Έχω πει ουκ ολίγες φορές ότι οι Dissection ήταν και είναι μεγάλη σχολή. Τόσο βαρεμένος να μην ήταν ο Nodtveidt και θα τους απολαμβάναμε ακόμα. Οι Watain μπορούν και να χαρακτηριστούν και ως οι συνεχιστές των προαναφερθέντων (τουλάχιστον όσο αναφορά τον ήχο των 2 πρώτων δίσκων). Και να όμως που παρότι το είδος τους είναι το black metal τολμούν και πάνε τον ήχο τους ένα ή και περισσότερα ίσως βήματα παραπέρα.
Χαίρομαι που η μπάντα δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του “Lawless Darkness” και θέλησε να εξελίξει τον ήχο της παραπέρα. Όπως σίγουρα χαίρομαι που κατάφεραν και προσαρμόσανε τα νέα στοιχεία τους τόσο ωραία μέσα στη μουσική τους. Το “They Rode On” είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Με καθαρά αλλά αλλόκοτα ταυτόχρονα φωνητικά, με ένα πολύ αργό tempo και με απίστευτη δουλειά στα κιθαριστικά μέρη και δη στα solo.
Σίγουρα δεν μιλάμε για άλλη μπάντα έτσι; Υπάρχουν ακόμα τα ξερά και “παγωμένα” blastbeats, οι άναρθρες κραυγές του Erik Danielsson οι απόκοσμες, οι ανατριχιαστικές κιθάρες και το πνεύμα των Dissection να αιωρείται συνεχώς από πάνω τους. Συγχωρήστε με που το αναφέρω πάλι αλλά έτσι είναι και δεν το θεωρώ καθόλου κακό. Δεν τους αντιγράφουν, δεν τους μιμούνται αλλά είναι σαν να τους έχουν σαν δάσκαλο και καθοδηγητή. Και εφόσον οι Dissection δεν υπάρχουν τότε δεν τίθεται καν τέτοιο θέμα.
Πραγματικά έχω λιώσει να ακούω τον δίσκο για να μου μείνουν αποτυπωμένα στο μυαλό μου τα τραγούδια του. Τραγούδια όπως το “They Rode On” που έχω προαναφέρει, το ομώνυμο του δίσκου “The Wild Hunt” που ζέχνει από μακριά Bathory και τα “The Child Must Die” και “Holocaust Dawn” που είναι πραγματικά έπη. Συνθέσεις και ιδέες που κάνουν αυτού του είδους τη μουσική πιο ενδιαφέρουσα και όμορφη.
Ο δίσκος είναι αρκετά ποικιλόμορφος για τα δεδομένα του είδους και ίσως ξενίσει στα αφτιά των πιο παραδοσιακών black μεταλλάδων αλλά sorry που θα το πω απλά και λίγο χτυπητά στην μουσική που ακούμε περιμένουμε από τις μπάντες να κάνουν αυτό που γουστάρουν χωρίς εξωτερικές παρεμβολές και επιρροές έτσι; Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό συμβαίνει όπως εδώ και κάποιες άλλες μάλλον όχι. Το ζουμί της υπόθεσης εδώ είναι ένα όμως. Οι Watain έκαναν ένα μεγάλο τόλμημα με την μουσική τους και τα κατάφεραν και με το παραπάνω.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Τα καινούργια στοιχεία που έχει ενσωματώσει η μπάντα μόνο καλό έχουν κάνει.
The Bad: Η παραγωγή είναι λίγο θαμμένη αν και ίσως έγινε επίτηδες κάτι τέτοιο.
Βαθμολογία: 4,5 /5
[/stextbox]