Τους Ye Banished Privateers τους ήξερα η αλήθεια είναι πολλά χρόνια σαν όνομα, αλλά ποτέ δεν είχα κάτσει να ασχοληθώ μαζί τους. Και για να πω την μαύρη μου αλήθεια, το πήρα λίγο αυτό το review και σαν αφορμή να τους τσεκάρω. Οπότε θεωρήστε ότι θα ακούσετε την γνώμη ενός ανθρώπου που έρχεται σε επαφή με την μπάντα και τη μουσική τους για πρώτη φορά.
Το “’Til the Sea Shall Give Up Her Dead” λοιπόν, με το οποίο θα ασχοληθούμε εδώ, είναι αισίως το έκτο album τους, ενώ οι ίδιοι υπάρχουν από το 2008. Σε περίπτωση που δεν το χαμπαριάσατε είτε από το όνομα της μπάντας είτε από το όνομα του δίσκου, οι Ye Banished Privateers έχουν σε γενικές γραμμές πειρατική θεματολογία. Από κει και πέρα. Ξεχάστε ομοιότητες και με Running Wild και με Alestorm. Οι εκ Σουηδίας ορμώμενοι Privateers δεν παίζουν metal, δεν παίζουν καν rock, αλλά σε αυτόν τον δίσκο τουλάχιστον ο ήχος τους είναι παραδοσιακός, πότε πατώντας στο folk, πότε πιο συγκεκριμένα σε αυτό που λέμε sea shanty, που είναι τα παραδοσιακά τραγούδια εργασίας στα πλοία κατά – μέσες άκρες – τον 19ο αιώνα.
«Είναι καλοί σε αυτό;» σας ακούω να ρωτάτε. «Ναι, είναι πολύ καλοί» οφείλω να απαντήσω. Και αυτό συμβαίνει γιατί σε γενικές γραμμές παίρνουν σχετικά σοβαρά τον εαυτό τους. Προφανώς ντύνονται πειρατές και έχουν όλο το image που θα περιμένατε να έχουν, και προφανώς το να ακούς βρετανικού τύπου μπαλάντες από Σουηδούς έχει από μόνο του ένα κομμάτι γραφικότητας, αλλά τα τραγούδια τους είναι όμορφα και δουλεμένα και ξεφεύγουν από το κλισέ «ρούμι, μπύρα και μπαρούτι». Θα βρείτε και τέτοια βρε παιδί μου, αλλά θα βρείτε και το σχεδόν συγκινητικό “As the Tree Falls”, θα βρείτε και το “Ships lost at Sea”που θυμίζει musical, θα βρείτε γενικά πράγματα να σας τραβήξουν το ενδιαφέρον. Θα βρείτε και το “Raise your Glass” έτσι; Ε, είπαμε χρειάζονται αυτά.
Όλα αυτά παρουσιάζονται μέσα σε πολύ όμορφες ενορχηστρώσεις που δεν είναι folk λατέρνες, ενώ αποδίδονται και από γυναικείες και από αντρικές φωνές, που δουλεύουν εξίσου καλά, με ιδιαίτερη μνεία στον τύπο που ακούγεται σαν τον Tom Waits, αν ο Tom Waits ήταν λοστρόμος το 1780. Όχι, δε ξέρω ποιος είναι, έχουν είκοσι μέλη, τα δεκαεφτά αναφέρονται σαν vocals, τα έξι σαν lead vocals. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ο τύπος με την τεράστια γενειάδα. Μπορεί και όχι, δε ξέρω, συμπαθάτε με.
Πάμε να κλείσουμε λοιπόν σύντροφοι; Ωραία, το folk και τα sea shanties δεν είναι για όλους. Πρέπει να έχεις την πετριά σου για να την γουστάρεις αυτή την μουσική. Αλλά αν την έχετε, ή αν θέτε τέλος πάντων να ακούσετε και κάτι διαφορετικό, το “’Til the Sea Shall Give Up Her Dead” είναι πολύ καλός δίσκος. Εμένα με κέρδισε, και είμαι ιδιαίτερα ιδιότροπος σε ό,τι παρουσιάζεται σαν παραδοσιακό. Οπότε όπως λένε και οι φίλοι μας οι Privateers, reach for the bottle and pass it around, cause tomorrow, it might be empty…
