Δεύτερος δίσκος από τους Windhand, μετά από ένα αξεπέραστο ντεμπούτο κατά τη γνώμη μου! Και εκεί πιστεύω ότι πρέπει να εστιάσουμε,στο ότι δηλαδή το ομώνυμο ντεμπούτο τους πριν από περίπου ένα χρόνο ήταν τόσο καλό που ακόμα και τα ίδια τα μέλη του συγκροτήματος θα έπρεπε να καταβάλουν τεράστιες προσπάθειες ώστε να το ξεπεράσουν. Κατα τη γνώμη μου αυτό δεν γίνεται εδώ, καλός δίσκος μεν, με πολύ καλά κομμάτια, απλά οι προσδοκίες ήταν αυξημένες. Μάλλον έχασαν το στοιχείο του αιφνιδιασμού που είχαν με τον πρώτο τους δίσκο ή απλά εγώ είχα μεγαλύτερες προσδοκίες!
“Soma” τιτλοφορείται η νέα δουλεια των doomsters από το Richmond της Virginia των Η.Π.Α και εδώ να χαιρετίσω το φανταστικό γκρι εξώφυλλο το οποίο είναι τόσο μα τόσο ταιριαστό με τα όσα μουσικά περιέχονται μέσα στο δίσκο. Η πνιγερή και στοιχειωτική ατμόσφαιρα του δίσκου σε πιάνει από το “Orchard” που ανοίγει το δίσκο και στα εννιά περίπου λεπτά που κρατάει το “Woodbine” αρχίζεις να αισθάνεσαι λίγο άβολα και να ρίχνεις κλεφτές ματιές αριστερά και δεξιά μήπως υπάρχει και κάποιος άλλος στο δωμάτιο. Μουσικά δεν παρεκκλίνει εκατοστό από το ύφος του δίσκου και καλά κάνει, doom metal είναι και όποιος αντέξει. Το “Feral Bones” που ακολουθεί ίσως θα ήταν καλύτερα να μην το είχαν συμπεριλάβει στο δίσκο, όχι ότι είναι κακό, είναι απλά βαρετό.
Η συνέχεια με το μπαλαντοειδές “Εvergreen”, δίνει μια διαφορετική νότα με τις ακουστικές κιθάρες οι οποίες σε συνδυασμό με την αιθέρια φωνή της Dorthia Cottrell μας γαληνεύουν έστω και για 6:58 που κρατάει το κομμάτι, γιατί οι διαθέσεις τους είναι άγριες για τη συνέχεια. Στο “Cassock” εκλιπαρείς για βοήθεια, ένα mid-tempo αριστούργημα που ξεκινά με ένα feedback στο οποίο όσοι δεν είναι μυημένοι θα τους λούσει κρύος ιδρώτας και πάμε στον επίλογο αυτής θανατερής ραψωδίας ονόματι “Boleksine” με τα 30:29 λεπτά της διάρκειας του πλην των δυο πρώτων λεπτών του όπου επικρατεί η απόλυτη ηρεμία, δείχνει το πραγματικό του ειδεχθές προσωπείο προς τον ακροατή!
Εν ολίγοις ο δίσκος προτείνεται μόνο για βαμμένους οπαδούς του doom metal, όσοι αρέσκεστε σε stoner/heavy rock μουσικές και δεν είστε μαθημένοι απλά προσπεράστε αλλά αν τολμήσετε ίσως να ανακαλύψετε ένα καινούργιο μουσικό τοπίο. Μόνο για τολμηρούς!
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Τo σκότος που περικλείεται στο “Soma”, το όσο δεν πάει ταιριαστό εξώφυλλο, τα “Εvergreen”, “Woodbine”, “Boleksine” και “Cassock”
The Bad: Η έλλειψη του στοιχείου του αιφνιδιασμού που υπήρχε στο ντεμπούτο τους,το “Feral Bones”
Βαθμολογία: 4 /5
[/stextbox]