Δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να ειπωθούν για την παρουσίαση του νέου δίσκου των Villagers of Ioannina City aka VIC την Κυριακή στο θέατρο Βράχων. Όσοι ήταν εκεί ξέρουν ότι τους δόθηκε ένα άψογο, πολύ φροντισμένο ηχητικά και αισθητικά live. Ένα χάρμα ώτων και οφθαλμών.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Σπύρος Ανδρομανέσκος (περισσότερες εδώ)
Η πρώτη φορά που τους είδα ήταν χρόνια πριν, Απόκριες στα Γιάννενα, με τον Αλέξη Καραμέτη ντυμένο Presley με πορτοκαλί περούκα. Είχα μείνει άναυδη από το vibe και την ενέργεια που μετέδιδαν και από το πάθος, με το οποίο ανέμειξαν τα αγαπημένα μου ηπειρώτικα παραδοσιακά με το heavy rock. Ναι, δεν ήταν οι πρώτοι που το έκαναν, αλλά ήταν οι μόνοι ολότελα αυθεντικοί και στα δύο είδη.
Την Κυριακή ένιωσα πραγματικά δέος μπρος στην εξέλιξη αυτών των ανθρώπων, μπρος στον επαγγελματισμό και την αγάπη που απέπνεε όλο αυτό που μας παρουσίασαν, τη σκέψη και την φροντίδα για την παραμικρή λεπτομέρεια, το σεβασμό προς τη μουσική τους, αλλά και προς το κοινό που κάλεσαν να τους δει. Και φυσικά, δεν μπορώ να μη τους αναγνωρίσω τη συνεχή και έμπρακτα ανοιχτή κοινωνικοπολιτική τοποθέτησή τους. Είναι πάντα εύκολο να μιλάς στις παρέες σου ή σε σχόλια στα social, αλλά το να παίξεις μηνύματα για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, τον Παύλο Φύσσα, τον Ζακ Κωστόπουλο, τους μετανάστες σε μια τεράστια οθόνη στη συναυλία σου κι όχι απλά να αφήσεις το κοινό να φωνάζει συνθήματα, αυτό είναι άλλη υπόθεση. Και το no politica σίγουρα δεν είναι υπόθεση των VIC.
Να ανοίξουν την παρουσίαση κλήθηκαν οι Their Methlab. Ανταπεξήλθαν απόλυτα και σε σημεία με εντυπωσίασαν με τη μείξη heavy και post rock που παίζουν, ενώ το set τους “ανέβαινε” διαρκώς. Ο κόσμος ήδη αρκετός, με την αρένα του Βράχων μισογεμάτη και με κάμποσο κόσμο στις κερκίδες. Θα ήθελα να τους ξαναδώ, γιατί ειλικρινά με το τόσο ισοπεδωτικό after, νομίζω ότι ήταν σα να μην έπαιξαν κι αυτό δεν έχει να κάνει με τους ίδιους.
Ελάχιστα μετά τις 9μιση και σύμφωνα με το πρόγραμμα τα φώτα κλείνουν, ο κόσμος αρχίζει τα γνωστά καλέσματα και υπάρχει πολλή αγωνία στον αέρα. Πρώτος βγαίνει στη σκηνή ο Αλέξης Καραμέτης υπερβολικά απλά και οι πρώτες, πολύ χαρακτηριστικές νότες V.I.C. ακούγονται. Όλοι είναι πολύ συγκεντρωμένοι κι επικρατεί μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Το υπόλοιπο συγκρότημα, μαζί με άλλα πέντε άτομα, εκ των οποίων τα τρία ήταν οι κοπέλες που έκαναν εξαιρετικά backing vocals. Δέκα άτομα επί σκηνής και… “Welcome”.
Welcome με εντυπωσιακά visuals αστρικών σχηματισμών και υδάτινων στοιχείων, που έρχονται εν τέλει να σχηματίσουν το πανέμορφο artwork του cover του album και μαγνήτιζαν το βλέμμα. «Welcome to a new age!» λένε οι στίχοι και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι πράγματι το συγκρότημα βαδίζει πλέον σε άλλα μονοπάτια. Δουλεμένοι πολύ, συγκεντρωμένοι πολύ, αυτό που βλέπεις είναι κλάσεις παραπάνω από τους Villagers πριν τρία – τέσσερα χρόνια.
