Έχοντας ήδη ζήσει την πρώτη μέρα του Lords of the Void Monuments, βρέθηκα και την επομένη στο Temple, αυτήν την φορά για να δω έναν από τους πρωτεργάτες του ελληνικού black metal, τους Varathron, συνοδευόμενους από τους Synteleia και Disharmony. Έφτασα στον χώρο λίγο αφότου είχαν ανοίξει οι πόρτες και ήδη η ουρά ήταν αξειοσημείωτη, όπως και την προηγούμενη μέρα. Εδώ αξίζει να σταθώ λίγο στα της διοργάνωσης, όπου παρά τον μεγάλο όγκο κόσμου, δεν ταλαιπωρήθηκε κανείς, καθώς ήταν πάρα πολύ μεγάλη η ετοιμότητα τους και διευκολύνθηκε τρομερά η είσοδος στον χώρο.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξιφαράς / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Πρώτοι στην σκηνή βγήκαν οι Synteleia, τους οποίους είχα παρακολουθήσει ήδη μία φορά και δεν θα έλεγα ότι είχα (τονίζω: είχα) και την καλύτερη άποψη. Συγκεκριμένα τους θεωρούσα ένα κράμα ήχου μεταξύ Rotting Christ μέχρι την περίδο του Triarchy (εμμένω στην απόφαση ζωής να μην το γράφω ολόκληρο) και Varathron περιόδου “Walpurgisnacht”. Θα μου πείτε βέβαια τι κακό μπορεί να εβρίσκα σε κάτι τέτοιο, η αλήθεια είναι ότι πράγματι δεν εβρίσκα, απλά θεώρουσα ότι δεν είχαν κάτι καινούριο να μου προσφέρουν. Με αυτήν την διάθεση λοιπόν στήθηκα να τους ακούσω με διέψευσαν κατηγορηματικά, πανηγυρικά και εμφατικά. Ακούω και παρακολουθώ πολλά χρόνια την σκήνη, τόσο μεγάλη βελτίωση σε μπάντα δυσκολεύομαι να θυμηθώ και ο μάλλον ο λόγος είναι ότι δεν έχει προγούμενο. Θα με ρωτήσατε εύλογα τι διαφορετικό είδα, ας πούμε τα κομματιά τους δεν άλλαξαν, τα ίδια με αυτά που άκουσα πριν μερικά χρόνια είναι όμως αυτήν την φορά είχαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους. Δεν είναι γενικά κακό να επηρεάζεσαι από άλλες μπάντες, σε όλους συμβαίνει, αλλά άλλο επηρεάζομαι, άλλο ξεπατικώνω. Το σχήμα την δεδομένη στιγμή έχει αποκτήσει τόσο τον δικό του ήχο όσο και ύφος, το οποίο ως γεγονός οφείλεται εν πολλοίς κατά την γνώμη μου, στον frontman τους, Nyctelios, ο οποίος παρουσιάζει σημαντική εξέλιξη στα φωνητικά του, αλλά και στο perfomance του. Αψεγάδιαστη εμφάνιση από τους Αθηναιούς, οι οποίοι ετοιμάζονται για την πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους, που εικάζω ότι θα τους ανοίξει τον δρόμο για μία τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη πορεία. Εύγε!
Μετά λοιπόν την σαρωτική εμφάνιση των Synteleia, το Temple έμελλε να γίνει αυτό που λέει το όνομα του. Οι Disharmony οι οποίοι μετά από αρκετά μεγάλο διάστημα στον πάγο, έχουν επανενεργοποιηθεί για τα καλά, πήραν την σκυτάλη. Ένα group που εκτός της μουσικής του, ξεχωρίζει για την θεατρικότητα του. Με τον Damien King III να εμφανίζεται με έναν κόκκινο μανδύα, με δύο κέρατα πάνω στην κουκούλα, που κάλυπταν μία στολή καθολικού ιερέα. Μελωδικοί, συμπαγείς και ατμοσφαιρικοί, στην περίπου μία ώρα που βρέθηκαν στο επίκεντρο της βραδιάς, δεν άφησαν απολύτως κανέναν απογοητευμένο. Στην μέση περίπου του set τους, ο frontman του συγκροτήματος φόρεσε μία μαύρη μπέρτα με ίδιου χρώματος κουκούλα και ανάβωντας τα κεριά που υπήρχαν μπροστά του, άρχισε να απαγγέλει δοκίμια “υποχρεώνοντας” μας όλους να παρευρεθούμε σε μία ανίερη τελετή. Το μόνο που έχω να συμπληρώσω είναι το εξής, θα ήθελα πολύ να δω ένα live Disharmony και Order of the Ebon Hand, νομίζω ότι θα έχει κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον.
