Ακόμη ένα λαμπρότατο παράδειγμα των εν βορά rock αδελφών μας. Όχι πως χρειαζόταν μια τέτοιου είδους αναφορά διότι άπαντες, κυρίως δε οι πιστοί αυτής της σκηνής γνωρίζουν το ποιόν του εξαγράμματου αρκτικόλεξου, μυστικής ερμηνείας, όπως οι ίδιοι οι εμπνευστές του δήλωσαν στον συντάσσοντα σε πρόσφατή τους συνέντευξη για το Rockin’Athens.
God’s Best Sinners λοιπόν ή αν θέλετε φίλοι και φίλες, “Οι καλοί κολασμένοι πάνε στον παράδεισο”. Το τρίτο κατά σειρά μουσούργημα των Θεσσαλονικιών κερδίζει την αγάπη και την εκτίμησή μας απ’ το πρώτο roll, καθ’ όλη την διάρκεια, ξεσηκώνοντάς μας ολοένα και περισσότερο σε κάθε τίτλο με μερικά διαφημιστικά διαλλείματα (“Something To Do With You” και “The Last Time”). Δείγμα γραφής του συνθετικού συνόλου τα “Sign Of Life”, “Never Get Me Alive”, “Joanna” και… Απλά αν δε το έχετε ακούσει ακόμη σεβαστείτε τον εαυτό σας και κάντε το!
Αρτιότατη παραγωγή, ευκρινής ηχητική απόδοση, ζυγισμένη κι ακριβής τεχνικοερμηνευτική προσέγγιση, έξυπνες μελωδίες (με λίγο pop-like στοιχείο κάποιες φορές αξιοποιημένο βέβαια λυσιτελώς), “get your ass beaten” rhythm section, χυμώδεις κιθάρες και λίγο άρωμα αστικού νυχτερινού “βοριά” (ναι, η αναφορά για τα πλήκτρα) όπως και η πολυετής εμπειρία των στελεχών, καθιστούν αυτό το ακρόαμα χορταστικό μέχρι τελευταίας νότας.
Ίσως εκτενέστερη περιγραφή να αποτελέσει προσωπολατρία οπότε η εξέταση αυτή λαμβάνει τέλος εδώ. Κλείνοντας όπως άρχισε, η αλήθεια είναι πως οι του ευρύτερου hard rock πλαισίου ζηλωτές θα το λατρέψουν ενώ οι περιφρονητές ή οι όποιοι “πολέμιοι” σίγουρα θα το αναγνωρίσουν μ’ εκτίμηση.