Στην αυγή της χιλιετίας, και αφού η ανεξάρτητη rock είχε περάσει (και ξεπεράσει) τη grunge, το νέο ρεύμα που ήρθε να πάρει τα “indie” ηνία ήταν η αναβίωση του garage rock, με σημαιοφόρους τους White Stripes και Strokes. Ήταν τότε που οι Yeah Yeah Yeahs ξεπήδησαν από το νεοϋορκέζικο underground με το ομώνυμο ντεμπούτο EP τους για να κατακτήσουν τα indie charts στην (πάντοτε trendsetting) απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, εκτοξεύοντας (δικαίως εδώ που τα λέμε, με την εκρηκτική της παρουσία) την τραγουδίστρια Karen O στο status indie ειδώλου και πρέσβειρας του cool.
Δεν χρειάστηκε παρά να περάσουν δύο χρόνια για να ακολουθήσει το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Fever to Tell” που θα δικαίωνε όλο το hype που χτίστηκε γύρω από τη μπάντα. Κι αν το επόμενο, δύσκολο δεύτερο βήμα “Show Your Bones” αποδείχθηκε κάπως άνευρο συγκριτικά, αφού έλειψε αυτή η No Wave αιχμή που είχαν στο ξεκίνημα και η Karen O δεν ακουγόταν εξίσου αχαλίνωτη, στο επόμενο βήμα τους “It’s Blitz”, δίνοντας εμφατικό ρόλο στην ηλεκτρονική πλευρά τους, κλείσανε την πρώτη δεκαετία της μπάντας ανανεωμένοι και σε δαιμονιώδη φόρμα.
Δυστυχώς η επόμενη δεκαετία δεν ξεκίνησε με τη δυναμική που είχαν στο ξεκίνημα και τέλος της προηγούμενης, καθώς το “Mosquito”, όπως προϊδέαζε το εκτρωματικό εξώφυλλο, παρ’ ό,τι σηματοδότησε το δημιουργικό ναδίρ της μπάντας, ευτυχώς δεν αποτέλεσε και την ταφόπλακά τους, καθώς η δεινότητα τους στις ζωντανές εμφανίσεις ήταν παραπάνω από αρκετή να τους διατηρήσει στην καρδιά του κοινού παρά την μακροσκελή δισκογραφική ανυδρία που ακολούθησε.
Θα χρειαζόταν να περάσουν σχεδόν δέκα χρόνια για να επιστρέψουν στη δισκογραφία με το “Cool It Down”, προσφέροντάς μας έστω και (πολύ) καθυστερημένα ένα άξιο διάδοχο του “It’s Blitz”. Οι Yeah Yeah Yeahs, το λες και εν είδη δήλωσης προθέσεων, ανοίγουν το άλμπουμ με τον βραδυφλεγή, έρποντα πάνω σε ατμοσφαιρικά synths, γηπεδικό rock ύμνο μεγατόνων “Spitting off the Edge of the World”, με την Karen O στο ρόλο σειρήνας να μας προσκαλεί να αντικρίσουμε αψήφιστα αυτό που φαντάζει επικείμενο τέλος του κόσμου μαζί της.
Στο μεγαλύτερο μέρος του “Cool it Down” όμως οι κιθάρες περιορίζονται την παραγωγή υφής, παραδίδοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα synths ή τα ηλεκτρονικά beats. Ακόμη και στο “Fleez”, που ξεκινά με ένα δυναμικό dance punk riff που μοιάζει βγαλμένο απ’ το παρελθόν τους, δίνει τελικά συνέχεια ένα τέτοιο big beat που το κομμάτι θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί χιτάκι του παλιού καλού Fatboy Slim. Κι αν οι χαρακτηριστικοί λυγμοί της Karen Ο χάριζαν πάντα μια sexy αισθαντικότητα στη μουσική της μπάντας, το κάλεσμά τους να ενδώσουμε ηδονιστικά στη χαρμολύπη με κομμάτια φωτιά σαν τους ανεβαστικούς club ύμνους “Wolf” και “Burning” ακούγεται σαγηνευτικότερο από ποτέ.