Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι οι Whatever End δε μου είναι άγνωστοι, καθώς υπάρχουν από το 2007 και τους έχω δει κάμποσες φορές live πριν καταφέρουν να κυκλοφορήσουν το παρθενικό τους album μόλις φέτος. Prog doom αυτοχαρακτηρίζονται, και χωρίς να θέλω να αγνοήσω το πρώτο, θα ήθελα να σταθώ στο δεύτερο. Έχω ξαναγράψει ότι είναι δύσκολο να βρεις στις μέρες μας – και ίσως και γενικά – καλό doom που να μην είναι και κάτι άλλο, δηλαδή γκοθοατμοσφαιρικό, ή stoner, ή 70s, ή death ή δε ξέρω τι. Τους θυμάστε τους Candlemass σύντροφοι;
Ε, πάρτε το, όλο δικό σας! Εδώ είναι, ζωντανό και σπαρταράει. Όσο σπαρταράει το doom τέλος πάντων. Αρκετά δηλαδή, γιατί το συγκεκριμένο doom των Whatever End αν και διατηρεί τον μεγαλοπρεπή βηματισμό του, δε σέρνεται σε καμιά περίπτωση σε επιτηδευμένα αργές ταχύτητες. Εδώ έχουμε πέραν της εισαγωγής πέντε κατά μέσο όρο οκτάλεπτα κομμάτια – και μια απολαυστική ακουστική εκδοχή ενός από αυτά για επιδόρπιο – τα οποία είναι πέρα για πέρα απολαυστικά, ατμοσφαιρικά με την ουσιώδη έννοια του όρου, ενδιαφέροντα αλλά όχι επιτηδευμένα και απολαυστικά. Και ναι, το ξέρω ότι χρησιμοποίησα την ίδια λέξη τρεις φορές σε μία πρόταση, αλλά είναι πραγματικά απόλαυση να ακούς μια δική μας μπάντα – ω ναι! – να αποδίδει τόσο πειστικά ένα ας μην γελιόμαστε, δύστροπο είδος. Και το ότι είναι παιχταράδες όλοι τους δεν το κάνει καθόλου πιο εύκολο, ίσα-ίσα. Θέλει σοβαρότητα και αυτογνωσία για να βάλεις την κατάρτισή σου στην υπηρεσία του έργου σου και όχι το αντίστροφο.
Το μοναδικό cheat τους είναι η φωνή. Το έχω πει και σε live ανταποκρίσεις και δε μπορώ να μην το πω και τώρα. Όταν έχεις έναν τέτοιο τραγουδιστή στις τάξεις σου, όλα γίνονται λίγο πιο εύκολα. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ ακόμα και μέτριες συνθέσεις να ακούγονται μέτριες με αυτή τη πεντακάθαρη, σχεδόν οπερατική φωνή. Οπότε εδώ που όλοι κινούνται σε υψηλά επίπεδα, που η παραγωγή είναι άψογη, που οι κιθάρες σου κεντάνε το ένα riff μετά το άλλο, που το rhythm section είναι ογκόλιθος… Καταλαβαίνετε που πάει το πράγμα, έτσι;
Κάπου εδώ θα το βουλώσω, γιατί ξέρω ότι όταν γράφω για μπάντες που ενώ έχω παρακολουθήσει live, με βγάζουν ασπροπρόσωπο και στο στούντιο, παρασύρομαι και ακούγομαι σαν groupie. Ξεχάστε λοιπόν όλα τα προηγούμενα. Αν θέλετε να ακούσετε έναν απολαυστικό – ναι ρε! – δίσκο ατόφιου doom metal, τσιμπήστε το “A Birth of Loss”. Θα το απολαύσετε.