Τα λίγα που ξέρω είναι πως το ντεμπούτο album τους “Dead” κέρδισε το Mercury Prize. Από αυτά που διάβασα, είναι πως στην ουσία τρεις αποτελούν τους Young Fathers άσχετα αν σε performances τους, βλέπεις κι άλλα μέλη επί σκηνής. Συνεργάστηκαν με τους Massive Attack, τη M.I.A και έδωσαν κομμάτια τους στο Τ2 Trainspotting. Σχηματίστηκαν το 2008 στο Εδιμβούργο της Σκωτίας.
Ρυθμικά εκφραστικός δίσκος, με πολύ καλή παραγωγή και έξυπνα τεχνάσματα. Παρά τα ανοίγματα στη μελωδία, οι στίχοι δεν είναι και τόσο ανέμελοι αφού θίγουν. Πειραματικοί, μπορείς να τους χαρακτηρίσεις και rap, με στοιχεία από τη pop αλλά και λίγα ίσως από τη soul αλλά και τη gospel. Τα τύμπανα και τα κρουστά βαράνε, τα keyboards αναζητούν τον ήχο του πιάνου. Δυσκολεύομαι να εκφράσω τα συναισθήματα που μου γέννησε, αλλά μου άρεσε γιατί με χόρεψε. Αρχίζει με μια ευχή και κάποιες παρατηρήσεις που έχουν κάνει στα χρόνια, “See How”, σαν ύμνος επεξηγεί. Πιο επιθετικά συνεχίζουν να εκφράζονται κατά το “Fee Fi” και εκεί που ξεσπάνε ωμά είναι στο “In My View”. Απόλυτα ειρωνικοί, αρνούνται την αγάπη και βάζουν τους επαγγελματικούς στόχους τους για προτεραιότητα. Η μουσική γίνεται χορωδιακή, όταν αφιερώνουν τελικά στον “Lord”, θέτουν το θέμα της θρησκείας. “Tremolo”, σκοτεινό αν και με τη λάμψη από τον μετρονόμο. Ειρωνικοί και πάλι με το “Wow” το πιο electro – punk κομμάτι τους. Εγωισμός. Κάτι που επίσης τίθεται υπό εξέταση. Σχεδόν ποιητικοί, μιλούν για τα σύνορα κάθε μορφής “Border Girl”. Μας στοιχειώνουν με αναφορές όπως το “Holly Ghost”, για να πιάσουν και κάποιο είδος ανατριχιαστικής disco με το “Wire”. “Toy”, το πρώτο που με ψάρωσε για να ασχοληθώ και επιπλέον με αυτόν, τον τρίτο τους δίσκο. “Picking You” το τελευταίο τους κομμάτι προστάζει.
Επιτέλους οι φωνές της άρνησης και της αντίστασης, της προστασίας εαυτού κι έτσι και συνόλου, μοιάζουν τόσο δυνατές και μελωδικές. Χορεύοντας στον θάνατο, την πλήρη καταστροφή ή το τέλος κατά την πρώτη ματιά μα και ίσως σε ότι βλάπτει υλικά ή ηθικά κατ’ επέκταση.