Η αλήθεια είναι πως όσο αναφορά το hip-hop στην Ελλάδα, αν και με τσακώνω να το βρίσκω ευκολόπιστα ενδιαφέρον σε beat και ρυθμό, είμαι αρκετά αυστηρή ως προς τον στίχο. Μπορώ όμως να το αιτιολογήσω. Κυκλοφορούν άπειροι ρυθμοί και beats, έτοιμα εκεί έξω, για υπό-κλοπή (αφού η κλοπή κρίνεται στα δευτερόλεπτα), έτσι ώστε να μιξάρονται και να μοντάρονται συνέχειες και λούπες. Καθώς υπάρχουν βέβαια και τα επί πληρωμής, με τους όποιους όρους χρήσης. Ο ακροατής έτσι, συχνά άσχετος για την προϋπάρχων μουσική επένδυση, εφόσον του αρέσει, αδιαφορεί για τον τρόπο επιλογής της. Οπότε, εύκολα περνάει το “test”. Αν και η τρανή μαγκιά, για μένα, είναι να έχεις δημιουργήσει τα ολόδικά σου beats, που στην ουσία αποτελούν τη μουσική πλευρά της υπόθεσης, όχι;
Ο στίχος όμως, καθώς η μετάφραση από τα Αμερικάνικα, ή τα Γαλλικά, γενικώς αποτυγχάνει να πιάσει το νόημα του, διότι δομείται είτε πάνω στην τοπική αργκό, είτε είναι (τοπικά επίσης συνήθως) πολιτικοκοινωνικοποιημένος, έχει δουλίτσα. Χρειάζεται μαεστρία στο βρισίδι που πιθανόν και να περιλαμβάνει, ώστε να μην ακούγεται χυδαίος (η λέξη αλήτης δεν σημαίνει σεξιστής), μα και κάποια σχετική ενημέρωση για τα πολιτικο-κοινωνικά θέματα, που λειτουργούν ως ερεθίσματα. Περιττό να σχολιάσω λοιπόν, ότι κινείται στον συγκεκριμένο χώρο, που έχει σαν θέλω-πρότυπο «γκόμενες και αυτοκίνητα» με μήνυμα-συμπέρασμα, το πόσο πιο γαμάτος είναι ο εκφραστής τους από τους λοιπούς.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Σπύρος Ανδρομανέσκος
Η 14η Δεκεμβρίου συμπίπτει με την ημέρα των γενεθλίων του ταμάμ, όπως μας είπε καλωσορίζοντάς μας, ενώ κατά το καληνύχτα του δήλωσε «μου δώσατε άλλη μια μέρα γιορτής, σας το χρωστάω». Κάπως έτσι, μάλλον, ειλικρινά αυθόρμητα, ο Βέβηλος, για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα, το πήγε για sold-out στο Piraeus Academy! Έχω ακούσει και διαβάσει ότι προσφέρει απλόχερα δυνατά live, μου αρέσουν αρκετά κάποια τραγούδια του και άνετα άρπαξα την ευκαιρία να τον γνωρίσω καλύτερα από κοντά. Η ορμή του στην σκηνή και η δυναμική του στο μικρόφωνο, με έψησε ότι όχι μόνο το πιστεύει αυτό που κάνει, μα αυτό που κάνει, τον ζει. Είναι ο μόνος τρόπος να νιώθει πραγματικά, προσωπικά ελεύθερος. Το μήνυμά του για ελευθερία, σε όλα τα επίπεδα, είναι ούτως ή άλλως εμφανές και μέσα από τους στίχους του. Με τις ρίζες του στο low-bap, πατάει με τσαγανό, στέκει ακούραστος και είναι γρήγορος, με ενδιαφέρον βαθιές αναπνοές σε κατάλληλα μελετημένους χρόνους. Το πάθος που βγαίνει μέσα από τη φωνή του, είναι αυτό που την κάνει ξεχωριστή, αφού δεν στοχεύει στο παιχνίδι με την τονικότητα ή τη μελωδία της, μα στην εμπιστοσύνη που βγάζει η «αντρίκια» δύναμή της, στα πιστεύω, στα αφηγήματα και στα βιώματά του. Ο κόσμος από κάτω δε, από την αρχή της εμφάνισής του, που κράτησε κανά δίωρο, δεν μπορoύσε να αντισταθεί και τραγουδούσε έντονα μαζί του, επιβεβαιώνοντας πως η «αγάπη ακούγεται μόνο στην πράξη». “Νεκρή Ζώνη”, για να αναρωτιέσαι αν «τελικά αυτοί μας έκλεισαν εδώ μέσα ή εμείς τους αφήσαμε απ’ έξω».
