Την τελευταία φορά που το τρίο από την Βόρεια Καρολίνα μας είχε επισκεφτεί, είχε καταφέρει να καταστρέψει -εκτός από έναν ενισχυτή μπάσου- αρκετές συχνότητες από το ακουστικό φάσμα των λιγοστών άτυχων/τυχερών θεατών του. Οι Weedeater, με την κυκλοφορία του νέου τους LP ‘’Goliathan’’, συμπεριέλαβαν και τη χώρα μας στον χάρτη της ευρωπαικής περιοδείας τους, και κατάφεραν λίγο-πολύ να αποτελειώσουν και πάλι το κοινό τους.
Παρά την αφόρητη ζέστη της βραδιάς και την φορτωμένη συναυλιακή ατζέντα του Ιουνίου, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν καθ’ όλα ικανοποιητική, αφού το υπόγειο της Σολωμού γέμισε όσο χρειάζεται για να απολαύσεις ένα show χωρίς να ανησυχείς για την ασφυκτική ατμόσφαιρα που συνηθίζεται σε συναυλίες εν καιρώ καύσωνα. Μίνι καύσωνα έστω.
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Χατζηαγγέλου (περισσότερες εδώ)
Οι Sadhus, αναλαμβάνοντας την θέση του support group, έβγαλαν το άχτι τους, μιας και δεν είχαν καταφέρει να κάνουν το ίδιο στο αντίστοιχο show του 2011 όπου τους είχε ανατεθεί η ίδια δουλειά. Για ακόμη μια φορά η εμφάνιση τους, είχε το ίδιο πάθος και ένταση που έχει αυτή η μπάντα σχεδόν όλες τις φορές που τη συναντάμε. Χωρίς να αφήνουν τίποτα στην τύχη και με τη βοήθεια του δικού τους εξοπλισμού, το intelligent psycho sludge τους -όπως το αποκαλούν οι ίδιοι- ξεσήκωσε για τα καλά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που βρίσκονταν ως εκείνη την ώρα στο μαγαζί. Πραγματικά, η σκληρή δουλειά των Sadhus εντός studio, βρίσκει και με το παραπάνω το δρόμο της και επί σκηνής. Χωρίς να έχουν πλέον να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, αυτή η μπάντα είναι μια από τα καλύτερα live acts της πόλης.
Η δικαιολογημένη καθυστέρηση λόγω του στησίματος του drum kit στο κέντρο του μπροστινού μέρους της σκηνής, έκανε την ανυπομονησία των αθηναίων να χτυπήσει κόκκινο. Μετά από λίγες βόλτες προς το μπαρ για ανεφοδιασμό, τα πάντα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσουν. Η cult πλέον φιγούρα του υπερκινητικού Dixie Collins με hobo αμφίεση -σκισμένη μπλούζα/μούσια/ιδρωτίλα από τα παρασκήνια- , ο super cool με Thin Lizzy μπλουζάκι Dave Sheperd, και ο νεοαφιχθείς στις τάξεις των Weedeater αεικίνητος Travis Owen κατέλαβαν τη σκηνή και από τα πρώτα ακόρντα καταλάβαινες από τα βλέμματα των θεατών ότι αυτό που θα επακολουθούσε θα ήταν κάτι τουλάχιστον εντυπωσιακό.
Η σκηνική παρουσία του headliner group εν ολίγοις, περιελάμβανε δεξιοτεχνικές κλωτσιές στο hi-hat και ασταμάτητες φιγούρες με τις μπαγκέτες από τον drummer, αναμμένα τσιγάρα να κάνουν βόλτες ή να στέκονται το ίδιο αναμμένα κάθετα στο αυτί (ναι, μέσα στο αυτί δηλαδή) , 400 watt μπάσου, bourbon και ατελείωτες ‘’crazy eyes’’ αλλήθωρες ματιές από τον Dixie. Πάνω όμως που είχαμε καταφέρει έστω και για λίγο να συντονιστούμε με την ένταση του ήχου του πρώτου εικοσαλέπτου, οι Weedeater έκαναν αυτό που κάνουν πάντα, τουλάχιστον στα μέρη μας. Η κεφαλή του ενισχυτή της κιθάρας δήλωσε παραίτηση και τέθηκε εκτός μάχης. ‘’Every Fucking Night’’ δήλωσε με απόγνωση ο Dixie και η αναγκαστική διακοπή έβγαλε εκτός μάχης το κοινό που είχε αρχίσει να τα δίνει όλα. Παρά τον πονοκέφαλο που προκάλεσε στον τεχνικό του Αν η λύση του προβλήματος βρέθηκε και σε σχετικά λίγο χρόνο η ένταση επανήλθε παρέα με τα stage divings και τα crowd surfings που μέχρι εκείνη τη στιγμή απουσίαζαν.
Λίγο αργότερα ήρθε και η σειρά της βάσης του hi-hat να παραδώσει πνεύμα, αλλά αυτό ήταν λεπτομέρεια.Το setlist τους, περιελάμβανε κομμάτια όπως τα Mancoon, God Luck and Good Speed, Hammerhandle, Gimme Back My Bullets,Jason…The Dragon, Monkey Junction, αφήνοντας μας με την προτροπή να ‘’Let’s get Fucked Up!’’…Και αυτό ήταν μάλλον που ήρθαν να κάνουν. Βασάνισαν με κάθε δυνατό τρόπο τα αυτιά μας, κατέστρεψαν ότι μπορούσαν και σίγουρα ήπιαν πολύ. Ένα live στα όρια του cult, για ακόμη μια φορά.