Δεν ξέρω πόσοι από εσάς που θα διαβάσετε αυτό το κείμενο βρεθήκατε στο Κύτταρο την Πέμπτη που μας πέρασε. Αυτοί όμως που το κάνατε θα πρέπει να αισθάνεστε τυχεροί καθώς είσασταν μάρτυρες μιας εξωπραγματικής εμφάνισης από μία μπάντα η οποία θα μας απασχολήσει πάρα πολύ έντονα στο μέλλον. Είναι αλήθεια ότι δε πάθαμε και ασφυξία από τον κόσμο που έδωσε το παρόν αλλά στοιχηματίζω ότι το sold out είναι δεδομένο την επόμενη φορά.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοκκινογένης (περισσότερες εδώ)
Κάπως δαγκωθήκαμε όσοι φτάσαμε νωρίς έξω από το ιστορικό venue λόγω της διαφαινόμενης μικρής προσέλευσης αλλά ίσως και λόγω του γεγονότος πως επρόκειτο για βραδάκι καθημερινής, η πλειοψηφία του κόσμου άρχισε να καταφτάνει με την έναρξη του set των Last Rizla. Με τον Christian Lembach (ο frontman των Whores. ντε) να παρακολουθεί ευλαβικά για κάνα δεκάλεπτο τουλάχιστον την αρχή του set τους – και μπράβο του- οι Last Rizla με τη χαρακτηριστική φιγούρα του Σταύρου να δεσπόζει στη μέση της σκηνής, έκαναν την αρχή μιας, όπως αποδείχτηκε, εξαιρετικής συναυλιακής βραδιάς. Και όχι απλά έκαναν την αρχή αλλά έπαιξαν και σημαντικότατο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Βαριοί και ασήκωτοι και με τις εντάσεις στο τέρμα κέρδισαν από την πρώτη νότα τους παρευρισκομένους. Τα σκισμένα φωνητικά του Σταύρου, οι κλειστοφοβικές συνθέσεις, οι εθιστικοί sludge ρυθμοί στους οποίους κινούνται δεν άφησαν κανέναν ασυγκίνητο. Εξαιρετικοί αν μη τι άλλο και εξαιρετική και η επιλογή τους από τη διοργάνωση.
Οι νέοι βασιλιάδες του noise rock είναι εδώ. Παιδιά των Jesus Lizard, των Unsane αλλά και των Melvins και με το sludge να κυλάει στο αίμα τους ίσως λόγω της νότιας καταγωγής τους (Atlanta, GΑ) οι Whores. απέδειξαν στη σκηνή του Κυττάρου την Πέμπτη που μας πέρασε ότι δικαίως έχουν ακουστεί τόσο καλά λόγια για αυτούς.
Ισοπεδωτικοί to say the least. Δεν άφησαν κανέναν να πάρει ανάσα. Απίστευτος όγκος, εκκωφαντική ένταση και ένας απολαυστικός Christian Lembach (με τον Casey Maxwell στο μπάσο να σιγοντάρει). Ναι θα θέλαμε λίγο περισσότερο. Ναι θα θέλαμε να ακούσουμε την κομματάρα “I See You Are Also Wearing a Black T-Shirt”. Ναι δε θα άλλαζε τίποτα καθώς δε μπορείς να παραπονεθείς μετά από τέτοια εμφάνιση. 10 κομμάτια και 60 λεπτά ήταν υπεραρκετά. Ελάτε πίσω και γρήγορα.
Ήταν το πρώτο live της ευρωπαϊκής τους περιοδείας και παίζανε λες και ήταν το τελευταίο τους show ως μπάντα. Ασταμάτητο κοπάνημα και ένας frontman να στάζει από τον ιδρώτα και να ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στο baby pedal board του και το καλώδιο της Fender Esquire του. Το set βασίστηκε προφανώς στο εξαιρετικό “Gold” του ’16 με τρεις πινελιές συνολικά από τα δύο EP πριν από αυτό.
Από την άλλη, στα κενά ανάμεσα στα κομμάτια, σεμνοί, ταπεινοί, χαμογελαστοί και ομιλητικοί, έδειχναν πραγματικά να απολαμβάνουν αυτό που συνέβαινε και που ίσως δεν περίμενανε κιόλας από την πρώτη τους φορά στη χώρα μας.
Είδαμε μια μπάντα τη στιγμή που συμβαίνει. Τη στιγμή που είναι στο ανέβασμα της. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι από αυτά που έχεις να θυμάσαι. Και αυτό το live θα το θυμόμαστε για πολύ καιρό όσοι βρεθήκαμε εκεί. Μέχρι το επόμενο. Με νέο album. Και sold out. Είναι νομοτελειακό.