Τρία χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, οι Πολωνοί Weedpecker είναι και πάλι εδώ με το νέο τους album το οποίο τιτλοφορείται “III” και φυσικά δε θα έχανα την ευκαιρία να του ρίξω μερικές γυροβολιές.
Πρόκειται για ένα διαφορετικό δίσκο σε σχέση με ό,τι έχει κυκλοφορήσει η μπάντα έως τώρα και αυτό, γιατί το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής έχει δοθεί στον παράγοντα ψυχεδέλεια έχοντας πολλές διακυμάνσεις. Ο δίσκος περιλαμβάνει πέντε κομμάτια, τα οποία κυμαίνονται, όπως είπαμε και πριν, μεταξύ ψυχεδέλειας αλλά και heavy riffing. Η μελωδία είναι κάτι το οποίο υπάρχει σε όλη τη διάρκεια του album και σε κάποια σημεία ίσως να φλερτάρει λίγο και με την post αισθητική. Διπλά νωχελικά φωνητικά αλά 70’s σε κάνουν να αιωρείσαι στο δωμάτιο σου νοιώθοντας πιο ανάλαφρος από ποτέ και στο σημείο που πρέπει, σκάνε οι γκρούβες για να σε επαναφέρουν. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η ακρόαση του “Embrace”. Το heavy riffing δε σταματάει ποτέ γεμίζοντας συνεχώς το όλο σύνολο και θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι το οποίο θα εκτιμήσεις ιδιαίτερα. Οι Pink Floyd σου κλείνουν το μάτι χαμογελώντας, οι Mastodon απολαμβάνουν τα riffs και οι Tame Impala νοιώθουν ότι βάλανε το προσωπικό τους λιθαράκι. Αυτά για όποιον θα ρώταγε το πώς ακούγεται η συγκεκριμένη δουλειά.
Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι κάποιες μπάντες τολμάνε τις αλλαγές στον ήχο τους, άλλες φορές επιτυχημένα και άλλες πάλι όχι. Οι Weedpecker ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Ο δίσκος κυκλοφόρησε μέσα στον Γενάρη και σύντομα πιστεύω να βρίσκεται και στη δισκοθήκη μου. Γιατί όχι και στη δική σου!