Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι ένα συγκρότημα, που μας έχει επισκεφτεί είκοσι φορές, κατορθώνει αβίαστα ένα sold out στο club του Ταύρου, το οποίο αποδείχτηκε πολύ μικρό για το όνομά τους. Η ατμόσφαιρα “μύριζε” προσμονή από τους εκατοντάδες fans, που γέμισαν από νωρίς τον χώρο, αλλά και από άλλους τόσους, που περίμεναν υπομονετικά απ’ έξω μήπως πέσει στα χέρια τους ένα μαγικό χαρτάκι.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξενικουδάκης / Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοκκινογένης (περισσότερες εδώ)
Τυχερό, λοιπόν, και το support group που εμφανίστηκε, γύρω στις 21:00, μπροστά σε ένα σχεδόν γεμάτο venue. Οι Chrysilia αποτελούν το καλλιτεχνικό όχημα της Χρυσώς Σταματοπούλου και επιδίδονται στο είδος του symphonic folk metal. Το υλικό που παρουσίασαν προερχόταν κυρίως από “Et in Arcadia Ego” album τους του 2017 και, στα αφτιά μου τουλάχιστον, ακούγεται αρκετά generic και χωρίς μεγάλη συνάφεια με τον ήχο των headliners. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτό που παίζουν, το κάνουν καλά, με δύναμη και πάθος. Τα όμορφα φωνητικά της Χρυσώς συνέδραμε η πιανίστρια του group, Πελαγία Νάκη. Η διασκευή στο “The Mummer’s Dance” της Loreena McKennitt, μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε.
Μετά από αναμονή ημιώρου και εν μέσω πανηγυρικών ιαχών οι γερόλυκοι του rock, Uriah Heep, κατέλαβαν τη σκηνή με το εκρηκτικό “Grazed by Heaven” από το τελευταίο, πολύ καλό, album, “Living the Dream”, ενώ μπήκαν στα νερά των κλασσικών 70’s αριστουργημάτων τους νωρίς με το “Return to Fantasy”. Η συνέχεια της εμφάνισης θα χαρακτηριζόταν από μία εναλλαγή τραγουδιών από το πρόσφατο πόνημά τους (εκπροσωπήθηκε με 6 συνολικά κομμάτια) και από υλικό παρμένο από τη χρυσή τους περίοδο (1970-1975).
Στο “Too Scared to Run” (μοναδικός αντιπρόσωπος των 80’s στο setlist) ο αρχικά μέτριος ήχος είχε πια βρει την ισορροπία του, ενώ στο καταπληκτικό “Take Away My Soul” η μπάντα πήρε φωτιά, που δεν έσβησε παρά μόνο μαζί με τα φώτα της σκηνής στη λήξη. Ο Bernie Shaw, παρά τα 62 του έτη έβγαλε την ψυχή του στο σανίδι και γέμισε ηχητικά τον χώρο με την ευέλικτη φωνή του. Η ανατριχίλα της επαφής με την επική φαντασία εξαπλώθηκε στις τέσσερις γενιές ακροατών (παρατήρησα ακροατή δωδεκάχρονο, αλλά και αρκετούς που είχαν πατήσει τα δεύτερα -ήντα) με την εισαγωγή από τα πλήκτρα του καταπληκτικού Phil Lanzon στο “Rainbow Demon”.
Μικρό διάλειμμα μέχρι να έρθει στη σκηνή η ακουστική κιθάρα για τον ηγέτη Mick Box, στο οποίο ο Shaw βρήκε ευκαιρία να εξασκήσει το βρετανικό φλεγματικό του χιούμορ. Το μελωδικό διάλειμμα του “Waters Flowin’” ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα απανωτών classics. Η φωνή μας βράχνιασε, καθώς τραγουδούσαμε όλοι μαζί αθάνατους ύμνους, όπως τα “Gypsy” ( ο Εθνικός Ύμνος της μπάντας σύμφωνα με τον αρχηγό), “Look at Yourself” και “July Morning” ( ακούσαμε μία σύντομη ιστορία για το πώς δημιουργήθηκε). Κλείσιμο της κανονικής διάρκειας του set με μία συγκινητική ερμηνεία του “Lady in Black”, αρχικά από τα δύο κολλητάρια Box και Shaw και κατόπιν από όλη την μπάντα. Να αναφέρουμε στο σημείο αυτό τον αεικίνητο Davey Rimmer στο μπάσο και τον γίγαντα Russell Gilbrook (Tony Iommi, Avantasia, Van Morrison) που έδωσε νέα πνοή στα κομμάτια με το αδυσώπητο κοπάνημά του.
Επιστροφή για το encore σε αμείωτη ένταση με το επικολυρικό “Sunrise” και το διαχρονικό hit “Easy Livin’ “, το οποίο μας άφησε με μία ευχάριστη βοή στα αυτιά μας από το τραγούδι του κοινού και με μία προσμονή για την επανάληψη της αποψινής συναυλιακής εμπειρίας.
*** Λόγω καθυστερημένης άφιξης του φωτογράφου μας στο venue, δεν καταφέραμε να σας παρέχουμε φωτογραφίες από την εμφάνιση των Chrysilia. Λυπούμαστε πολύ για την παράλειψη. ***