Μετά την παύση που ανακοίνωσαν το 2023, και αφού o Michael Poulsen έβγαλε το άχτι του με το death metal project του και επέστρεψε στην βάση του, ήρθε η στιγμή για την οποία ανυπομονούσαμε . Νέος δίσκος Volbeat! Το “God of Angels Trust” αποτελεί τον 9ο δίσκο των Δανών και τους βρίσκει να πατάνε γερά στα πόδια τους. Αυθόρμητο περιεχόμενο με σκοτεινή θεματολογία οδήγησε το άλμπουμ στις ψηλότερες θέσεις των ευρωπαϊκών charts. Και γράφτηκε μόλις σε λίγες μέρες!
Ο ήχος που πρόκειται να ακούσεις παραμένει ακριβώς αυτός που περιμένει κανείς: γνώριμος, χαρακτηριστικός και ταυτόχρονα ανανεωμένος. Παρά την αποχώρηση του Rob Caggiano – κύριο κιθαρίστα του συγκροτήματος- πριν από δύο χρόνια, η συνοχή της μπάντας δείχνει να παραμένει αδιατάρακτη. Ο νέος δίσκος μοιάζει ως η φυσική συνέχεια του προηγούμενου, με τη μπάντα να επιστρέφει στις πιο ωμές, αλήτικες ρίζες των πρώτων της κυκλοφοριών, αλλά με πιο καθαρή παραγωγή. Rockabilly, metal και punk ενώνονται αβίαστα σε δέκα συνθέσεις γεμάτες ένταση και αστείρευτη ενέργεια. Spoiler alert: ποτέ κανείς δεν έχασε εμπνεόμενος από τους Metallica.
Από τα τρία πρώτα singles φάνηκε προς τα πού θα κινηθούν. Πάρε για παράδειγμα το “By a Monster’s Hand” που ήδη από την εισαγωγή φέρνει στοιχεία “Say no Μore” από “Servant of the Mind”. Highlight εδώ, το κλασικό heavy metal ξέσπασμα στη μέση του κομματιού (δε σε χάλασε). Μετά ήρθε το “In the Barn of the Goat Giving Birth to Satan’s Spawn in a Dying World of Doom” (με το διακριτικό του τίτλο) , που αποτελεί άλλη μία ωδή προς τον Johnny Cash – αγαπημένο του Michael– που είναι σαν να ακούς το “Sad Man’s Tongue” pt. 2. Τυχαίο ή μη, ακούγεται και ο στίχος “Walk the Line”. Τα συμπεράσματα δικά σας. Τρίτο και προσωπικά αγαπημένο single έρχεται το “Time will Heal” με τη γλυκόπικρη μινόρε σύνθεσή του και ίσως και την πιο μελωδική στιγμή του δίσκου.
Στο ίδιο μοτίβο κυμαίνεται και ο υπόλοιπος δίσκος. Χορευτική και ροκαμπιλιάρικη διάθεση φέρνει και το “Better Be Fueled than Tamed”, με ξεκάθαρα “The Mirror and the Ripper” vibes. Βέβαια, όπως είναι και σύνηθες για τους Σκανδιναβούς, η μελωδικότητα δε χάνεται πουθενά με τα “Lonely Fields” και “Acid Rain” να πρωταγωνιστούν με τις αρμονικές φωνητικές γραμμές του frontman (θυμίζοντας ΚΑΙ αυτά παρελθοντικά hits όπως “Lola Montez” και “The Devil’s Bleeding Crown”). Για φινάλε διάλεξαν να δείξουν μία πιο σκοτεινή πλευρά τους, με το “Enlighten the Disorder” να κλείνει την ιστορία του δίσκου με spooky riffs και creepy ατμόσφαιρα.
Όπως καταλαβαίνεις, όλα θυμίζουν κάποια παλιά δουλειά τους, χωρίς αυτό να μας πειράζει. Είναι αυτή η συνέπεια που τους καθιστά αναγνωρίσιμους και μας κρατά πιστούς οπαδούς. Έτσι κι αλλιώς αυτό τον ήχο μας προσφέρουν τόσα χρόνια, γι’ αυτό άλλωστε τους αγαπήσαμε και τους ακολουθούμε μέχρι και σήμερα.
