Το ανεξάρτητο μουσικό φεστιβάλ της Δυτικής Ελλάδας, το Westside Festival επέστρεψε (επιτέλους) στην Πάτρα το τριήμερο 1-3 Απριλίου παρέα με τον ερχομό της άνοιξης και μας χάρισε στιγμές που θα μείνουν στην καρδιά και το μυαλό για αρκετό καιρό.
Ανταπόκριση/φωτογραφίες: Λευκοθέα Μακρή
Εν συντομία, για όσους μπορεί να μην γνωρίζουν τι εστί Westside, πρόκειται για το πιο εναλλακτικό μουσικό φεστιβάλ που λαμβάνει μέρος στο ιστορικό κέντρο της πόλης της Πάτρας, παρουσιάζοντας τα πιο σημαντικά ονόματα της εγχώριας alternative σκηνής της χώρας. Rock, pop, indie, electronic, punk ακούγονται ταυτόχρονα από διαφορετικά σημεία της πόλης, πάντα με ελεύθερη είσοδο! 5 σκηνές με 14 καλλιτέχνες σε 3 μέρες ήταν το deal της φετινής 5ης εκδοχής του φεστιβάλ και η ανυπομονησία όλων -διοργανωτών, μουσικών, κοινού- χτυπούσε κόκκινο. Ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο μετα-κόβιντ Westside, όπως το είχαμε γνωρίσει και αγαπήσει δηλαδή, και θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω ψύχραιμα τις εντυπώσεις μου για να πάρετε μια γεύση. Όχι ότι δεν έχετε ήδη δει βιντεάκια στα social και έχετε πει: «Πω πω φίλε, τι γίνεται εκεί;!»
Λοιπόν, Παρασκευή βράδυ ξεκινούσε επισήμως η γιορτή και εμείς βρεθήκαμε από νωρίς στα σκαλάκια της Γεροκωστοπούλου στο Frida για να ακούσουμε Green was Greener, Mazoha και Bazooka. Την ίδια στιγμή λίγο πιο κάτω, στον Συνδετήρα το line up είχε Danai Nielsen και Strawberry Pills, που δυστυχώς δεν μπορέσαμε να δούμε, καθώς βλέπετε δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη ο τρόπος να βρισκόμαστε την ίδια στιγμή σε δύο σημεία, αλλά μάθαμε πως ήταν μοναδικά και εκεί. Στα δικά μας, πρώτοι ανεβαίνουν στην σκηνή οι Green Was Greener, οι οποίοι μας παρουσίασαν για πρώτη φορά κομμάτια από το ντεμπούτο τους Introspective. Τέλεια έναρξη που μας έβαλε σε moοd με ροκ, indie και ψυχεδελικό ήχο, μουσική χωρίς ταμπέλες δηλαδή. Η καλύτερη μουσική. Προσωπικό αγαπημένο το ”’cause Everytime You Go I Know” το οποίο και ακούσαμε ευτυχώς. Κέρδισαν προφανώς το χειροκρότημα του κόσμου που είχε μαζευτεί σε όλο το μαγαζί και έδωσαν σκυτάλη στον Mazoha.
Τζίμης Πολιούδης, ένας και μοναδικός, έχουμε ξαναπεί πως έχει πλέον δημιουργήσει την δική του φάση και σχέση με τον κόσμο και αυτό που συνέβη ήταν αυτό ακριβώς που περιμέναμε. Χέρια στον αέρα, πολύ χορός και τραγούδι σε αγαπημένα κομμάτια όπως το ”Αυτοάμυνα”, ”Είναι Ωραία”, ”ΠΡΤΘΛΤΣ”, αλλά και το ”Φρίκες” από το τελευταίο Βεντάλιες και Σιδερογροθιές EP. Ο ήχος για εμάς ειδικά που βρισκόμασταν μπροστά ήταν λίγο μπουκωμένος, και δεν ακούγαμε καθαρά την φωνή του, αλλά πέρα από αυτό Mazoha for the win!