Είναι σκληρός ακόμη και με τον εαυτό του «πλήρωσα τα λάθη μου» καθώς δεν κρύβει τη σχέση του με την πρέζα (“Δρόμος”, “Εθισμός”), στέλνει μήνυμα «καλή λευτεριά» στα παιδιά που ζουν φυλακισμένα στο σώμα τους, δεν παύει να γουστάρει το πείσμα, το θυμό και τη μπέσα του, όπως και την πώρωση για το hip-hop, τα flow, το ποίημα ή το στιχάκι του. Μεταδίδει πως «η μοναξιά, μοιάζει να είναι αυτή μόνο που δεν μπορεί να διαβαστεί», μας αποκαλύπτει τα “4 στοιχειά” και συμπληρώνει στο γιατί “Ποτέ Δεν Σημαδεύουνε στα Πόδια”. “Το Βιβλίο Του Δρόμου”, σαν φόρος τιμής, μας υπενθυμίζει να υποστηρίζουμε τη ζωή μας με το λόγο μας, το “Να Έρθεις Απόψε Να Με Βρεις” αποτελεί έναν ύμνο προς τη ζωή κι ένα Requiem for a Dream. Το “Μήνυμα Στο Μπουκάλι”, τρομακτικά σε αγκαλιάζει, αφού θες να τα κάψουμε λίγο, «μη σας βάζω ιδέες, μόνο». Δεν έλειψαν βέβαια και τα κομμάτια του τύπου “Ψάχνω έναν τίτλο” ή “Hiphopolis” (με τον Μορφέα ως καλεσμένο). Ο Παράφρων στάθηκε τρανταχτά, δίπλα του και πάλι, γιατί το ζει κι αυτός με τον δικό του τρόπο, συνεργάζονται εύκολα, θυμούνται στιγμές από τους Βαβυλώνα και σίγουρα συμφωνεί με το σκεπτικό του «αφού παλεύουμε για να γκρεμίσουμε τα σύνορα από τον πλανήτη γη, να τα βάλουμε στη μουσική;». ΟΚ, του αρέσει και να κοροϊδεύει ενίοτε… Ως official guest, ο αγαπητός Anser, για το μελαγχολικά πλασμένο, φάση ‘μαχαιριά’, “Άμα Ρωτήσουν Που Χάθηκα” συν τα “Νους Ιθύνων” και “Όσο Πιστεύω στο hip-hop ”.
Το “Άρθρο 84” με απογοήτευσε σε σχέση με την στουντιακή του ηχογράφηση, το γεγονός πως χρησιμοποιεί τόσο γνώριμα και «πιασάρικα» θέματα (“After Laughter Comes Tears”, “Let me Down Easy”, “Insane In The Brain”, “Oh La la La”) με ξενερώνει λίγο και με θυμώνει ελαφρώς, μα τα δέχομαι ως αποδείξεις επιρροών. Το “Μίσος”, αποτελεί το κέρδος μου, αφού το αγνοούσα μέχρι και την Κυριακή, ενώ highlight της βραδιάς στέφεται το “Φτιάξε Έναν Ήλιο”. Η αγάπη ως συναίσθημα, έχει πράγματι, δονήσεις τόσο ισχυρές, που μπορεί να σπάσει μέχρι και τη συνήθη σιωπή που χρησιμοποιούμε για καταφύγιο. Με την έντονα αισθαντική φωνή από την σύγχρονη «μπανταρισμένη» καλεσμένη του, παίρνει την πάσα να ευχαριστήσει «τη γυναίκα που μας αφήνει να ζούμε στο φως της» και ταιριάζει απόλυτα στο σκηνικό που είχε το στήσιμο της σκηνής, με την ξύλινη καρέκλα του θανάτου από βασανισμό στο κέντρο της και το γνωστό αρκούδι-logo του background. Το επίσημο t-shirt, το έπαιρνες δώρο στο εισιτήριο των 13 ευρώ. Παραπάνω από τίμιο. Μαζί του, στα πολλαπλά εύστοχα scratch-αρίσματα, ο DJ Magnum.
Tip: Τα sticks για τούρτες γενεθλίων, λειτουργούν άψογα ατμοσφαιρικά και κινηματογραφικά, είναι οικονομικότατα και με εγγύηση για την ασφάλεια όλων μας!
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