Το καλοκαιράκι μας κλείνει το μάτι και οι παρέες πίνοντας περιπτεριακές μπύρες έχουν ξεχυθεί στο στενό της Κοδριγκτώνος. Κάποια παράπονα καθυστέρησης ακούω στα τριγύρω μου αφού το δελτίο τύπου ανέφερε πως οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00. Το live ξεκινάει τελικά κατά τις 22:00 και ο κόσμος έχει ήδη γεμίσει το ΙΛΙΟΝ Plus.
Aνταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Την εκκίνηση αναλαμβάνουν οι Cyanna Mercury με μία ωδή στον Απόντα Πατέρα. Κι έτσι ο αμανές ξεπροβάλλει. Ολοκάθαρα τα drums, ισχυρότατα τα πλήκτρα, δυνατή η κύρια φωνή – που δέχεται συμπληρωματικά δεύτερα φωνητικά από τον πληκτρά και τον κιθαρίστα – ενώ η ίδια εμπλέκεται με τις μαράκες ή το τουμπερλέκι, αλλάζει μικρόφωνα και ύφος. Το μπάσο σοβαρό θα σολάρει σκοτεινά “Horse Dark As Night”, ενώ γενικά παίζει υποστηρικτικό και δευτερεύοντα ρόλο παρέα με την κιθάρα που ξύνει παγανιστικά. “The Lunatic” λίγο πριν αποχωρήσουν ψυχεδελικά από την σκηνή με τους στίχους “fuck the world” και προσκαλέσουν τους :Skull & Dawn: για τη συνέχεια της βραδιάς.
Τα κριάρια παίρνουν τη θέση τους και η αρχή θα στηθεί με μία μπαλάντα που θα υποδεχθεί τα νέα τους τραγούδια από τον ακυκλοφόρητο ακόμα δίσκο. Η σκοτεινή Αμερικάνικη country αισθητική παραμένει στα folk μονοπάτια. Η πρόοδος δεν με γέμισε όσο θα ήθελα ή και περίμενα από την τελευταία φορά που τους είχα δει ζωντανά στο An Club (πάνω από ένα χρόνο πριν). Τα φωνητικά δεν με κάλυψαν επιπλέον, κάποια μικροπροβληματάκια τους αποσυντόνισαν και η επιστροφή σηματοδοτήθηκε στο “Zombie Horses” με το ωραιότατο “Desert”. Το “No Longer Mine” σαφώς πιο δουλεμένο μας κέρδισε με το ψυχοπονιάρικό του tempo και μας ταρακούνησε όσο και το “Country Death Song”, τη μη προγραμματισμένη διασκευή τους. Ένα ακόμη νέο track ακολούθησε πριν το “Voodoo Train” που επίσης γνωρίζουμε από τα παλιά τους. Ίσως όχι από τα καλύτερά live των :Skull & Dawn:. Ίσως όχι η μέρα τους, ή η νύχτα τους. Όχι πως δεν γουστάραμε, απλά η προσμονή είχε πολύ υψηλότερες προσδοκίες…
Τα φώτα παίζουν με τα χτυπήματα της εισαγωγικής μπότας. Μετά από ένα “Sakrilegium” οι Zeal & Ardor είναι πλέον εμπειρικά αριστουργηματικοί. Γέμισε ο ήχος στην κυριολεξία και το σκοτεινό black metal κύκλωσε το χώρο. Σκληροπυρηνικά κυρίως μας έβαλαν φωτιά και στη συνέχεια μας έσβησαν με το “Come On Down”, αν μπορούμε να το θέσουμε ως έτσι. Όντως πανέμορφος ο Manuel, βυθισμένος και ο ίδιος στη μουσική του και σαν μεθυσμένος από αυτήν, κολάζεται και μας κολάζει.
“We Never Fall” υπενθύμιση και “Blood In The River” για τα αντιπροσωπευτικά τους όπως μας απάντησε στην συγκεκριμένη ερώτηση στη συνέντευξη για το rockinathens.gr. Με αρκετά κιθαριστικά σολάκια, πομπώδη drums, συμπαγές μπάσο, δύο συμπληρωματικές φωνές και τον χαρισματικό Manuel στην κιθάρα και τη φωνή, το αποτέλεσμα είναι χαζευτικό. Το μικρόφωνό του διπλό πυροβολικό σε ετοιμότητα. Μία η βραχνάδα, μία οι κραυγές και από την άλλη τα ανοίγματα αποτελούν όντως υψηλή τέχνη. Το spiritual της φάσης τους δεν έμεινε στην απ’έξω, ίσα – ίσα έγινε κατανοητό και αντιληπτό από πολύ νωρίς. Λάτρεψα το “Ship On Fire” και το “Children’s Summon”. To set έφθασε με το “Sakrilegium III” στο τέλος του κι εμείς δεν πήραμε χαμπάρι. Εννοείται πως το encore δεν άργησε για να μας αποτελειώσει με το “Don’t You Dare” και το αγαπημένο από όλους “Devil Is Fine”.
Συμπερασματικά το πάντρεμα των ειδών είναι μοναδικά σαγηνευτικό και πρωτότυπο, μα και τόσο καλά αποδιδόμενο ώστε δικαιωματικά ο τελευταίος τους δίσκος απέσπασε τόσο καλές εντυπώσεις και κριτικές. Τους αξίζει η αναγνώριση και με το παραπάνω.