Και ήρθε η ώρα που βγήκε το θωρηκτό να τα ισοπεδώσει όλαα!! Bazooka κυρίες και κύριοι. Τι να πρωτογράψουμε και τι να αποτυπώσουμε σε λέξεις. Αδύνατο. Τα παιδιά ήταν αλλού, απλά, λιτά και απέριττα. Ήταν η δεύτερη φορά που τους έβλεπα live (η πρώτη ήταν και πάλι στο Westside) και αυτό που έζησα ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που περίμενα. Ας πούμε απλά ότι με τις πρώτες νότες του ”Οι Βλάκες Κάνουνε Παρέλαση” ως και το «Κούραση» από τον Ξάνθο στο ”Επανάληψη”, με το οποίο έκλεισαν μετά από δύο ώρες σχεδόν, δεν πήραμε ανάσα ούτε εμείς ούτε οι Bazooka. Άρτιος ήχος, φοβερή ενέργεια, το έχουν για τα καλά πλέον και αυτό είναι φανερό σε όλους. Από τη βραδιά δεν έλειψαν φυσικά και τα crowd surfing με το που ακούγονται οι κιθάρες στο ”Έλα” και τα mosh pits που απογείωσαν το live. Το set έληξε μόνο αφότου η μπάντα ήταν σε οριακή κατάσταση, κατάρρευσης δηλαδή, καθώς δεν σταματούσαν οι παραγγελιές και η ώρα είχε πάει 2 τα μεσάνυχτα. Η πρώτη μέρα έκλεισε επικά. Και να θυμίσω κάπου εδώ ότι Bazooka & Gay Anniversary ανοίγουν Viagra Boys τον Ιούλιο. Με τις υγείες μας.
Σάββατο νωρίς το μεσημεράκι, έπρεπε να ανασυγκροτηθούμε από το «ξύλο» της προηγούμενης βραδιάς και να κατηφορίσουμε στα αγαπημένα δισκάδικα της πόλης, Mono Record Store και Joe Records για τα sets των Johnny Labelle και Jef Maarawi αντίστοιχα. Μια ιδιαίτερη και σχεδόν κατανυκτική ατμόσφαιρα κυριαρχούσε κατά την διάρκεια ερμηνείας του πειραματικού ποπ καλλιτέχνη Johnny Labelle. Ιδιαίτερο live, τρομερή φωνή που θα ήθελα να ξανακούσω κάποια στιγμή ίσως σε διαφορετικό χώρο και ώρα.
Ο Jef Maarawi μας περίμενε με την κιθάρα του να τον συναντήσουμε στο Joe Records. Αυθόρμητος, με χιούμορ και όρεξη να μιλήσει με τον κόσμο και να μοιραστεί διάφορα fun facts, μας παρουσίασε τις δεινές του μουσικές και φωνητικές ικανότητες μέσα από τραγούδια τόσο από τα δύο τελευταία του album, αλλά και με ένα κομμάτι στα βραζιλιάνικα. Highlights η ερμηνεία στο ”Consume me” και η διασκευή στο ”The Sun is Shining Down” από JJ Grey & Mofro, στην οποία μας ζήτησε να συμμετέχουμε τραγουδώντας το ρεφρέν – καλά πήγε αυτό!
Πέφτει η νύχτα στην Πάτρα και ξανακατεβαίνουμε Frida διότι το πρόγραμμα είχε Λάμδα, Παιδί Τραύμα και Pan Pan. Στον Συνδετήρα η βραδιά είχε ήδη ξεκινήσει με Grey Skies, Dzingovic και Ta Toy Boy. Τους οποίους και δεν είδαμε καθόλου…. Καταλάβαμε πως θα εξελιχθεί και αυτή η μέρα, καθώς ο κόσμος είχε κάνει ουρά στα σκαλιά πάλι περιμένοντας να μπει στο μαγαζί, πολύ πριν ανοίξουν οι πόρτες.
