Απόψε στο Temple, γιορτάζουμε για 4η χρονιά το φεστιβάλ Voices of the Mist. Όπως και κάθε άλλο χρόνο, αυτή η μουσική συνάθροιση αφορά συγκροτήματα του χώρου της metal, στα οποία στο μικρόφωνο βρίσκεται γυναίκα. Οι πέντε μπάντες, που μοιράζονται τη σκηνή του Temple, είναι οι Lachrymose, οι Nochnoy Dozor, οι Afterblood, οι Enemy Inside και οι headliners της βραδιάς, Enemy of Reality.
Ανταπόκριση: Βασίλης Ευριπιώτης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Οι Lachrymose έχουν κατέβει από τη Θεσσαλονίκη για να ανοίξουν αυτή τη μουσική συνάντηση. Τη στιγμή, που ξεκινούν, δεν έχει νυχτώσει ακόμα, πράγμα το οποίο αφαιρεί από την όλη παρουσία τους και την αύρα της μουσικής τους, η οποία φέρει ξεκάθαρα gothic και doom χρώματα. Δεν είχε τύχει να τους ακούσω πριν από το live. Βρίσκω κοινά χαρακτηριστικά τους με πολλά αγαπημένα συγκροτήματα, όπως Draconian, Tristania ή ακόμα και Paradise Lost. Εφόσον είναι ακόμα νωρίς, δεν έχει συγκεντρωθεί πολύς κόσμος να τους ακούσει και όσοι έχουν έρθει κρύβονται στις γωνίες του Temple –κλασσικά. Ωστόσο, οι Lachrymose δεν πτοούνται και μας προσφέρουν μια όμορφη performance με τους σκοτεινούς ήχους των συνθέσεων του “Unseen”, που κυκλοφόρησε πέρυσι, και του προκατόχου του, “Carpe Noctum”.
Γύρω στις 19:50, τη σκηνή καταλαμβάνουν οι Nochnoy Dozor (που σε αυτό το live μαθαίνω πως προφέρεται «Νατσνόι Νταζόρ»!), τους οποίους ανυπομονούσα να ακούσω ζωντανά. Πλέον έχει νυχτώσει και ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται. Οι Nochnoy Dozor μου δίνουν την αίσθηση πολυκαιρισμένης μπάντα, που ξέρει τι θέλει να κάνει και πώς να το πετύχει. Μετά από μια εισαγωγή μας παίζουν το “Ben Hur” και το “Closer”. Από τις πρώτες μουσικές γραμμές καταλαβαίνεις ότι ο ήχος τους είναι ιδιαίτερος παρόλο που εμπεριέχει πολλά κοινά μουσικά στοιχεία. Ίσως αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι η διττή φύση των φωνητικών, που είναι αλληλοεξαρτώμενα και εμφανίζουν μια εύθραυστη συμβιωτική σχέση, ίσως είναι η έντονη παρουσία του synth ή η κλίση προς τον πειραματισμό που έχουν πολλά από τα κομμάτια τους. Όπως και να έχει, η performance τους είναι αξιομνημόνευτη, με το κομμάτι “In the Mire” να είναι από τα αγαπημένα μου στο συγκεκριμένο setlist. Επίσης, αξίζει να γίνει αναφορά στην υπέροχη σκαλωμένη λούπα, που δεν έλεγε να σωπάσει για περίπου δύο λεπτά – εντάξει, θέματα με τον ήχο υπάρχουν και θα υπάρχουν σε κάθε live, εις τους αιώνας των αιώνων.
Η ώρα είναι 20:50 και η σκυτάλη παραδίδεται στους Afterblood. Φαίνονται ενθουσιασμένοι για την παρουσία τους σε αυτό το line–up και ταυτόχρονα αγχωμένοι (ειδικά η frontwoman τους). Ωστόσο, αυτό δεν έχει κανένα αντίκτυπο στη συνολική παρουσία τους. Μας παίζουν κομμάτια από το πιο πρόσφατο “Dark Art Triptych”, καθώς και από το “Of Unsound Minds”. Χαρακτηριστικά τους είναι τα riffs, που σε διαπερνούν και φυσικά η άψογη τεχνική της Hel Pyre στο μικρόφωνο. Από όλα τα παρακλάδια της metal, που ακούγονται απόψε, το ύφος των Afterblood είναι εκείνο, που είναι περισσότερο ξένο στα δικά μου γούστα. Και παρόλα αυτά με κερδίζουν.
