Η Κυριακή που μας πέρασε με βρήκε με μία μπύρα στο χέρι -καμία διαφορά με τις υπόλοιπες μέρες, αλλά την συγκεκριμένη συνήθως τηρώ την ιεροτελεστία του ‘χουχουλιάσματος’ στο κρεβάτι μου. Εφόσον λοιπόν δεν τα κατάφερα αυτή τη φορά, να’μαι και πάλι μεταφέροντάς σας ό,τι είδαν τα μυωπικά ματάκια και ό,τι άκουσαν τα κατασκοπικά αυτάκια μου.
Ανταπόκριση: Lexi Berzoes / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Δυστυχώς για μένα και λόγω συγκυριών -ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε- φτάνοντας στο 8ball συνειδητοποίησα πως το live είχε ήδη ξεκινήσει μερικά λεπτά νωρίτερα. Ενώ δεν συνηθίζω να αργώ σε τέτοιες περιπτώσεις -που ίσως είναι και οι μοναδικές- αυτή τη φορά οι Jaw Bones, οι οποίοι άνοιξαν την συναυλία, με έκαναν να μετανιώσω κάθε μάδερφάκινγκ δευτερόλεπτο απουσίας. H metal μπάντα από την Θεσσαλονίκη του ‘δωσε και κατάλαβε με τρελά riffs, ωραία, απρόσμενα ενδιαφέροντα γυρίσματα, ‘βαριά’ φωνητικά που μου θύμιζαν κάτι από Hetfield…γενικά όσοι είναι υποστηρικτές της παλιάς σχολής Metallica, είμαι σίγουρη πως θα τους εκτιμήσουν όσο και εγώ (που είμαι Maiden-ικιά, φαντάσου!). Λάτρεψα κομμάτια όπως το ‘Ego tripper’ και το ‘Fear’, τα οποία νομίζω πως περιγράφουν απόλυτα την ποιότητα δουλείας τους, ενώ on stage έμεινα επίσης ευχαριστημένη με την σκηνική παρουσία και την ενέργεια που δυστυχώς μεταδιδόταν δύσκολα, αφού ο χώρος ήταν ακόμα άδειος. Καταλαβαίνω ότι όλοι έχουμε μείνει στη λογική ‘ε, εντάξει μωρέ, σιγά μην αρχίσει στην ώρα του’ αλλά αυτή τη φορά ΚΑΙ την πατήσατε ΚΑΙ χάσατε ( θα το έγραφα με παράλληλο α’ πληθυντικό αλλά δεν έδειχνε αισθητικά όμορφο).
Για το επόμενο όνομα, ομολογώ με το χέρι στην καρδιά πως δεν ήθελα να γράψω, ούτε να ακούσω μιας και δεν έχω και την καλύτερη άποψη/γνώση για την black metal σκηνή… έλα μου όμως που όταν είσαι επαγγελματίας και γουστάρεις αυτό που κάνεις, φαίνεται και αντικατοπτρίζεται στη δουλειά σου… Ανοίγοντας λοιπόν το δικό τους show (γιατί ήταν όντως ένα οπτικοακουστικό πακέτο), οι Shadowcraft κατάφεραν να με κάνουν να ανατριχίασω με το ‘ A Path’, στο οποίο τα φώτα έπεσαν, καπνοί ξεχύθηκαν πάνω στο stage και η μετέπειτα εμπειρία με έκανε να θέλω να κρυφτώ κάτω από το bar. Αν και σε ένα -σχετικά πάντα- μικρό live, οι Shadowcraft δεν έκαναν περικοπές στο image τους, εμφανίστηκαν με το χαρακτηριστικό τους make up και φυσικά πήραν ένα thumbs up και respect για τη λεπτομέρεια. Μουσικά και για να είμαι δίκαιη, άκουσα κι άλλες black metal μπάντες, ώστε να μπορώ να συγκρίνω και να καταθέσω άποψη. Εκτός από την αρτιότητα φωνής του τραγουδιστή, που φάνηκε στα μελωδικά φωνητικά του, τα οποία με άφησαν παγωτό, το σύνολο της μουσικής με εντυπωσίασε με τον συμφωνικό/μελωδικό, θα έλεγα, black metal χαρακτήρα. Οι λάτρεις του είδους σίγουρα θα μπορούσαν να πουν παραπάνω, αλλά το γεγονός ότι ξανάκουσα στο σπίτι μου το ‘A Brotherhood Betrayed’ λέει πολλά.
Την ώρα που οι Mahakala έκαναν την εμφάνισή τους, παρατήρησα πως το 8ball είχε αρχίσει να γεμίζει χωρίς να το καταφέρει όμως μέχρι και το τέλος του live. Παρ’όλα αυτά, το mood άλλαξε 180 μοίρες καθώς ο heavy ήχος τους ήρθε να κουνήσει όλα τα κεφάλια των παρευρισκόμενων. Κούνησε και το δικό μου κάπου εκεί στο ‘By my Hand’ και το ‘Devil’s Song’. Κανένα από τα κομμάτια που άκουσα δεν με απογοήτευσε, παρατηρώντας παράλληλα πως το κοινό ζωντάνεψε, αγκάλιασε λίγο παραπάνω το κάγκελο και από το χειροκρότημα έδειξε πως ήταν εκεί για να ακούσει Mahakala. Πάντα με συγκινούσαν οι πιστοί fans και είναι πολύ σημαντικό να έχει τέτοιους ένα συγκρότημα. Νομίζω πως όλο το lineup είχε από δ’ αύτους και στο τέλος της βραδιάς, για μένα ήταν καθαρά ένα live προς τιμήν των support και όχι των headliners.
Year of the Goat. Oι Σουηδοί ήρθαν!…και δεν με ενθουσίασαν καθόλου. Πριν από κάθε live πάντα κάνω την έρευνα μου και ακούω ό,τι μπορώ από τους καλλιτέχνες που επρόκειτο να δω ζωντανά. Δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ μου άρεσαν πολύ σαν ηχογραφήσεις, όπως το ‘I’ll Die for You’, στο live μου φάνηκε πως δεν είχαν ψυχή. Ο τραγουδιστής είχε εκπαιδευμένη, σωστή φωνή που απ’ όσο κατάλαβα δεν πρέπει να έχασε ούτε νότα αλλά και πάλι το αποτέλεσμα δεν με άγγιξε σχεδόν καθόλου. Για αρχή δεν κατάλαβα γιατί να έχει κανείς 3 κιθάρες. Είχα μουσικούς στην παρέα μου, οι οποίοι είχαν την ακριβώς ίδια απορία. Λίγο υπερβολή; Τόση δα μικρούλα; Όση σκηνική παρουσία είχαν οι 3 προηγούμενοι, τόσο χασμουρητό έριξα σε αυτούς. Ξαναλέω ότι αυτό που άκουσα ήταν άκρως μελωδικό, ορθότατο και ευχάριστο αλλά…βαρετό του κερατά. Θα τους ονόμαζα καλούς recording artists αλλά τίποτα παραπάνω.
Εγκαταλείποντας τον συναυλιακό χώρο αποφάσισα πως τη βραδιά μου έσωσαν τα support, το καθένα με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο και πως τύφλα να ‘χουν οι Σουηδοί. Οι μαθητές ξεπέρασαν τον δάσκαλο. Εγώ αυτό κατάλαβα…
*Ζητούμε συγνώμη από το συγκρότημα των Jaw Bones για την απουσία φωτογραφικού υλικού από την εμφάνισή τους