(Υποβλητική μουσική, υποβλητικές φλόγες, άρωμα θυμιάματος και καμένου ξύλου συνδυασμένο με ένα περίεργο φώς κατευθείαν από τους μουχλιασμένους πέτρινους τοίχους.)
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Οι Aenaon ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Αν και 5μελής μπάντα, αποδίδουν σαν ένας οργανισμός και το black metal τους είναι εμπνευσμένο και εύστοχο. Ενδιαφέροντα τραγούδια, γενναιόδωρα στις χαμηλές συχνότητες, κάνουν την ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα να δονείται. Τα backing vocals του μπασίστα προσδίδουν στον πλούσιο ήχο τους κάτι το μεγαλειώδες. Με δύο εκπληκτικούς κιθαρίστες και πραγματικά χωρίς τίποτα το περιττό, οι Θεσσαλοί μας δείχνουν πώς η ακρότητα και η επιθετικότητα στο black metal δεν είναι ανάγκη να πατάει πάντα πάνω σε απλές και επαναλαμβανόμενες φόρμες.
Κάπως έτσι αντίθετα ήταν η περίπτωση των Σουηδών Degial. Αναμφίβολα καλοί παίχτες, ακραίοι και τίμιοι, οι σταθερά υψηλές ταχύτητες όμως και η παντελής έλλειψη οποιουδήποτε χρωματισμού κάπου τους έκαναν να ακούγονται επίπεδοι και μονότονοι. Βέβαια αναγνωρίζω ότι μεγάλο κομμάτι του black – και ομολογουμένως μικρότερο κομμάτι του death, αρκετά στοιχεία του οποίου υπήρχαν στον ήχο τους – στηρίζεται ακριβώς πάνω σε αυτή την εμμονοληπτικότητα, και στο κάτω – κάτω την δουλειά τους μια χαρά την κάνανε. Ούτως ή άλλως η ώρα είχε έρθει…
Οι Watain είχαν περάσει το μήνυμά τους πολύ πριν βγουν στην σκηνή. Δύο stands με κρανία ζώων πάνω σε ανάποδους σταυρούς, ένας μικρός βωμός μπροστά στα τύμπανα και δύο μεγάλες τρίαινες οριοθέτησαν το ιερό στο οποίο έλαβε χώρα η ιεροτελεστία που για λόγους αμοιβαίας κατανόησης θα αποκαλούμε στο εξής “συναυλία”. Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για την μουσική τους σαν να είναι απλά μουσική, καθώς αυτό που ακούγαμε φαινόταν να μην είναι τίποτα άλλο από την φυσική συνοδεία των όσων διαδραματίζονταν στην σκηνή. Τους Watain εξάλλου τους ξέρετε.
Black metal στην σχολή των Dissection, που δε φοβάται τους ρυθμούς και τις μελωδίες, παιγμένο με μία σχεδόν σοκαριστική αμεσότητα από τέσσερις μουσικούς που κάνουν κάτι πολύ παραπάνω από μουσική. Από την στιγμή που η μπάντα εμφανίστηκε με τη συνοδεία ενός πυρσού, οι τρίαινες πήραν φωτιά, τα κεριά στον βωμό σιγά-σιγά άναψαν, το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο σαν σε κάποια απόκοσμη τελετουργία, τα φωνητικά ηχούσαν σχεδόν σαν ψαλμωδίες ώρες-ώρες, και το θυμίαμα έκανε την όλη εμπειρία κάτι πολύ διαφορετικό από απλή “συναυλία”. Δύο ώρες μετά…
(Υποβλητική μουσική η οποία σιγά-χαμηλώνει, ακριβώς όπως το φώς από τους τοίχους. Μία μορφή γονατίζει και σβήνει τα κεριά, ενώ το μόνο που μένει στον χώρο είναι η έντονη μυρωδιά του θυμιάματος και του καμένου ξύλου.)