Είναι μία από εκείνες τις φορές που αναγκάζεσαι να πεις αντίο σ’ έναν μουσικό που έφυγε παίρνοντας μαζί του ένα μέρος των βιωμάτων που είχες μαζί του. Που λυπάσαι για έναν άνθρωπο που ένιωθες σαν δικό σου, που περίμενες πώς και πώς τον νέο του δίσκο, τη συναυλία του όποτε ερχόταν εδώ αλλά και να τον δεις για να του δώσεις το χέρι και να του πεις τι νιώθεις για τη μουσική του.
Όλα αυτά κι άλλα πολλά ήταν για πολλούς από μας ο Mark Lanegan που έφυγε στα 57 του χρόνια, ενώ είχε ακόμα να δώσει καθότι έγραφε μουσική άοκνα μέχρι τέλους. Έστω όμως κι αυτή η σύντομη παραμονή στην Γη, του ήταν αρκετή για να ζήσει 100 ζωές σε μια. Η αυτοβιογραφία του “Sing Backwards And Weep” είναι μια καταγραφή αυτής της παραμονής που είχε μέσα της ιστορίες με ναρκωτικά, φυλακές, απώλειες φίλων και επισκέψεις σε κλινικές αποτοξίνωσης. Όπως είχε πει, η επίσκεψη αυτή στο παρελθόν ήταν μια επίπονη διαδικασία για τον ίδιο μιας και εκεί υπήρχαν πολλά φαντάσματα.
Για τον λόγο αυτό απέφυγε μια επανασύνδεση των Screaming Trees, αντίθετα επέλεξε ν’ ακολουθήσει το δικό του μοναχικό μονοπάτι με σόλο δίσκους, συνεργασίες, projects και guest συμμετοχές. Από τους Alice in Chains μέχρι την Isobel Campbell και από τους Queens of the Stone Age μέχρι τον Nick Cave, ο Mark Lanegan ήξερε να μοιράζεται τη σκηνή και το studio με οποιονδήποτε μπορούσε να σηκώσει το βάρος της φωνής του και της ψιλόλιγνης φιγούρας του. Ακόμη και το μαρτύριο του με την COVID-19 αποτυπώθηκε στο χαρτί μέσω ενός βιβλίου με τίτλο “Devil in A Coma” με τον Lanegan να περιγράφει αυτό το μαρτύριο μέσω ενός συνδυασμού πρόζας με ποίηση.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει περάσει ένα εικοσιτετράωρο και κάτι ψιλά από το άκουσμα της δυσάρεστης είδησης και από τα ηχεία του δωματίου ακούγεται η βαριά φωνή του να λέει “Don’t Forget Me”. Πώς να ξεχάσεις έναν τέτοιο άνθρωπο άλλωστε;
