Το πολυαναμενόμενο δεύτερο album των αγαπημένων μας Σουηδών Viagra Boys είναι πλέον γεγονός. Παρότι μείναμε με τα εισιτήρια στα χέρια και δεν κατορθώσαμε λόγω πανδημίας να τους παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά live στην Αθήνα, τον πόνο μας έρχεται να απαλύνει κάπως το Welfare Jazz.
Με το ντεμπούτο τους ”Street Worms”, το οποίο θα μπορούσαμε πολύ γρήγορα να χαρακτηρίσουμε εξαιρετικό, εθιστικό και εφευρετικό καθώς είναι πλέον σημείο αναφοράς για το πώς μπορεί το punk να ακουστεί τον 21ο αι., έθεσαν πολύ υψηλούς στόχους. Οι Viagra Boys ανήκουν θα λέγαμε στο Πάνθεο των συγκροτημάτων που τα τελευταία χρόνια ανανέωσαν το είδος το είδος του post-punk – Shame, Fontaines DC, Murder Capital κ.λπ. Οι Σουηδοί παρόλα αυτά το πάνε και ένα βήμα παραπέρα, ξεχωρίζοντας για ιδιαίτερους και καθαρά δικούς τους λόγους, πέρα από το ταλέντο τους: την αγάπη τους για τα σκυλιά, τη σάτιρα, το jazz, τα ναρκωτικά και την ανυπέρβλητη μορφή του frontman Sebastian Murphy.
Από τις γαρίδες του Shrimp Shack και το διαδικτυακό shopping τα ξημερώματα, περνάμε κατά κύριο λόγο σε ένα αμερικάνικο country σκηνικό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως απομακρυνόμαστε πολύ στιχουργικά, καθώς θέματα όπως η υποκρισία, η ζωή των απόκληρων της κοινωνίας και η τοξική αρρενωπότητα εξακολουθούν να βρίσκονται στο προσκήνιο. Το εναρκτήριο τραγούδι Ain’t Nice συνεχίζει από το σημείο που μας άφησε το προηγούμενο album. Βρώμικες μπασογραμμές, κιθάρες και ένας synth-pop ήχος καθιστά το τραγούδι σημείο κατατεθέν του Welfare Jazz. Ο Murphy στη συνέχεια παίρνει τον ρόλο του Αμερικανού bluesman στο Toad για να δηλώσει τα εξής: ”You made me feel like a hundred bucks last night”, αλλά ”If you ain’t my mama, don’t try to be”. Το laid back/hungover τύπου Into The Sun με το φλάουτο στο τέλος δίνει με τέλειο τρόπο τη θέση του στο Creatures, το οποίο ήδη από την κυκλοφορία του ως single έγινε ο ύμνος για όλους αυτούς τους «ξεχασμένους» από τη ζωή που η κοινωνία προσπερνά συνεχώς κατακρίνοντάς τους, αλλά οι ίδιοι μάλλον δεν νοιάζονται ιδιαίτερα: ”We don’t have jobs/ Yeah we don’t bother”.
Ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζει είναι και το 6 Shooter. Εδώ οι VB μας ξεδιπλώνουν τις μουσικές τους ικανότητες, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό groove με το χαρακτηριστικό σαξόφωνο να πρωταγωνιστεί, ενώ ηλεκτρικοί ήχοι ακολουθούν – ένα instrumental κομμάτι που σίγουρα διεκδικεί μια θέση σε live εμφάνιση. Τραγούδι για την περίεργη εμμονή τους με τα σκυλιά, βεβαίως και έχει! Το ρυθμικό και σύντομο Secret Canine Agent. Αν κάποιος θέλει και ένα τραγούδι για την «ευφορία» που τελικά δεν φέρνουν τα ναρκωτικά, με μια δόση πιάνου βγαλμένου από κακόφημο μπαρ, έχει και από αυτό, το I Feel Alive. Και τι καλύτερο για κλείσιμο από μία διασκευή του κλασικού country-folk τραγουδιού In Spite of Ourselves παρέα με την Amy Taylor (Amyl & The Sniffers).
Το Welfare Jazz μπορεί να μην ξεπερνά σε ηλεκτρισμό και πρωτοτυπία το ”Street Worms”, αλλά δεν παύει να έχει μια δόση αναρχίας και ρίσκου. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως οι Viagra Boys, με το μαύρο χιούμορ τους και την αστείρευτη έμπνευση, δύσκολα χαρακτηρίζονται μονότονοι και βαρετοί και σίγουρα κανείς δεν θα σταματήσει να ασχολείται μαζί τους.