Μετά από μια χούφτα συνθετικά άνισες (σχεδόν ανισόρροπες) δουλειές, οι Weezer επιστρέφουν στην δισκογραφία, με ένα album που επιτέλους έχει κάτι να μας πει. Άν και η φήμη τους εξακολουθεί να πατάει ξεδιάντροπα στην τεράστια επιτυχία που σημείωσε στα τέλη των 90’s, ο Rivers Cuomo και η παρέα του τον τελευταίο καιρό δείχνει να είναι σε μεγάλα κέφια. Εν αναμονή του “Van Weezer” που μάλλον σκόνταψε στην παραγωγή, το ολόφρεσκο Ok Human ήρθε να συμπληρώσει το gap της δισκογραφίας τους, που μάλλον είχε αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα.
Το δέκατο τέταρτο album της καριέρας τους, σε αντίθεση με το φιάσκο του “Pacific Daydream” (2017) και το σχεδόν αδιάφορο “Black Album” (2019) τους, έχει τη δυνατότητα να σταθεί ανάμεσα στα πιο συμπαθητικά τους album. Ok, την πλάκα σου δεν θα την πάθεις, μα -συγκριτικά πάντα- έχει μια χούφτα από συμπαθητικά κομμάτια που θα την κάνουν τη δουλειά. Εξάλλου, οι Weezer δεν είναι και για πολλά πολλά. Η μουσική τους είναι συμπαθητική για να παίζει στο background, αλλά ως εκεί. Αυτή τη φορά, οι Weezer πειραματίζονται με μια 38μελή ορχήστρα εγχόρδων (μην περιμένεις ιδιαίτερο κιθαριστικό distortion δηλαδή) πατώντας πάνω στην αισθητική του Pet Sounds των Beach Boys. Με το “All My Favorite Songs” ως την καλύτερη στιγμή του, το Ok Human είναι ίσως από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες δουλειές της μπάντας. Δισκάκι που ακούγεται ευχάριστα με λίγα λόγια, χωρίς όμως να σε βάζει ιδιαίτερα σε mood για να διεκδικήσει χώρο στις αγαπημένες σου κυκλοφορίες της χρονιάς.
Η μουσική των Weezer, αν και απευθύνεται κυρίως στους fans της μπάντας (που είναι και πολλοί) εξακολουθεί να είναι μια εύκολη και ευχάριστη λύση, όταν δεν ξέρεις τι να διαλέξεις ν’ ακούσεις. Δυστυχώς, πέρα από τα πρώτα τους album, η δισκογραφία τους πλέον, έχει μεν τις σταθερές που τους κάνουν να εξακολουθούν να πουλάνε, μα στην πραγματικότητα δεν έχουν κάτι νέο να μας πουν πέρα από κάποια συμπαθητικά singles. Απ’ την άλλη, για 25 χρόνια μπάντα, μια χαρά κρατιούνται στη μουσική επικαιρότητα και μια χαρά sold out συναυλίες κάνουν.