Ένα περίεργο βράδυ του Απρίλη εκείνη η Δευτέρα, καθώς τον όμορφο καιρό του Σαββατοκύριακου, διαδέχθηκε το απόγευμα πριν κατέβω στα Εξάρχεια, ένα σκοτάδι και μία βροχή φθινοπωρινή. Ό,τι έπρεπε για να παρακολουθήσω τρία ανερχόμενα σχήματα του ευρύτερου metal χώρου στην γνωστή Αθηναϊκή υπόγα. Τα θετικά και τα αρνητικά σημεία της βραδιάς πολλά και θα τα δούμε ένα ένα…
Πρώτη μπάντα της βραδιάς, οι Postraumatic, οι οποίοι σε λιγοστό κόσμο εκείνη την ώρα παρουσίασαν το μουσικό τους μείγμα, αποτελούμενο από Thrash και Death επιρροές με τον ηγέτη της μπάντας, Στέλιο να εκτελεί χρέη τραγουδιστή και μπασίστα. Με αρκετά “τεχνητά” σημεία στον ήχο τους, κράτησαν το ενδιαφέρον και φάνηκαν καλά προετοιμασμένοι για τις ανάγκες της βραδιάς.
Επόμενοι στη σειρά, οι Still Falling, οι οποίοι ανέβηκαν με αρκετή ενέργεια στη σκηνή γύρω στις 21:30. Με μουσική ταυτότητα τον ακραίο ήχο συγκροτημάτων τόσο της Ευρώπης όσο και της Αμερικής, (προσωπικά φάνηκαν να τείνουν στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού) ανέβασαν ταχύτητες, χτυπήθηκαν στη σκηνή και γενικά έδειξαν ορεξάτοι να πάρουν κεφάλια. Μοναδική μου ένσταση, οι πολλαπλές τους επιρροές, οι οποίες έδειξαν ότι οι Still Falling, παρ’ ότι καλοί τεχνικά, δεν δείχνουν να έχουν κατασταλλάξει σε ένα συγκεκριμένο style. Άλλες φορές πιο μονοκόμματοι, άλλες φορές υπερβολικά τεχνικοί, έδειχναν να κάνουν περισσότερο επίδειξη παρά παρουσίαση. Το γεγονός ότι έκαναν τον κόσμο που έφτανε τα 60 άτομα εκείνη την ώρα στο An, να χτυπηθεί, είναι η απάντησή τους σε οποιαδήποτε κριτική…
…και φτάνουμε στο highlight της βραδιάς…μία μικρή εισαγωγή εδώ: Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πώς όταν μία μπάντα, που δεν ξέρεις τα τραγούδια της απ’ έξω, σε κάνει να χτυπιέσαι και μετά τα πρώτα 10 αναγνωριστικά δευτερόλεπτα, είναι καλή! Επίσης, όταν μία μπάντα τέτοιου μικρού μεγέθους, είχε φανατικό κοινό που ήξερε τα κομμάτια, έκανε παραγγελιές και δημιούργησε ένα moshpit στο An, Δευτέρα βράδυ, είναι και πάλι καλή! Προσωπικά, η τελευταία φορά που είδα τέτοιες αντιδράσεις σε μία νέα μπάντα, ήταν όταν το 2009, Ιανουάριο, έβλεπα τους Planet Of Zeus να παίζουν μπροστά σε 40 άτομα στο Rodeo. Ναι, τους Planet Of Zeus του “Eleven The Hard Way” και του “Macho Libre”, αυτούς…
Οι Wings In Motion πάτησαν τη σκηνή στις 22:20 και μία ώρα αργότερα είχαν πατήσει και το κεφάλι μας. Παρότι καιρό εκτός δράσης, παρότι χωρίς τον ένα εκ των δύο του κιθαριστικού διδύμου (και βασικών συντελεστών της μπάντας καθώς είναι παιδικοί φίλοι οι δυο τους) απέδωσαν άψογα τις δικές τους συνθέσεις αλλά και τις διασκευές σε Dream Theater, Septic Flesh και In Flames με έναν τραγουδιστή σε δαιμονιώδη κατάσταση, να κάνει ό,τι θέλει τη φωνή του, να παίρνει μαζί του τους υπόλοιπους και να παρουσιάζουν ένα πολύ καλό, τηρουμένων των αναλογιών, show. Μοναδική ένστασή μου, το γεγονός ότι ακόμη δεν δείχνουν να έχουν καταλήξει στο αν θέλουν να παίξουν μοντέρνο ή κλασικό metal, τη στιγμή που η μουσική τους απαρτίζεται από στοιχεία Heavy, Power, Black, Proggressive, νέα και παλιά. Οι Wings In Motion, αποτελούν παράδειγμα για κάθε συγκρότημα που ξεκινά από το μηδέν, με δικές του δυνάμεις αλλά με τον επαγγελματισμό και τη σοβαρότητα που θα είχε ένα φτασμένο και έμπειρο group. Ολοκλήρωσαν το set τους καταχειροκροτούμενοι με το, σχεδόν hitάκι τους, “Through The Shadows”, εύγε.
Εδώ όμως φτάσαμε στα αρνητικά, και το ανέφεραν και άλλοι συνάδελφοι σε reports για αυτό το live, και σε προηγούμενα αντίστοιχα events και καταντάει ΑΗΔΙΑ. Είναι απαράδεκτο, εάν βέβαια, δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, να σηκώνεσαι και να φεύγεις από το live όταν ανεβαίνει η επόμενη μπάντα… δεν ήταν η πρώτη φορά που το είδα σε συναυλία νέων και μικρών συγκροτημάτων. Όταν έχουμε δει μπάντες όπως οι Mastodon να ορμούν στη σκηνή για να τζαμάρουν με τους Down το 2009, απλά για την παρέα, δε μπορείς παρά να θεωρήσεις απαράδεκτη μία τέτοια στάση έπαρσης. Όσο οι μικρές ελληνικές μπάντες, δεν καταλάβουν ότι όλες μαζί πρέπει να τραβήξουν κουπί για να βγάλουν την… εγχώρια παραγωγή από τον ερασιτεχνισμό και την ανυποληψία, τόσο περισσότερο θα γκρινιάζουμε οι υπόλοιποι ότι τέτοια live δεν έχουν κόσμο και ότι η local σκηνή δεν έχει στηρίγματα από το κοινό. Όχι, όταν βλέπω τέτοιες ελιτιστικές συμπεριφορές, δεν θα είχα κανένα λόγο ως θεατής να πληρώσω για να τις δω…