Η αλήθεια είναι πως οι Wage War είχαν «ψαρώσει» πολλούς με τον δυναμίτη που κυκλοφόρησαν πριν έξι χρόνια. Το “Blueprints” ήταν ένα αρκετά ελπιδοφόρο μήνυμα για την core σκηνή και ένα καλό πρώτο δείγμα από την μπάντα. Δυστυχώς, όμως, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη του ντεμπούτου τους, με το ένα αδιάφορο album να διαδέχεται το άλλο. Αυτό το αρνητικό σερί έρχεται να ενισχύσει τώρα ο τέταρτος κατά σειρά δίσκος τους, με όνομα Manic.
Έχουμε να κάνουμε με ό,τι πιο χλιαρό έχει κυκλοφορήσει το συγκρότημα στην μέχρι τώρα πορεία του. Το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται σαν μια αποτυχημένη προσπάθεια να κάνουν αυτό που πέτυχαν π.χ. οι While She Sleeps στα δύο τελευταία τους (“High Horse”) ή οι Architects στο “For Those That Wish To Exist” (“Relapse”) ή οι Bring Me the Horizon ακόμα πιο παλιά. Πολλά περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία συγκριτικά με τις προηγούμενες δουλειές τους, γλυκανάλατα pop refrains σε σημείο εκνευριστικό και γενικά τραγούδια προβλέψιμα που ξεχνιούνται πολύ εύκολα. Ακόμα και ορισμένα βαρβάτα breakdowns που υπάρχουν σκορπισμένα εδώ και εκεί και η καλογυαλισμένη παραγωγή δεν είναι αρκετά για να σώσουν την παρτίδα.
Το Manic μέσα σε μισή ώρα προλαβαίνει να προκαλέσει χασμουρητό σε αρκετές φάσεις. Με διαφορά, όμως, οι δύο χειρότερες στιγμές που θα ακούσεις εδώ είναι η pop μπαλάντα αλά Nickelback, “Never Said Goodbye” και το ομότιτλο κομμάτι που είναι ο ορισμός του cringe. Οι μόνες συνθέσεις που ξεχωρίζουν κάπως είναι τα “Circle The Drain” και “Death Roll”. Το πρώτο θα μπορούσε να το είχαν γράψει οι Architects για τον τελευταίο τους δίσκο και το δεύτερο κομμάτι λόγω της in your face εισαγωγής που θυμίζει πολύ τα pinch harmonics του “Behold the Crown” των After The Burial.
Με λίγα λόγια, λοιπόν, το Manic δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον ακροατή, πέρα από 2-3 καλές στιγμές. Αν γουστάρετε να ακούσετε metalcore τέτοιας φάσης, υπάρχουν χίλιες δυο άλλες μπάντες που το κάνουν καλύτερα και φέτος κυκλοφόρησαν albums που αξίζει να ασχοληθείς πραγματικά.