Με τους προαναφερθέντες να έχουν στρώσει το ιδανικό “σκοτεινό” χαλί, όλοι ανυπομονονούσαν να δουν την κορύφωση του διημέρου.
Το stage αρχίζει για άλλη μία φορά να αλλάζει και πλέον το να πας μέχρι το bar να πιεις μία μπίρα ή να πας τουαλέτα ή να χαιρετήσεις κάποιον που βρίσκεται τρία σώματα μακρυά σου, απαιτεί skills κασκαντέρ. Ναι, πλέον έχει τόσο κόσμο, επικρατεί στην κυριολεξία το αδιαχώρητο. Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός ότι ανάμεσα στο κοινό βρίσκεται και μέγαλο μέρος από τους μουσικούς της σκηνής, ενδεικτικά θα αναφέρω Rotting Christ, Nergal, Kawir, Order of the Ebon Hand και πολλοί ακόμα. Με το ρολόι να απέχει λίγο από το να δείξει μεσάνυχτα οι Varathron κάνουν με επιβλητικό τρόπο την εμφάνιση τους στην σκήνη. Οι βετεράνοι black metalers απέδειξαν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο γιατί έχουν αντέξει τριάντα χρόνια και μάλλον θα αντέξουν άλλα τόσα. Από όποια πλευρά και να το κοιτάξεις, είτε μεμονωμένα κοιτώντας τον Stefan Necroabyssious που μπορεί να κοντεύει τα πενήντα (ή και να τα έχει φτάσει) να κινείται επί σκηνής με τέτοια ενέργεια και όρεξη, λες και πρόκειται για κάποιον έφηβο, κάνοντας εμάς τους κατά κάτι δεκαετίες νεότερους να κουραζόμαστε και μόνο στην όψη του. Υπάρχει και ο Achilleas που παρότι οι κιθάρες του δεν σταματούσαν να τον προδίδουν, παρέμενε ανεπηρέαστος, τόσο στο εκτελεστικό καθαρά κομμάτι, όσο και σκηνικά. Βέβαια δεν γίνεται να προσπεράσεις το μπάσο του group, Stratos Kountouras, που εκτός από το εντυπωσιακό του παίξιμο, λειτουργεί και σαν δεύτερος frontman στην σκηνή.
Οι Varathron έρχονταν με την φόρα που τους έχει δώσει το “Patriarchs of Evil” το οποίο τίμησαν αρκετά στην αρχή και απέδωσαν εξίσου εκπληκτικά και στιβαρά όσο και στο studio. Αυτό το “Tenebrous” δε, πραγματικά καλό θα ήταν με κάποιον τρόπο να το κυκλοφορήσουν σε live έκδοση. Μπορεί για κάποιους από εμάς να έλειψε από το πρόγραμμα τους το “Into The Absurd”, όμως δεν παρέλειψαν να τιμήσουν το ένδοξο παρέλθον τους, παίζοντας κομμάτια τόσο από το “Walpurgisnacht” όσο και το αξεπέραστο και προσωπικά αγαπημένο μου “His Majesty at the Swamp”. Ενώ το τέλος της βραδιάς ιδανικό, καθώς παρακολουθήσαμε το νέο εντυπωσιακό τους video για το “Remnants of the Dark Testament”, σου έμενε μία πικρή γευσή, καθώς γνωρίζεις ότι αργεί ο καιρός που θα τους ξαναπολαύσεις ζωντανά.
Hail Varathron!