Ομολογώ ότι το νέο, τρίτο, album των Verbal Delirium αποτέλεσε την πρώτη μου επαφή με τη δουλειά τους. Κάθε νέος δίσκος στο χώρο του προοδευτικού rock που προέρχεται από ελληνική μπάντα μου δημιουργεί έναν, εκ των προτέρων, ενθουσιασμό καθώς η ιδιαιτερότητα του ήχου αλλά και το περιορισμένο ακροατήριο στη χώρα μας, κάνουν προσπάθειες σαν αυτή (και μάλιστα με αυτοχρηματοδότηση) αξιέπαινες. Πρέπει να ομολογήσω επίσης ότι μετά από επανειλημμένες ακροάσεις του δίσκου τελώ ακόμα υπο σύγχυση σχετικά με την ηχητική πρόθεση της μπάντας. Και εξηγούμαι.
Το album ξεκινά με το “Words”, μια τρίλεπτη ατμοσφαιρική και ιδιαίτερα σκοτεινή σύνθεση, που παραπέμπει σε μελαγχολικά φθινοπωρινά τοπία και ταιριάζει κουτί στην εποχή που διανύουμε. Η συνέχεια δίνεται με το “Close to You” και το εισαγωγικό modern prog metal riff ενισχύει την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε πριν και ξαφνικά…μεταφερόμαστε στο χαρούμενο κόσμο της progressive rock σκηνής του Canterbury της δεκαετίας του ’70. Το σκωτσέζικο ντους συνεχίζεται με φλάουτα, funk-ίζουσες κιθάρες σε εναλλαγή με θέματα στο πιάνο και νέο-κλασσικά shredding solos, τα πάντα όλα σε ένα τραγούδι.
Η κατάσταση συνεχίζεται παρόμοια και στο “Misleading Path”, το οποίο με ενθουσίασε μέχρι το μισό της διάρκειας του καθώς συνδυάζει κλασσικά prog στοιχεία με πιο μοντέρνες προσεγγίσεις με πετυχημένο τρόπο και ξαφνικά έρχεται ένα θέμα στα πλήκτρα που θα μπορούσε να ανήκει σε έντεχνη σύνθεση του Θάνου Μικρούτσικου(!). Έως εδώ έχει γίνει σαφές ότι ο Jargon παίζει ηγετικό ρόλο στην μπάντα, καθώς τα κομμάτια είναι γραμμένα γύρω από τα πλήκτρα, τα οποία είναι και ιδιαίτερα “μπροστά” στην μίξη.
Το “Images From a Grey World” είναι μάλλον το καλύτερο τραγούδι στο album έχοντας μια σαφή progressive power metal κατεύθυνση. Ηχητικά συμπαγές και ουσιαστικό πετυχαίνει το στόχο του φέρνοντας στο μυαλό συνθέσεις των Symphony X. Κατά τη διάρκεια του “The Decayed Reflection” πέρασαν από τα αυτιά μου τουλάχιστον πέντε διαφορετικά μουσικά είδη τα οποία άλλοτε συνδέονται ομαλά και άλλοτε όχι. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στα όμορφα solos στα πλήκτρα και την κιθάρα. Στο “Fear” μου έκανε εντύπωση η πολύ καλή δουλειά στο μπάσο και τα τύμπανα, ενώ το “In Memory” που κλείνει τον δίσκο είναι πράγματι υπέροχο, μια από της κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Λιτό και απέριττο, λοξοκοιτάζοντας προς την ηλεκτρονική μουσική μοιάζει σαν να γράφτηκε από άλλη μπάντα.
Οι Verbal Delirium παίρνοντας φόρα από τη σαφή συνθετική αλλά και εκτελεστική τους δεινότητα έδειξαν υπέρμετρη φιλοδοξία προσπαθώντας να χωρέσουν στη διάρκεια ενός album όλες τους τις μουσικές αναφορές, χάνοντας κάπως το στόχο. Το ταλέντο είναι σίγουρα εκεί. Χρειάζεται μόνο λίγο περισσότερη εστίαση στο μουσικό τους αποτύπωμα.