Περίεργο το βράδυ της Παρασκευής και μας οδήγησε στο 7 Sins για ένα live που δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε από εγχώριες μπάντες αφού η δυναμική του power metal, όπως αυτή φθίνει όλα αυτά τα χρόνια στην Ευρώπη αλλά και τη χώρα μας, δεν ευνοεί την αύξηση και της δημοτικότητας αυτών των συγκροτημάτων. Ο λιγοστός κόσμος – στην αρχή τουλάχιστον – επέτρεψε τους απαραίτητους προβληματισμούς ως προς το τι προκάλεσε την πτώση της δημοτικότητας του ήχου και ίσως αν ο χρόνος το επιτρέψει, να έχουμε και ένα σχετικό αφιέρωμα. Τις σκέψεις διέλυσε το ξεκίνημα του set…
Φωτογραφίες/ Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης
…των False Coda που ανέβηκαν γρήγορα στη σκηνή για να αποδώσουν έναν γεμάτο περίεργες προσμίξεις ήχο. Από τα πλήκτρα που αμφιταλαντεύονταν μεταξύ 60s και 70s, τα guitar solos που σου θύμιζαν τις ένδοξες εποχές του 90s progressive αλλά και έναν υψίφωνο τραγουδιστή που, σίγουρα, ήταν κάτι το πολύ διαφορετικό από τους προαναφερθέντες, παραπέμποντας σε ένα αρκετά πιο παλαιοheavy ύψος. Παρά, λοιπόν, τη δυσκολία στην πρόσμιξη αυτών των στοιχείων μεταξύ τους, συγκρότημα επέδειξε μία αξιοθαύμαστη συνοχή και φάνηκαν να αφήνουν τους λίγους εκείνη την ώρα παρευρισκόμενους αρκετά ευχαριστημένους από ό,τι είδαν.
Τη σκυτάλη πήραν οι The Silent Rage, ένα σχήμα που ξαναείδαμε το καλοκαίρι με τους Stratovarius και σίγουρα ήταν εμφανές ότι ήταν πιο δεμένοι επί σκηνής από ό,τι ήταν εκείνο το βράδυ του Ιουνίου. Παρ’ όλα αυτά, κάποια προβλήματα στην κιθάρα του Νίκου Σιγλίδη δεν μας επέτρεψαν στην αρχή, τουλάχιστον, να απολαύσουμε όσο θέλαμε το set τους, ενώ χαμένο πήγε σε ένα βαθμό ένα από πολύ ωραία τραγούδια που ακούσαμε από Ελληνικές power metal μπάντες, το “Perish In Flames” καθώς έπρεπε για λίγο να “βγει” με μία κιθάρα μόνο. Δεν επηρεάστηκαν πάντως και εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το υπόλοιπο set τους, με αρκετά νέα τραγούδια που κίνησαν το ενδιαφέρον του κόσμου που ήταν αρκετός στο τέλος του set τους, κάτι λιγότερο από μία ώρα μετά.
Οι τυπικοί headliners της βραδιάς, Wisdom μπορεί να μην ήταν η συναυλία που δεν θα ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου αλλά – και εδώ θα συμφωνήσω και με άλλους – απέδειξαν για ποιο λόγο καλό θα είναι να προτιμάμε και τα live για τις εξόδους μας. Χωρίς αίσθηση ποζεριάς επί σκηνής, παρά το γεγονός ότι ο ήχος τους και στο βγάζει και στο επιτάσσει, αναλώθηκαν σε ένα ωραίο show, που σίγουρα, στους 30-35 plus θα ξύπνησε ωραίες αναμνήσεις της εποχής που οι Hammerfall εθεωρούντο ακόμη ταλέντα. Οι διασκευές σε “Edge Of Thorns” – λιγάκι κλισέ αλλά δεν πειράζει – και “Arabia” από Vengeance ξύπνησαν και όσους δεν ήταν εξοικειωμένοι με το υλικό των Wisdom ενώ το απίστευτο δέσιμο που είχαν επί σκηνής, έδωσε τις καλύτερες των εντυπώσεων και σε αυτούς που δεν τους είχαν ξαναδεί από κοντά.
Και εδώ αναρωτιέμαι ρε παλικάρια μου, εσείς οι εξαφανισμένοι powerάδες με το μπουφάν με την πάπια, που λέει και ο Μikeius…τη στιγμή που τα power metal live στη χώρα μας είναι Helloween ή Gamma Ray ή Helloween ή Stratovarius, ειλικρινά δε σας καταλαβαίνω όταν δεν τιμάτε τις εγχώριες μπάντες ή, ακόμη χειρότερα, όταν δεν τις ξέρετε καν…
Με αυτές τις σκέψεις ολοκληρώθηκε ένα βράδυ νοσταλγίας για πολλούς, ενός ήχου που δυστυχώς ξεζουμίστηκε και πετάχτηκε σαν στυμμένη λεμονόκουπα στα σοκάκια της ανυπαρξίας…Ναι είχαμε μια power βραδιά, νομίζω δικαιούμαι να είμαι συναισθηματικός!