“Age of Aquarius” και “Part V” και μετά επιστροφή στα παλιά… Το “Nova” δημιουργεί νοσταλγία και δαιμονισμό του κοινού, ενώ η πανέμορφη διασκευή της “Περδικομάτας” μεταφέρει ρίγη. Ακολουθούν ο “Skaros” και το “Zvara”, με το σήμα των VIC να σχηματίζεται φλεγόμενο στο wall και τα αίματα ανάβουν, με τον Καραμέτη στο τέλος του τραγουδιού να σχολιάζει ειρωνικά «και μην ξεχνάτε, για την ασφάλειά σας καθαρίζουν οι πλατείες».
Ακολουθεί μια από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές του show, με το “Dance of Night” να ανυψώνει πράγματι το πνεύμα μας κατά τον στίχο του και το πολύ ταιριαστό visual βλεφάρων που τρεμοπαίζουν πριν το ξύπνημα, να καταλήγει σε πολλά ορθάνοιχτα μάτια στον στίχο-προσταγή «open your eyes». Έντονα χρώματα και δυνατή μουσική, που προσωπικά, με καθήλωσαν. Ακολουθεί άλλο ένα πανέμορφο visual με ένα ηπειρώτικο γεφύρι (του Κόκκορη ίσως;), στο θέαμα του οποίου ο κόσμος ξεσπά σε πολύ έντονο χειροκρότημα. Η εικόνα ανεβαίνει στα γύρω βουνά και έρχεται η ανατολή, με το “Father Sun”, έναν τεράστιο ήλιο σε zoom in and out και τις τσαμπούνες να παίρνουν φωτιά. Έρχονται το groove-άτο “Millennial Blues”, το “ Τι κακό”, με πολύ δυνατό sing along και “Cosmic Soul”.
Το τελευταίο τραγούδι ξεκινά και συνοδεύεται από ένα βίντεο roadtrip στα βουνά! Ταξίδι οπτικό και νοητικό στο άκουσμα του “For the Innocent”. Έτσι ολοκληρώνεται η παρουσίαση του “Age of Aquarius”.
Αποχωρούν από τη σκηνή για να έρθουν ξανά λίγο μετά και να μας δώσουν ένα από τα πιο φορτισμένα encore στην ιστορία των encore. “Καρακόλια” ή αλλιώς “Τούτοι οι μπάτσοι”. Φωτοβολίδες και pits. Το πρώτο μήνυμα στο wall εμφανίζεται “Ζούμε μέρες απίστευτες”. Πριν το τελείωμα πύρινα μηνύματα κατακλύζουν τη σκηνή.
Μηνύματα για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο “Ναι, αλλά τί γύρευε στα Εξάρχεια ο δεκαπεντάχρονος;”, για τον Παύλο Φύσσα “Τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο” , τον Ζακ Κωστόπουλο “Τοξικομανής κρατώντας μαχαίρι επιχείρησε να ληστέψει κοσμηματοπωλείο και τραυματίστηκε θανάσιμα από σπασμένα γυαλιά”, μηνύματα που αναφέρονταν στις πρόσφατες αστυνομικές επιχειρήσεις εκκένωσης καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας “Αστυνομική επιχείρηση για εκκένωση υπό κατάληψη κτιρίων με 260 αλλοδαπούς”, αλλά και για τους πρόσφυγες και μετανάστες που επιχειρούν να περάσουν το Αιγαίο. Και ως επίλογος η φράση “…ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΑΣ”.
Καθείς εφ’ ω ετάχθη και κατά τον δαίμονα εαυτού.
Πολύ λίγα πράγματα για την αποφώνηση. Οι Villagers ξεκίνησαν πριν καμιά δεκαριά χρόνια να παίζουν διασκευές ηπειρώτικων παραδοσιακών, όργωσαν την Ελλάδα, αγαπήθηκαν, έκαναν sold out στην Τεχνόπολη, αποθεώθηκαν, έφαγαν κράξιμο, απαξιώθηκαν από κάποιους. Έκατσαν πέντε χρόνια, έγραψαν τη δική τους πια μουσική. Βαδίζουν πια στα μονοπάτια που αχνοχάραξαν στο “Nova”, παίζουν πια folk progressive stoner, εξέλιξαν τον ήχο τους κρατώντας τη Ρίζα τους και εδραίωσαν την ταυτότητά τους. Ακούς τη μουσική τους και ξέρεις ότι είναι αυτοί. Κι αυτό είναι δύσκολο στις μέρες μας. Όπως, επίσης δύσκολο, είναι και να γράψεις ένα δίσκο σαν το “Age of Aquarius”.
Tα σέβη μου για την Κυριακή.