Η πρώτη Παρασκευή και 13 του 2019 άργησε να έρθει, αλλά κάθε άλλο παρά άτυχη ήταν, τουλάχιστον για όσους βρεθήκαμε στο Gagarin και ζήσαμε αυτή τη βραδιά. Ο λόγος για τους While She Sleeps και την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας, με την προσμονή να είναι ακόμα μεγαλύτερη λόγω της περσινής ακύρωσης. Μαζί τους οι Seasons A.C., μία πολύ ενθουσιώδης metalcore πεντάδα από την Αθήνα.
Ανταπόκριση: Γιώργος Γαζής / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης (περισσότερες εδώ)
Ακριβώς στην ώρα τους λοιπόν, με τον κόσμο να έχει μαζευτεί από την αρχή, οι Seasons A.C. κατέλαβαν την σκηνή με την ενέργεια τους και ξύπνησαν για τα καλά το κοινό, που ξεκίνησε από νωρίς τα mosh pits και το crowdsurfing. Πολυ καλοί παίκτες, προβαρισμένοι και εμφανέστατα καιρό μαζί, μας παρουσίασαν νέο και παλιό υλικό τους, δυστυχώς όμως με κάποια θέματα στον ήχο. Οι κιθάρες ήταν αρκετά «χαμένες» στη μίξη στο μεγαλύτερο μέρος του set τους, νομίζω όχι τόσο λόγω έντασης, όσο μιας πιο wide, βασιζόμενης σε περισσότερο bottom-end, προσέγγισης στα equalizers. Κρίμα πραγματικά, γιατί τα παιδιά έπαιζαν πολλά και πολύ όμορφα πράγματα, που χανόντουσαν σε αρκετά σημεία. Πολύ ωραία και «ζωντανή» εμφάνιση, θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ.
Η στιγμή όμως είχε φτάσει. Ο κόσμος φώναζε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του changeover/linecheck το όνομά τους και, με το που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή, μας αποζημίωσαν. Η ενέργεια αυτών των παιδιών είναι κάτι τόσο κολλητικό και τόσο εθιστικό, που μας άφησε να παραμιλάμε για μέρες. Η σύνδεση που δημιουργούν με τον κόσμο είναι κάτι μοναδικό. Αν δεν έκαναν μερικά μικρά κενά ανάμεσα από κάποια κομμάτια, πιστεύω πραγματικά ότι θα άρχιζαν λιποθυμίες και σε κοινό και στο stage. Όλοι τραγουδούσαμε μαζί τους ΟΛΗ την ώρα, σε μία συνεχόμενη ιδρωμένη μίξη mosh pit, walls of death και ασταμάτητου crowdsurfing. Ο ήχος δεν ξεκίνησε πολύ καλά, ευτυχώς φτάνοντας σε πολύ καλά επίπεδα σταδιακά, κάτι που δεν ένοιαξε πραγματικά κανέναν.
Μαγικές στιγμές ήταν σχεδόν όλες, με τις αγαπημένες του γράφοντα να είναι τα chorus του “Seven Hills”, που ο Lawrence Taylor τραγουδούσε αγκαλιά με τους μπροστινούς, το χοροπηδητό “ANTI – SOCIAL” και προφανώς το “Four Walls”, που αξίζει τουλάχιστον μία πρόταση. Ο Lawrence λοιπόν, μας έδωσε οδηγίες να ανοίξουμε τους φακούς από τα κινητά, τους αναπτήρες ή οτιδήποτε έβγαζε φως και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το intro, κάτι που τον οδήγησε να κάνει crowdsurf σε όλο το κοινό και, ανεβαίνοντας την σκάλα για τον εξώστη, να πηδήξει στο breakdown και εννοείται να προλάβει να φτάσει στη σκηνή για να τραγουδήσει, πάλι μαζί μας, το τελευταίο chorus. Αξίζει να σημειωθεί ότι πρόλαβε να πάρει το μικρόφωνο του Mat Welsh στις κιθάρες, αφού προφανώς διέλυσε το δικό του. Δεν είχε τελειώσει τίποτα εκεί όμως. Φεύγοντας από τη σκηνή, όλος ο κόσμος ούρλιαζε το όνομα τους, χτυπώντας και τα πόδια του στο πάτωμα, κάτι που τους έκανε να γυρίσουν σχεδόν τρέχοντας και να μας δώσουν το τελευταίο χτύπημα. “Silence Speaks” sing along σε τόσο δυνατές εντάσεις που χάθηκε ο ήχος της μπάντας αρκετές στιγμές και κλείσιμο με το “Hurricane”, που ήταν θαύμα που δεν έγινε πλατεία το Gagarin.
Αυτό που κάνουν οι While She Sleeps είναι κάτι που δεν είχα δει ποτέ ξανά στη ζωή μου. Το πως μας συνεπήραν από την πρώτη νότα, μέχρι τη στιγμή που κατέβηκαν για αγκαλιές και ο Aaran McKenzie πέταξε το μπάσο σε κάποιου το κεφάλι, είναι μαγικό και δεν περιγράφεται καθόλου έυκολα. Σίγουρα μία από τις μπάντες που πραγματικά αγαπάει αυτό που κάνει και μοιράζεται όλα τα συναισθήματα που βγάζει η μουσική τους απλόχερα σε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Μία φράση τους, και κομματάρα, το περιγράφει ακριβώς. “You Are We”.