Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Βράδυ Παρασκευής στον όμορφο χώρο του ΙΛΙΟΝ Plus για να αρχίσουμε να ξεμουδιάζουμε σιγά σιγά από την συναυλιακή απραγία των τελευταίων χρόνων. Ιδανικό ξεκίνημα στο ξεμούδιασμα από τους Αθηναίους Volynka – το όνομα των οποίων από ό,τι φαίνεται είναι ένα είδος Ουκρανικής γκάιντας, το οποίο με απογοητεύει λίγο εκ των υστέρων γιατί καμία γκάιντα δεν υπήρχε επί σκηνής.
Παρόλα αυτά υπήρχε ένα αρκετά δεμένο τρίο με μία εξαιρετική τραγουδίστρια, που απέδωσε το – αρκετά σκληρό και riffάτο – alt rock του με όρεξη, και το οποία ήδη άρχισε να ζεσταίνει τον κόσμο. Δε θα πω ψέματα, δεν είναι ακριβώς το ντεμπούτο που περίμενα σε μια extreme metal βραδυά, αλλά από την στιγμή που βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν, οι Volynka τα πήγανε περίφημα, και σε καμία καμία περίπτωση δε θα υποψιαζόμουν ότι αυτό είναι το συναυλιακό ντεμπούτο τους αν δεν μας το λέγανε οι ίδιοι.
Η συνέχεια βέβαια κυμάνθηκε σε εντελώς διαφορετικό ύφος, καθώς το deathοthrash των Zakula ήρθε σαν μια καλοδεχούμενη μπουνιά στα μούτρα, για να φέρει το ύφος της βραδυάς εκεί που έπρεπε. Πατώντας με τρομερή αυτοπεποίθηση στην σκηνή, πράγμα αναμενόμενο αν σκεφτείς ότι δεν είναι ακριβώς καινούριοι, οι Zakula δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι έκαναν οριακά τον κόσμο να νοιώσει άβολα, καθώς η υφολογική εναλλαγή από τους Volynka ήταν τεράστια.
Με δύο κιθάρες και απουσία μπάσου – κάτι σαν την αρνητική εκδοχή των Necromantia αν οι τελευταίοι παίζανε live – οι Αθηναίοι δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να κάνουν κτήμα τους τη σκηνή, όντας μια μπάντα που για όποιον και να μιλήσεις, θα αδικήσεις τους υπόλοιπους. Από το oscarικό performance του απολαυστικού frontman μέχρι τα πανέμορφα – και τόσο έξυπνα τοποθετημένα στις συνθέσεις – solos, οι Zakula ήταν ξεκάθαρα η ευχάριστη έκπληξη της βραδυάς για όσους δεν τους ήξεραν.
Σειρά των Yovel να πάρουν την σκηνή, και να μας παρουσιάσουν μεταξύ άλλων τον νέο τους δίσκο Forthcoming Humanity, ξεκινώντας με την υπέροχη απαγγελία της Αντριάνα Ανδρέοβιτς η οποία έδωσε την σκυτάλη στο black ξέσπασμα της μπάντας, μοτίβο που σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό συνεχίστηκε καθ’όλη τη διάρκεια της βραδυάς. Και όταν δεν ήταν οι απαγγελίες, ήταν samplers ή εικόνες που περνούσαν πίσω από την μπάντα, σε μια προσπάθεια να παρουσιαστεί κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή συναυλία, μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση με σαφές και ξεκάθαρο ιδεολογικό μήνυμα, κάτι που προσωπικά εκτιμώ ιδιαίτερα.
Από κει και πέρα η μπάντα δεν είχε την τύχη με το μέρος της. Και μπορεί ο ηρωικός drummer να απέδωσε άψογα παρά την κορτιζόνη που μάθαμε ότι χρειάστηκε, αλλά το drum set του τον πρόδωσε με αποτέλεσμα να χρειαστεί μια μικρή διακοπή για να ρυθμιστεί, ενώ για μεγάλο μέρος του setlist o ήχος του ride αντιμετώπιζε προβλήματα.
Η μπάντα βέβαια δεν πτοήθηκε, ίσα ίσα που ο frontman βρήκε την ευκαιρία να μας μιλήσει για την πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από το όνομά της και το logo της – την οποία σάς αφήνω να ανακαλύψετε – η αλήθεια όμως είναι ότι οι πολλές διακοπές, είτε ήταν για τις απαγγελίες και τα samples, είτε για τεχνικούς λόγους, κάπου δεν βοήθησαν τους Yovel, οι οποίοι αισθάνομαι ότι έχασαν λίγο από την ορμή τους.
Ο λόγος που δίνω ιδιαίτερη σημασία σε αυτό, είναι επειδή αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι ουσιαστικά ενδιαφέρον αλλά και πραγματικά δύσκολο, και νομίζω ότι χρειάζεται λίγο καλύτερο κούρδισμα αν με εννοείτε. Από την άλλη είμαι βέβαιος ότι αυτό θα έρθει όσο συνεχίζουν τις εμφανίσεις τους, οπότε επειδή δε θέλω να κλείσω με κάτι έστω και καλοπροαίρετα αρνητικό, θα ολοκληρώσω λέγοντας ότι η μπάντα όταν βάραγε, βάραγε άψογα, και ο κόσμος όχι απλά πέρασε καλά, αλλά και συμμετείχε με την καρδιά του. Και αυτό μην γελιόμαστε, είναι πάντα το σημαντικότερο.