δείξουμε και όλες τις αδυναμίες μας, πέραν των ικανοτήτων μας, αυτό είναι από μόνο του σπουδαίο πράγμα.”
Θέλω να μου πεις ένα άλμπουμ που πρέπει να διαθέτει στη συλλογή του κάθε ακροατής που σέβεται τον εαυτό του.
“Το καλύτερο άλμπουμ όλων κι αυτό δεν είναι γνώμη, αλλά γεγονός, είναι το “Sgt. Peppers Lonely Heart Club Band” των Beatles. Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει άλλο άλμπουμ σαν αυτό. Είναι αψεγάδιαστο τόσο μουσικά όσο και από τεχνικής άποψης. Το πως ορίζει τη μουσική εκείνη την περίοδο αλλά και το πως την αλλάζει μετέπειτα. Από τα μεταγενέστερα, θα έλεγα, το “OK Computer” των Radiohead, το “Protection” των Massive Attack και από τους Slipknot έχω ξεχωρίσει το “Vol. 3 (The Subliminal Verses).”
Για τον Mikko, το άλμπουμ που χαρακτηρίζει πλήρως τον ηχητικό προσανατολισμό της μπάντας, είναι το “Cult”.
“Στοιχειοθετεί ένα άλμπουμ που πρεσβεύει αυτό ακριβώς που είμαστε, εάν έπρεπε να προτείνω σε ένα καινούριο ακροατή να ακούσει κάτι συγκεκριμένο, για να καταλάβει τι παίζουμε, αυτό θα ήταν το “Cult”. Eίναι μοναδικό στο είδος του. Ελπίζω στο μέλλον να είναι το “Cell-0”, αλλά το “Cult” συνδυάζει μια πληθώρα μουσικών επιρροών και όταν το ακούς, κάνει ακόμα και τη μελαγχολία να φαίνεται σαν ένα όμορφο συναίσθημα, αν με καταλαβαίνεις.”
Mikko, μια τελευταία και τόσο ιδαίτερη ερώτηση που σίγουρα δεν σας την έχει κάνει ποτέ κανείς και σε αφήνω επιτέλους στην ησυχία σου (γέλια). Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
“Λοιπόν, έχουμε κάποιες εμφανίσεις στο συγκεκριμένο τουρ που πραγματοποιούμε. Μετά, την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ τον Γενάρη του 2020, σε παρόμοια χρονική φάση σχεδιάζουμε ένα ακόμη τουρ για την παρουσίασή του. Αυτά για την ώρα.”
Με τον ενθουσιασμό σκιαγραφημένο στο πρόσωπό μου, τον ευχαριστώ αποχαιρετώντας τον (προσωρινά) θερμά, για να πάω να γεμίσω το ποτήρι μου με μπίρα και να εξασφαλίσω τη θέση μου κάτω απ’ το stage.
