Το καλλιτεχνικό όχημα του Manuel Gagneux μας έδωσε τα μυαλά στα χέρια με το ντεμπούτο τους “Devil Is Fine” (2016) στο οποίο πέτυχαν την ανίερη ένωση των spirituals που τραγουδούσαν οι σκλάβοι στην Αμερική με το βλάσφημο black metal. Οι λιτανείες προς τον Σατανά έδωσαν την οδό εκτόνωσης της αγανάκτησης από τις φυλετικές διακρίσεις και την καταπίεση.
Αν και έχουν περάσει αιώνες από τις πρώτες της αναφορές, η δολοφονία του George Floyd από Αμερικάνους μπάτσους τον περασμένο Μάιο έδωσε το έναυσμα στη μπάντα να μεταφέρει τους προβληματισμούς της στο σήμερα. Η στιχουργική της πλέον αναφέρεται στην έμφυτη ανάγκη ενός έθνους να αντισταθεί στην καταφανή αδικία.
Η χαρακτηριστική τους άνεση στο να συνδυάζουν, φαινομενικά, ξένα μεταξύ τους μουσικά είδη υπάρχει και εδώ και μάλιστα σε εξελιγμένη μορφή καθώς η τραγουδοποιία τους είναι πιο συμπαγής από ποτέ. Έτσι το εναρκτήριο “Vigil” έχει ένα soul χαρακτήρα επιτρέποντας στον Gagneux να καταθέσει με ένταση την αγανάκτησή του. Στο “Tuskegee” όμως ο black metal τρόπος είναι σαφής οδηγώντας σε ένα ρεφρέν στοιχειωμένο από το πνεύμα του Kurt Cobain (!). Σπάω το κεφάλι μου να σκεφτώ πιο έξυπνη φετινή σύνθεση από το “At The Seams” στο οποίο η εκπληκτική μελωδία των φωνητικών οδηγεί στο κιθαριστικό κρεσέντο το οποίο δεν επισκιάζεται αλλά αντίθετα επισημαίνεται από το επικείμενο blast beat ξέσπασμα.
Το “I Can’t Breathe” δεν είναι παρά ένα μελοποιημένο σύνθημα που καταλήγει στο doom έρεβος του “Trust No One” ενώ το φινάλε με το ομώνυμο τραγούδι διακατέχεται από το ζοφερό industrial των Nine Inch Nails.
Το Wake of a Nation είναι εύκολα το καλύτερο αλλά και το πιο επίκαιρο EP που θα ακούσετε φέτος. Δυστυχώς το έναυσμα της φυλετικής βίας που το δημιούργησε δεν θα σταματήσει εδώ. Πάντα όμως οι μαύρες εποχές ήταν και θα είναι πηγές σημαντικής έμπνευσης.