Τον Βασίλη Ντοκάκη, ως μουσικό, τον γνωρίσαμε με τους No Clear Mind, λίγο περισσότερο (εγώ τουλάχιστον) με τους Running Blue Orchestra και τη Melentini και ακόμη πιο πολύ, με το εξαιρετικό “Human”, που κυκλοφόρησε σαν δείγμα-promo της προσωπικής του solo δουλειάς (ενάμιση μήνα περίπου πριν), στις ιντερνετικές μουσικές πλατφόρμες. Το “Human”, άνοιξε τους δρόμους σε αυτό του το trip, ‘we need to try, we need to find our own’, εφόσον διαθέτει νότες από σαξόφωνο (Διονύσης Στρίτσης), αισθαντικά φωνητικά και ambients μίας ατμόσφαιρας, πειραματικής, ηλεκτροφόρας, υπνωτισμένης και εύθραυστης.
Mε τον Δημήτρη Παγίδα αυτήν τη φορά στο σαξόφωνο, παρόμοια κινείται το “Amazing”, παιχνιδιάρικα, ερωτικά, υπαρξιακά και κοφτερά τα πεδία των layers. Tο εσάνς πιάνει την synth-αισθηματική, alternative εκδοχή της pop, ‘the body remembers / it’s in our nature / but who is our creator?’ Ε, εκεί, ήταν που μάθαμε κι άλλα, για τις προεκτάσεις σε mastering και παραγωγές, για τις συνεργασίες με τον Παύλο Παυλίδη, τη Νalyssa Green, το Παιδί Τραύμα, τον Theodore.
Παρέα με τον παλμό που διοχετεύει ο Χρήστος Βίγγος στα τύμπανα, η ατομική, ιδιοσυγκρασιακή του έκφραση-συμπεριφορά, σχετίζεται με το σύμβολο του λωτού, όπου στην ανάδυσή του από τα θολά και λιμνάζοντα νερά κάθε πρωί, εμφανίζει ένα πανέμορφο άνθος, το οποίο μεγαλώνει και αναπτύσσεται, μέσα σε αυτό, το ‘βρώμικο’ περιβάλλον. Το ντεμπούτο album του ηχεί α λά Tom Yorke και μελαγχολικά εμπιστεύεται, ανακαλεί, αντανακλά και επεκτείνεται. Επομένως, αφού συστήνει ακόμη έναν ήλιο που ανατέλλει μέσα από τα ύδατα του χάους, θα το προτείνω. “Once In A While”.
Στα επιπλέον του “Lotus”, θα εντάξω τη δική του version στο φλέγον “Can’t Escape Myself” (σαν να ακούς την αισιόδοξη πλευρά της επίγνωσης), το ήρεμο μα ανάποδο σε ρυθμό “Broken Man” γιατί γλυκαίνει στην κυκλοθυμική ψυχεδέλεια των blues, την συνεισφορά του Φώτη Σιώτη με το βιολί και τη βιόλα στο αργόσυρτο και εξομολογητικό “Ocean”, το “Looking Glass” του φινάλε, όταν δεν βρίσκει τα λόγια πια και με ερωτήσεις, ολοκληρώνει. ‘What is the color of love? Where do I belong? What are we hoping for if time is not ours to own?’ Αναμένουμε τις απαντήσεις.