Οι Enemy Inside είναι το μοναδικό μη εγχώριο συγκρότημα του αποψινού lineup. Φτάνουν στην Ελλάδα από τη Γερμανία και έχουν στο ιστορικό τους μόνο ένα full length album, που φέρει τον τίτλο “Phoenix”. Παρά το γεγονός ότι είναι αρκετά νέοι στο χώρο της metal, έχουν πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση και το κοινό τους δείχνει την αγάπη, που επιθυμούν. Έχουν τρομακτική ενέργεια και φαίνεται ότι είναι ενθουσιώδεις, που τους δίνεται η ευκαιρία να παίξουν τη μουσική τους στο αθηναϊκό κοινό. Ομολογώ ότι ο ήχος τους είναι πολύ generic για το δικό μου αφτί, οπότε και δεν καταφέρνουν να με συγκινήσουν ιδιαίτερα, ειδικά εφόσον ανυπομονώ να ακούσω τους Enemy of Reality. Θα έλεγα ότι ίσως τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια, που μας παίζουν, είναι το “Angel’s Suicide” και το “Falling away”.
Η στιγμή που οι περισσότεροι περιμέναμε φτάνει και οι Enemy of Reality βρίσκονται στο προσκήνιο με αυτές τις ξεχωριστές μαύρες περιβολές τους. Ο ενθουσιασμός τους είναι ισάξιος με το δικό μας όταν μας καλωσορίζουν με το “My own master” και το “In Hiding” με το απίστευτα εθιστικό refrain του. Το κλείσιμο του τραγουδιού συνοδεύεται από ένα χορικό «Ηλιάνα ζούμε για να σ’ ακούμε». Αμέσως μετά βουτάμε στα βαθιά με το “Needle Bites”. Η παρουσία της Ailyn Jimenez μπορεί να μην ήταν μία από τις εκπλήξεις της αποψινής βραδιάς, ωστόσο λίγο αργότερα στη σκηνή ανεβαίνει η Maxi Nil, η οποία συντροφεύει το συγκρότημα στο κομμάτι “Reflected”, στο οποίο κάνει εξαιρετική δουλειά, τραγουδώντας τη μελωδία του Fabio Lione.
Ακολουθεί το πρώτο cover της βραδιάς, το “It’s a sin” από τους Pet Shop Boys. Ίσως αλλόκοτη η επιλογή του συγκεκριμένου κομματιού, αλλά οι Enemy of Reality καταφέρνουν να το ράψουν τόσο καλά στο ύφος τους, που μου πήρε αρκετή ώρα για να το αναγνωρίσω. Αμέσως μετά μπαίνουμε στο κυρίως πρόγραμμα με το “Time Immemorial” και τα “Her Descending Ghost” και “The Bargaining” από το “Rejected Gods”. Highlight του προγράμματος είναι η στιγμή, που παίζουν το “Nouthetisis” κατά το οποίο απλώνονται κύματα ανατριχίλας στο κοινό. Μετά από την επική αυτή εκτέλεση έρχεται το πολυαναμενόμενο “Showdown”, στο οποίο κάνει την εμφάνισή της η Chiara Malvestiti (Therion/Chrysalys) υποδυόμενη την Αθηνά, που ανταγωνίζεται την Αράχνη για τον τίτλο της ικανότερης υφάντρας, εξυψώνοντας το κομμάτι σε νέα επίπεδα επικότητας. Η setlist τελειώνει με το “Taste of Defeat”, το οποίο, ωστόσο, μοιάζει λίγο – είναι από τα φορές που νιώθω πως αξίζει να πέσει ένα encore, έστω με ένα κομμάτι.
Θα κλείσω λέγοντας ένα συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές, που έστησαν αυτή την υπέροχη βραδιά, αφιερωμένη στις γυναικείες φωνές του metal κόσμου.