«Πνιγερή και απρόσμενη ησυχία, σίγασε του Απρίλη τη βοή», και οι Λάμδα έχουν πάρει την θέση τους στην σκηνή. Φοβερό live από μία μπάντα που συνδυάζει εξαιρετικά τις παραδοσιακές καταβολές με μια εναλλακτική post-rock αισθητική. Ο ήχος εξαιρετικός, με συναίσθημα. Μαγευτική ατμόσφαιρα με τα ”Κρύα Χέρια” για το κλείσιμο του set τους. Το κοινό ίσως θα μπορούσε να είναι σε στιγμές πιο ήσυχο διότι είχε σε υπερβολικό σημείο βαβούρα και έχανε η εσωτερικότητα της ερμηνείας των παιδιών. Αν και ευτυχώς να λέμε, εκτίμησε τη μουσική που άκουγε και χειροκρότησε με ζέση το συγκρότημα.
Ακολούθησε το Παιδί Τραύμα, που επιτέλους θα το απολαμβάναμε για πρώτη φορά ζωντανά. Πρέπει να το δείτε και εσείς live, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Γίναμε όλοι Παιδί Τραύμα εκείνο το βράδυ και καταστρώσαμε ένα σχέδιο για να καταστρέψουμε τον κόσμο. ”Νεραντζιά”, ”Μπολ”, ”Ασθενοφόρα”, τραγουδήσαμε και χορέψαμε παρέα, με δικό μου αναπάντεχα νέο αγαπημένο κομμάτι, που ζωντανά μου πήρε το μυαλό η κιθάρα, το ”Στη Βεράντα”. Υπέροχη ενέργεια. Αξιολάτρευτος χορός θα πω εγώ.
Το κλείσιμο του Σαββάτου έγινε με το after live party του Pan Pan και των μουσικών που τον συνόδευσαν, Καλλιόπη και Λυγερή Μητροπούλου και Γιώργος Λιγουριώτης. Πρώτο live μετά από χρόνια για τον ίδιο και επομένως πρώτη φορά που θα ακουγόταν ζωντανά το απόλυτο χιτ του καλοκαιριού που πέρασε, ”Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα”. Γράφτηκε ιστορία εκείνο το βράδυ. Η ανταπόκριση του κοινού από κάτω ήταν ανεπανάληπτη. Ακούστηκαν κομμάτια και από το Φαντασμαγορία 1 και 2, όπως το ”Μείνε σε θέλω/Μήνες σε θέλω”, ”Πλαστελίνη”, ”Τα παιδιά θέλουν χορό”, ”Ταξιδεύω στα αστέρια”, καθώς και το ”Concrete Pillow”. Ο κόσμος δεν σταμάτησε λεπτό να τραγουδά και να χορεύει. Στην κυριολεξία όμως. Η ενέργεια που αναπτύχθηκε ήταν κάτι που θα θυμούνται σίγουρα οι ίδιοι, αλλά και όλοι εμείς που παρευρεθήκαμε εκεί. Μας έδωσαν χορό να χορτάσει η ψυχή μας. Συμπερασματικά, κανένας μουσικός δεν κατέβηκε από την σκηνή χωρίς να ξαναπαίξει κομμάτια που του ζήτησε το κοινό. Τόσο φανταστικά περνούσαμε, ναι. Οριακά βέβαια κοντέψαμε και τις δύο μέρες να αλλάξουμε δέρμα από την ασφυκτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε…
Την επόμενη ημέρα το φεστιβάλ έριξε αυλαία στο Χασομέρι με τον VASSILIKOS The Grand Duet, τον οποίο δυστυχώς δεν κατόρθωσα να παρακολουθήσω, όμως απ’ ότι μάθαμε αποτέλεσε το καλύτερο κλείσιμο του τριημέρου, τραγουδώντας ως και ABBA.
Το Westside ευχόμαστε να αργήσει ακόμη να κλείσει τον κύκλο του. Είναι μια εμπειρία που αν δεν την ζήσει κάποιος από κοντά δεν μπορεί να αντιληφθεί ακριβώς τι συμβαίνει στην Πάτρα αυτό το τριήμερο. Η πόλη διψούσε για μουσική. Έξω από τα venues παρέες τραγουδούσαν και χόρευαν και μετά το πέρας του live. Το Westside είναι γιορτή και η επιτυχία του κάθε φορά οφείλεται ξεκάθαρα στην αγάπη που έχουν για την μουσική οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από όλο αυτό και το διοργανώνουν. Ήταν υπέροχα και τους ευχαριστούμε πολύ…
